Een week vol belevenissen in het prachtige Suriname.

Hallo lieve allemaal,

Maandag 28 oktober 2013: ‘IJskoud bloemen op de ruiten, ijskoud pegels aan ’t kozijn’
Vandaag begonnen we met ons project ‘De winter in Nederland’. Met een inleidend verhaal, over een Surinaams jongetje dat naar Nederland ging en daar beleefde wat de winter was, werd ons project geïntroduceerd. De kinderen vonden het prachtig en de ronddwarrelende ‘sneeuwvlokken’’ (lees: wattenbollen) waren erg interessant. Veel kinderen hadden nog nooit van de winter gehoord en het was super leuk om ze te leren wat sneeuw is en wat je ermee kunt doen. Na de introductie was het tijd om de kinderen een winters liedje te leren. Erg grappig om in Suriname een winters liedje te zingen, terwijl het 32 graden is. Na een leuk dagje stage in kleutergroep A was het weer tijd om naar huis te gaan. Na een snelle boodschap bij de aardige Chinees gingen we, thuis aangekomen, gezellig met Yvonne skypen. Toen we met z’n vieren aan het skypen waren was het net of we gewoon weer met z’n viertjes aan tafel zaten, het was erg gezellig. Het weekend moesten we allemaal erg wennen dat we opeens niet meer compleet waren, het was echt een leeg gevoel. Gelukkig konden we dus even skypen met Yvonne en het gezellige geklets tussen ons vieren kan via skype gelukkig gewoon doorgaan. Na een middagje skypen, schoolwerk en nog een heleboel was het tijd om maar weer eens een hapje te gaan eten. Dit keer stonden pannenkoeken op het programma, van Koopmans welteverstaan! Alles moest wel snel, snel opgegeten worden want om 18:15 uur stond onze trouwe taxi chauffeur weer voor de deur: salsa les!
Salsa les was ook dit keer weer erg leuk, we hebben weer wat nieuwe pasjes geleerd. Jammer genoeg mochten we dit keer niet dansen met muziek en hoorde ik Cedric alleen maar zeggen: ‘links, rechts, links, rechts’. Op den duur erg lachwekkend en als je duizend keer dat woordje hoort realiseer je je pas hoe dom de woorden links en rechts zijn. Na een leuk uurtje salsa was het weer tijd om onze favoriete plek (’t Vat) weer te verlaten. Toen we bijna thuis waren vroeg Patrick aan ons of we ooit wel eens Dawet hadden gedronken. Dat hadden we nog niet en dus stopte hij bij een Warung (eethuisje) en kocht voor ons Dawet (roze Javaanse kokosdrank). Het was erg zoet en ik vond het niet erg lekker, maar wel leuk om ook dat eens geprobeerd te hebben.
Dinsdag 29 oktober 2013: ‘Hallo kleutergroep B, daar was ik weer!’
Vandaag zou ik mijn les Nederlands geven (behorende bij het project) aan de kinderen op stage. Toen ik aankwam in mijn stageklas (kleutergroep A) vroeg juffrouw Bihari naar mij, ze verzocht mij namens de directeur om in te vallen in kleutergroep B. De juf zou even naar de dokter gaan en zo snel mogelijk terugkomen. Er stond dus alweer een ochtendje invallen op het programma, maar gelukkig zou het voor een paar uurtjes zijn zodat ik toch nog mijn les kon geven in kleutergroep A.
‘Hallo kleutergroep B, daar was ik weer!’ Inmiddels heb ik bijna nog meer ingevallen in kleutergroep B dan les gegeven in mijn eigen stageklas. Omdat je zulk soort dagen dus nooit voor kunt bereiden is het improviseren geblazen en ik kan vertellen dat je na heel veel dagen plotseling invallen best creatief wordt. Leuk om te merken is dat de kinderen steeds meer beginnen te wennen aan mij en de gemaakte afspraken. Grappig om te zien dat ze ‘het stilteteken (vinger voor je mond en je hand omhoog) helemaal hebben overgenomen en echt proberen om dan ook stil te zijn. Ook de liedjes die ik ze heb geleerd hoor ik ze zingen met hun eigen juf als ik een keer niet hoef in te vallen of als de school uit is en de kinderen op het plein spelen. Omdat ik toch helemaal in de winterse sferen zat besloot ik maar om het project over ‘De winter in Nederland’ ook te draaien in kleutergroep B. Een jongetje wist al heel wat over de winter te vertellen en ook hier vonden ze de ronddwarrelende sneeuw erg interessant. Om 10:00 uur was de juf nog steeds niet terug. Ook om 11:00 uur niet. Omdat ik wel mijn les Nederlands moest geven besloot ik om die dan maar in kleutergroep B te geven. Erg lastig dat ik, doordat ik steeds moet invallen, geen beoordeling van mijn lessen kan krijgen. De les met de woordkaartjes ging heel goed en de kinderen vonden het leuk om een paar nieuwe woorden over de winter te leren. Toen om 12:00 uur de kinderen vrij waren was de juf er nog steeds niet en had ik dus de hele ochtend gedraaid.
Na stage was het weer tijd om te koken. Elke dag worden we een beetje meer Surinamer. We hebben zelf kousenband klaargemaakt met massala en rijst. Een beetje koken kunnen we dus wel, zelfs de rijst was goed te doen, helemaal niet hard deze keer! Dus mam, als ik weer terug ben kook ik wel een keer rijst of aardappels.
En papa, je hoeft nu niet meer bang te zijn als je later bij mij op bezoek komt. Ik kan nu best koken en het brandt echt niet meer zo vaak aan…
Aan het eind van de middag kwamen er twee meiden uit de gemeente van Lob Makandra om het haar van Suzanne en mij helemaal in te vlechten. Ik heb gewoon 3 uur (!) stil gezeten. Een hele overwinning al vind ik zelf, na 1 uur had ik het eerst wel gezien, maar ja al het haar moest worden ingevlochten. Het voelde nou niet heel erg fijn als ze flink aan je haar lopen te trekken, maar het resultaat was wel erg mooi. Echt knap dat ze zo mooi kunnen vlechten. Vandaag waren we dan nog een beetje meer ingeburgerd in Suriname.
Als halve Surinamers liepen we naar de plaatselijke Chinees toe. Toen we even naar Elly’s gingen zei de baas gelijk: ‘Jullie hebben je haar in laten vlechten? Mooi hoor!’
Na het avondeten, heel verrassend: tosti’s, was het tijd om de laatste dingetjes te doen voor stage: sneeuwpoppen knutselen, verslagen typen etc. En weer was er een dag om.
Woensdag 30 oktober: Het lijkt hier wel Nederland.
Regen, regen, regen! Allemaal regen vandaag en in de verte onweer.
Het leek wel even alsof we in Nederland waren. Met bakken viel het uit de lucht en er leek geen einde aan de komen. De afgelopen dagen hadden we sowieso al veel regenbuien gehad, maar het was nog nooit zo erg geweest als vandaag. En wij dachten nog wel dat we in de grote, droge tijd waren… De Surinamers vertelden ons al dat je er nu niet meer vanuit kunt gaan dat het echt droog is in de droge tijd en dat het veel regent in de regentijd. Ook hier is het allemaal in de war. Op een regenachtige dag is het heerlijk om lekker in bed te liggen met je laptop. De hele middag werd besteed aan school en ’s avonds hebben we heerlijk een filmpje gekeken op bed. Als toekomstige juffen keken we ‘De kleine zeemeermin’. Jeugdsentiment en best wel een beetje romantisch als je verliefd bent.
Donderdag 31 oktober 2013: ‘Hé, daar is die man van ‘Terug naar mijn roti’!
Ook vandaag moest ik weer onverwachts invallen in kleutergroep B. Natuurlijk vind ik het niet erg om in te vallen, maar de weken dat ik nu stage heb gelopen bestond voor het merendeel uit invallen. Ik heb bijna geen begeleiding gehad en moest steeds invallen. Erg leerzaam natuurlijk, maar een beetje begeleiding was wel fijn geweest. Omdat ik wel mijn project uit moet voeren switchte ik even van klas om in kleutergroep A sneeuwballen te gooien en te tellen. Daarna weer gauw door naar kleutergroep B. Van het schoolhoofd krijg ik geen dagplanning en moet ik zelf maar activiteiten verzinnen en dus kan ik het project ook mooi uitvoeren in kleutergroep B en de kinderen vinden het super leuk.
Na een intensief dagje stage was het weer tijd voor wat ontspanning. Omdat het toch al bijna weekend is gingen we met de bus naar de stad toe. Zo lijkt het alsof het bijna weekend is en het is gewoon erg relaxt! Toen we in de stad liepen zei Germa: ‘Oke meiden, niet gelijk omkijken, maar volgens mij zit die ene man daar van dat Surinaamse kookprogramma!’ Heel subtiel keken Suzanne en ik om. ‘Hé, daar is die man van ‘Terug naar mijn roti’! Naast Popey’s zat daar dus die man van ‘Terug naar mijn roti’. Heel grappig om een BN’er tegen te komen in Paramaribo. Alleen wisten we zijn naam niet mee, ik snel mama smsen en natuurlijk wist mama zijn naam wel: Ramon Beuk. Sorry mam, maar we hebben geen recepten meer gevraagd, wij kunnen nuzelf natuurlijk heel goed Surinaams koken!
Omdat ons vitaminepeil weer omhoog geschroefd moest worden gingen we naar 5 sterren restaurant M.A.C. D.O.N.A.L.D.S.
SALADETIJD! Nadat we weer pitamientjes tot ons hadden genomen liepen we weer naar de bus toe. Een hele belevenis en ik stond helemaal verbaasd.
Aangekomen bij de bussen was het een drukte van belang, alleen GEEN bus! Toen er een bus aankwam stormden de mensen echt letterlijk naar de bus. ‘Alsof ze allemaal afstormden op het laatste stukje brood van de wereld’, aldus Suzanne. De mensen die nog in de bus zaten kregen niet eens de ruimte om in de bus te stappen. Mensen gooiden door het raam hun tassen op de stoelen en er klom zelfs een man door het raam heen. De deur van de bus kon niet meer dicht en er hingen zo ongeveer mensen uit de bus.
En wij, wij stonden nog buiten…
Ik had ook niet graag in die bus willen zitten. Beetje jammer was wel dat we echt ontzettend nodig naar het toilet moeten. Maar ja, waar doe je dat? Omdat het hoge nood was besloten we om een gokje te wagen en het te vragen bij het casino. Met mijn allerliefste glimlach vroeg ik aan twee, grote mannen of we heel misschien wel even naar het toilet mochten. En jahoor, het mocht! Achteraf gezien enorm fijn, want uiteindelijk hebben we in totaal 2 uur staan wachten om een bus naar huis. Onze bus is helemaal niet meer op komen dagen en dus gingen we met de Sunnypoint bus. Gelukkig was het een erg aardige buschauffer en hij wou ons voor 1,25 srd meer wel afzetten bij Lob Makandra. Ook de busreis was een hele belevenis, maar teveel om op te schrijven in m’n blog. Natuurlijk moet ik, als ik straks weer terug ben in Nederland, ook nog wat te vertellen hebben. Om 21:00 uur waren we netjes afgezet voor het terrein van Lob Makandra. Omdat het natuurlijk bijna weekend was hebben we onder het genot van popcorn en chips weer film gekeken. Na een half uur was ik alleen in slaap gevallen en ik werd om 23:00 uur weer wakker van de andere twee meiden die naar bed toe gingen.
Vrijdag 1 november 2013: Het is weer weekend!
Vandaag kreeg ik te horen op stage of ik nog 1 dagje in wou vallen in kleutergroep B. Vanaf volgende week zou er vervanging geregeld zijn, maar ik kreeg het verzoek van het onderhoofd of ik nog 1 dagje in wou vallen. De juf van kleutergroep B is opgenomen in het ziekenhuis en het gaat dus niet zo goed. Ik besloot om samen met de kinderen maar iets moois te maken voor de juf om haar beterschap te wensen. De kinderen vonden dat ook een erg leuk idee. Kleutergroep B begint steeds mijn 'mijn klasje' te worden. Alhoewel het luisteren soms erg moeizaam gaat, de kinderen doen wel erg hun best. Het zijn allemaal lieve, enthousiaste kinderen en ik geniet echt van ze. Vandaag kreeg ik allemaal lieve complimenten van de kinderen. 'Juf, ik hou van u!' 'Juf, u bent mooi!', 'Juf, u bent lief!' Daar word je echt vrolijk van en door al die lieve kinderen realiseer ik me nog meer dat ik het (bijna) juf zijn echt enorm leuk vind!
Na stage was het tijd om weer heerlijk te chillen, het is natuurlijk weekend! Na een paar leuke skypegesprekken (Time flies when you’re having fun!) was het tijd om ons klaar te maken voor een gezellig avondje in de stad. Na een zeer geslaagde avond was het tijd om gauw te gaan slapen, want morgen (vandaag dus) staat een dagje boodschappen op het programma. Morgen is het 3 weken geleden dat we echt ‘grote’ boodschappen hebben gedaan dus is het wel hoogtijd. ‘We moeten goed aan de vitamientjes denken’, aldus Harm.
Zaterdag 2 november 2013: Huuuuuuh, heb ik me verslapen?
Vandaag schrok ik om 10:00 uur wakker. Huuuuuuh, heb ik me verslapen? Even dacht ik dat het vandaag een doordeweekse dag was en dus: stage! Ik zat gelijk overeind, maar toen realiseerde ik me dat het zaterdag is. Gelukkig!
Vandaag is het een über chill dagje. Heerlijk in mijn pyjama mijn blog typen en muziekjes luisteren. Zo meteen spring ik even lekker onder de douche en dan gaat het ‘zware gedeelte’ van de dag beginnen: boodschappen! Maar even flink wat (gezonds) inslaan zodat we er weer even tegenaan kunnen.
Zo, nu is mijn blog wel weer klaar! Want ja, het is alweer een heel verhaal geworden.
Voor jullie allemaal een heel fijn weekend en een WARME knuffel vanuit Suriname.

Veel liefs, Anouk

'En dat is zeven!'

Lieve volgers,

Speciaal voor jullie heb ik weer wat leesvoer geproduceerd!

Woensdag 23 oktober 2013: ‘En dat is zeven!’
Om 07:30 uur stonden we klaar bij het huis van stichting ‘In de ruimte’. Inmiddels hoeven we niet meer te lopen naar stage, want we krijgen vanaf vandaag elke dag een lift van de chauffeur van stichting ‘In de ruimte’. Elke dag brengt hij twee kinderen naar school en onze school ligt ook op de route, dit scheelt een hoop gestress ’s ochtends! Met het busje duurt het amper 5 minuten (misschien ook wel 3 minuten) terwijl wij er lopend ruim 20 minuten over doen. We kunnen nu gewoon 20 minuten later vertrekken en ik kan je vertellen; 20 minuten langer slapen is helemaal niet erg.
Vandaag stond voor mij weer een dagje kleutergroep B op het programma. Het was de derde dag dat ik alleen voor de klas stond en het ritme begon er al een beetje in te komen. Leuk om ook een beetje je ‘eigen’ onderwijs toe te voegen aan de dag. Ik heb ze nieuwe liedjes geleerd (‘Heb je wel gehoord van de zeven?’ en ‘De dagen van de week’). Elke ochtend begonnen we de dag met het liedje ‘Wakker worden!’ Dit liedje hadden ze geleerd van hun eigen juf en komt uit de liedbundel ‘Eigenwijs’. Grappig om te zien dat ze dat liedje hier in Suriname ook gebruiken. Na een kleine ochtendgymnastiek (even wakker worden) begon dan de dag. Omdat ik nog niet alle namen kende van de kinderen wenste ik elk kind persoonlijk een goeiemorgen (‘Goeiemorgen Noviënta etc.). De kinderen vonden dat erg leuk en zeiden vrolijk ‘Goeiemorgen juffrouw’ terug; Als dat geen goed begin van de dag is (en ik kon zo mooi de namen oefenen). Elke ochtend was het erg belangrijk dat de gemaakte afspraken met elkaar werden herhaald. De kinderen hadden veel moeite met luisteren en elke dag probeerde ik spelenderwijs te werken aan de gemaakte afspraken. Dat hielp dan even, maar al gauw vergaten ze het weer.
Het was erg vermoeiend en bijna begon ik aan mezelf te twijfelen, want hoe kan het dat ze gewoon niet goed kunnen luisteren? Natuurlijk worden ook dit soort dingen besproken met de andere meiden. Vooral in de onder- en middenbouw lopen we tegen dezelfde soort dingen aan. We kwamen tot de conclusie dat de kinderen hier ook niet leren om goed te luisteren. De juf van de klas slaat met een stok op tafel of gaat heel hard tegen ze schreeuwen als ze niet doen wat zij wil, maar oefent niet met ze hoe het wél moet. De kinderen zijn het dus gewend dat er tegen ze geschreeuwd wordt of dat er met een stok op tafel wordt geslagen. En dat is nou datgene wat wij absoluut niet willen doen!
Wel probeerde ik er het beste van te maken, want voor de rest was het wel heel erg leuk! Kleutergroep B was erg goed in zingen en de momentjes die we over hadden konden we daar dus mooi voor gebruiken. Prachtig om te zien hoe enthousiast de kinderen meededen bij de liedjes ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ (en dan zo laaaaangzaam als een oude opa of oma of heeeeeel snel), ‘Heb je wel gehoord van de zeven’. Vooral van de laatste konden ze geen genoeg krijgen! Super schattig om al die kleutertjes te zien zitten op de grond als we zongen: ‘En dat is zeven…’
Tijdens het werken heb ik de kinderen geleerd om een Hollandse tulp te vouwen. Deze bloem kenden ze nog niet. Die ochtend had ik van een meisje bloemen gekregen, super lief. Ze vertelde aan mij welke bloem het was en die kende ik nog niet. Zo leren ze van mij en ik leer van hen.
Na het ochtendje stage konden we weer meerijden met het busje van stichting ‘In de ruimte’.
Thuis aangekomen hadden we heerlijk de tijd om te relaxen! Rond 16:30 uur kwam Jennifer (onze stagebegeleidster van Lob Makandra). Samen met haar en Tanja en Herma gingen we Surinaams koken. Jennifer leerde ons van alles over de Surinaamse keuken. Heerlijk hebben we gegeten (ik weet niet meer hoe alles heette, maar Yvonne heeft het wel ergens opgeschreven). Na het eten restte ons natuurlijk nog: DE AFWAS! Op de een of andere rare manier waren onze theedoeken zoek… Alles maar uit laten druipen dus! Na het eten is het in huis altijd een drukte van belang, de energie uit het eten wordt in elk geval HEEL goed opgenomen. Onze keuken begon meer op een waterdisco te lijken. Met een lekker muziekje erbij werden er de mooiste dansi’s gemaakt op de gladde vloertegels! Enorm gelachen hebben we met z’n vieren, gelukkig is er niemand uitgegleden…
Omdat we nog zo veel energie overhadden besloten we om een verfrissende duik te nemen in het zwembad, gewoon omdat het kon! Even ontspannen voordat morgen weer een dagje stage begon. Na het zwemmen was het tijd om de lessen voor de volgende dag voor te bereiden, dat moet natuurlijk ook gebeuren. Rond 22:00 uur was de rust weergekeerd in Het kruispunt: Welterusten!
Donderdag 24 oktober 2013: Het is bijna weekend!
Na een leuk en druk dagje stage waren we alle vier toe aan een middagje ontspanning. Na een duik in het zwembad besloten we rond 15:30 uur om naar de stad toe te gaan. Even hadden we het gevoel dat we al weekend hadden, heerlijk!
Omdat we toch wel wat meer wouden zien van de stad dan alleen ons stamcafé gingen we voor de verandering eten bij Zus&Zo. Zeker voor herhaling vatbaar! Het aller, aller, allerlekkerste was nog wel: verse appeltaart met slagroom, mmm! Even waanden we ons weer in Nederland. Rond 19:30 namen we de bus weer naar huis. Thuis aangekomen stond Patrick (onze privé chauffeur) voor de deur met heerlijke soato soep: erg aardig! Nadat we nog gezellig even buiten hadden gezeten was het weer tijd om te gaan slapen. Nog 1 dagje en dan was het toch echt weekend.
Vrijdag 25 oktober 2013: Laatste dagje in kleuterklas B.
Vandaag was het mijn laatste dag in kleuterklas B. Een gezellig dagje hebben we er van gemaakt. Het was een enorm leuke ervaring, maar ergens ben ik ook wel blij dat ik volgende week gewoon weer naar m’n eigen stageklasje (kleuterklas A) terugga. Het was echt een hele intensieve week en ik merk aan mezelf dat ik echt heel erg moe ben. We besluiten om er vandaag een rustige middag van te maken. Na het eten, opgewarmde (bah!) bami en nasi, dat we opgehaald hadden bij Elly’s was het tijd om even te skypen met Nederland. Tijdens het skypegesprek gebeurt waar we al de hele tijd bang voor zijn: Yvonne en Germa komen naar buiten lopen en Germa vertelt ons dat Yvonne terug moet naar Nederland. Yvonne haar moeder is al een hele tijd ziek. Het gaat niet goed met haar en Yvonne moet zo snel mogelijk weer naar Nederland toe.
Er moest dus van alles geregeld worden en met z’n vieren gingen we op zoek naar telefoonnummers, tickets etc. Snel vonden we een ticket voor de volgende dag. Echt zo ontzettend balen, maar echt beseffen doen we het nog niet echt. Om even een beetje afleiding te zoeken besloten we om in de regen en een heel klein beetje onweer (!) te gaan zwemmen. Na een hele lekkere duik in het zwembad was het tijd om te party douchen! Dat houdt in: een schuimparty in de bikini! De badkamer van Yvonne en mij begon meer te lijken op een zwembad. Na een tijdje gebeurde het pats, boem weer (!): de stroom was weer eens foetsie! In onze bikini’s en met schuim op ons hoofd gingen we naar buiten om de schakelaar om te zetten. Natuurlijk kon dit niet ongezien gebeuren, ‘Hallo oma Helen’. Die zou wel gedacht hebben… In elk geval hebben we een hele gezellige één na laatste middag met Yvonne gehad.
Omdat het het laatste avondje was dat we nog met z’n vieren waren probeerden we er nog maar een leuke avond van te maken. ‘ s Avonds gingen we, samen met Tanja en Herma, naar ’t Vat toe. Samen de laatste cocktails drinken en even naar de salsanight!
Zaterdag 26 oktober 2013: Laatste dagje met lieve Yvonne.
Vandaagwas dan het laatste dagje dat Yvonne nog met ons in Suriname was. Het besef begon aardig te komen. Rond 11:00 uur besloten we om een bus te namen naar de stad, Yvonne wou nog even wat souvenirs kopen (wij hebben ook gelijk maar onze slag geslagen)! Natuurlijk kwam de bus weer eens niet opdagen, ook de buschauffeurs hebben weekend… We besloten om aan Gloria te vragen of we met de auto mochten en ja hoor, we mochten met de bus. Joepie! Yvonne, onze auto- en busjesheld, reed ons veilig naar Readytex (de souvenirwinkel in de stad). Nadat we leuke souvenirs hadden gekocht reden we naar de Hermitage Mall om geld te pinnen en te eten. Met de bus door de drive van de grote, gele M! Thuis aangekomen hebben we lootjes getrokken (ja, jullie lezen het goed: lootje getrokken). Hier in Suriname krijgen we het zwarten pietengedoe wel mee, maar wij trekken ons daar niks van aan en vieren in december met z’n viertjes gewoon sinterklaas. Na te denken hoef ik niet over de gedichten, genoeg dichtmateriaal en ikheb er nu al ontzettend veel zin in!
Om 18:15 uur was daar dan toch het moment, David bracht ons naar het vliegveld om Yvonne uit te zwaaien. Het voelde gewoon heel gek, helemaal niet leuk. In de tijd dat we hier zitten hebben we al zo iets opgebouwd met z’n viertjes, echt raar om dan een ‘bendelid’ uit te zwaaien op Zanderij. Met tranen in onze ogen hebben we Yvonne uitgezwaaid!Familie van Jennifernam het zelfde vliegtuig als Yvonne, zohoefde Yvonne niet helemaal alleen te wachten gelukkig.
Lieve Yvonne, ook vanaf deze kant wil ik je/jullie heel veel sterkte toewensen! We blijven aan jou/jullie denken hier.
Thuis aangekomen waren we allemaal een beetje van slag, opeens waren we dan met z’n drieën in huis. Omdat ik me niet helemaal fit voelde en aardig moe was van de afgelopen week besloten we om niet al te laat te gaan slapen.
Zondag 27 oktober 2013: Rustig dagje.
Al vroeg waren we wakker vandaag. Ik ben wakker geworden met een hele zere keel en hoofdpijn.Toen ik op mijn wekker keek was het nogmaar 06:00 uur. Slapen kan ik niet meer, duswas het tijd om maar te beginnen met mijn blog (dit blog). Ook de andere meidenwaren al vroeg wakker. Best uitzonderlijk dat we allemaal wakker zijn geworden vóór de wekker. Als het bij ons 08:20 uur is belt Yvonne naar Germa om te vertellen dat ze veilig is geland, gelukkig!
Om 10:00 uur wandelen we naar de kerk toe. Vandaag was het een mooie dienst, er werden prachtige liedjes gezongen: mooi om zo de week te beginnen. Toen de kerkdienst bijna afgelopen was brak er een tropische regenbui los, het heeft best een tijd geduurd voordat de bui weer over was. Uiteindelijk zijn we nog door de harde regen naar huis gerend, waren we gelijk afgekoeld want het was aardig warm in de kerk.
Verder is het vandaag een rustig dagje. Morgen beginnen we met ons project op de stageschool met als thema: De winter in Nederland. De laatste dingetjes worden nog in elkaar gezet en dan zijn wij er wel klaar voor.
Ik wens jullie weer allemaal een hele fijne week toe, ook voor jullie is de vakantie (als je diehad) nu natuurlijk afgelopen! Heel veel succes met alles in ieder geval.
En voordat ik het vergeet: er staan weer nieuwe foto’s op m’n blog in het mapje: ‘Suriname september en oktober’ (voor wie het leuk vindt om die te bekijken).

Veel liefs en een bigi brasa, Anouk

Een belevenis van goud in het prachtige tropisch regenwoud

Hier volgt een verhuisbericht:

Lieve vrienden, familie, kennissen en andere nieuwsgierigen:

Eindelijk kunnen wij u mededelen dat wij, de bende van ellende nr. 1 t/m 4 (straks nadere uitleg) verhuisd zijn naar Het Kruispunt! Een ontzettend relaxt huis met twee badkamers, twee toiletten, tv (!), oven, magnetron en last but not least: een tostiapparaat!

Kom gerust een keertje langs, altijd welkom!
Een bigi brasa van de Bende van ellende

Zoals jullie hebben gelezen zijn we nu dan eindelijk verhuisd naar Het Kruispunt, eindelijk met z’n viertjes in een huis en nu nooit meer ’s avonds samen met Suzanne alle kikkers, kamerawindjes en ander ongedierte ontwijken op weg naar ‘ons’ Berea! Gistermiddag (maandag 14 oktober) was het dus inpakken geblazen, alles hoppa in de koffer en verplaatsen naar ons nieuwe onderkomen. Nu al had mijn koffer moeite om dicht te gaan, dat wordt dus nog wat als we weer naar Nederland vliegen...
Na een intensief dagje was het tijd voor wat ontspanning, op de planning stond salsales! En ja, jullie lezen het goed: salsales! En ook ik ging dit keer mee (komen mijn half Surinaamse heupen toch nog een beetje van pas papa en mama), ik heb me toch laten ompraten door de andere drie meiden. En ik kan jullie allen vertellen, ik vond het echt super leuk! Ik had verwacht dat ik er niet veel van zou bakken, maar om eerlijk te zijn ging het eigenlijk best goed. Onze dansleraar Cedric was zeer tevreden over ons en ik heb nu alweer zin in volgende week! Aankomende vrijdag is het salsa-avond bij ’T Vat en natuurlijk gaan wij daar dan ook even een kijkje nemen en onze pasjes even showen. Onze taxichauffeur doet ook vrolijk mee en met z’n achten (wij vieren, Tanja&Herma, Patrick en nog een andere jongen) is het een gezellige boel. Na de gezellige avond vielen we tevreden in slaap om vervolgens wakker te worden gemaakt door onze wekkers om 05:45 uur!
Dinsdag 15 oktober:Brownsberg met onze gids Harm
Met een paar uurtjes slaap stapten we uiteindelijk rond 06:15 uur uit ons bed, snel onder de koude douche (het warme water was nog niet aangesloten), aankleden, broodjes smeren en de laatste plasjes plegen en toen waren wij er klaar voor! Onze gids Harm stond al op ons te wachten en toen iedereen de (wandel)schoenen (All Stars for ever) had aangetrokken waren we allemaal klaar voor vertrek, ons avontuur kon beginnen!
In de bus van oma Sila vertrokken we van Lob Makandra met als eindbestemming: Brownsberg. Onderweg vertelde Harm ons van alles over de vogels die we tegenkwamen, zo kwamen we al helemaal in de stemming. Vlak voordat we bij Brownsberg waren (de rit duurde ongeveer 2 uur) hebben we het laatste krachtvoer gekocht: cola, chips en broodjes. Toen we naar de binnenlanden gingen hadden we de Brownsberg in de verte al zien liggen, maar nu was dus het moment aangebroken dat we hem van dichtbij zouden bekijken en zelfs zouden beklimmen. Het eerste stuk, ongeveer 10 kilometer, hoefden we nog niet te lopen. Met de bus konden we gelukkig een flink eind naar boven komen, we waanden ons gelijk in het tropisch regenwoud van Suriname: WAUW, WAUW, WAUW! Wat je altijd in boeken en tijdschriften ziet werd nu voor onze ogen werkelijkheid, onbeschrijfelijk hoe mooi!
Onderweg naar boven maakten we nog even een stop om een bezoekje te brengen aan een vogelspin, wijnatuurlijk allemaaluit de bus om dit schuwe beestje eens van dichtbij te bekijken. De vogelspin had niet zoveel zin om uit zijn/haar holletje te komen en na een kort bliksembezoekje kroop hij/zij weer terug.
De reis ging verder en wij keken natuurlijk onze ogen uit. Bijna aangekomen bij onze parkeerplaats zagen we gelijk al dieren: boskonijnen en trompetvogels! Na een paar mooie foto’s reden we weer verder naar de parkeerplaats. Daar aangekomen hadden we gelijk ontzettend veel geluk: we zagen apen in de bomen! Harm vertelde ons dat hij daar nog nooit apen had gezien, echt mazzel dat we ze dus zo snel tegen waren gekomen! Het waren twee verschillende soorten apen (Saki’s en nog een ander soort waarvan ik de naam even kwijt ben).
1 aap ging er eens goed voor zitten, zo konden we natuurlijk mooie foto’s maken. Nadat de nodige kiekjes geschoten waren begonnen we aan de wandeltocht. De eerste kilometer was een makkie, lopen over bauxietwegen. Onderweg kwamen we van alles tegen, mooie vlinders, termietennesten, vogelspin, etc. Ook de muskieten vonden het erg interessant dat wij een wandeling gingen maken, ze vlogen steeds met ons mee. En groot dat ze waren, niet normaal. Onze muskieten op Lob Makandra zijn er helemaal niks bij. Germa is vandaag aardig behendig geworden in het doodslaan van deze irritante beesten, met een slipper sloeg ze aardig veel muskieten neer. Zo, daar hadden we in elk geval geen last meer van.
Ons eerste punt op het programma was de Leo Val (een klein watervalletje). Om daar te komen moesten we klimmen, dalen, klimmen, dalen etc. Het was eigenlijk heel goed te doen en onderweg maakten we af en toe een stop om de prachtige natuur eens van dichtbij te bekijken. Heerlijk om de geluiden van het oerwoud te horen en je te beseffen dat je nu gewoon echt in het binnenland van Suriname loopt. Al met al zijn deze vier weken al zo bijzonder, we hebben al ontzettend veel meegemaakt en deze ervaring vergeet in mijn hele leven echt nooit meer. Na een half uurtje lopen, klimmen en klauteren hoorden we de waterval al. Na nog een paar grote stappen over dikke boomwortels zagen we daar dan de Leo Val: wauw! Het water was echt heerlijk koel en wij konden ons dus een beetje opfrissen.Harm had zelfs nog een klein klompje goud gevonden op een steen (uiteindelijk heeft hij het niet meegenomen, het goudwou moeilijk van de steen af).Na een tijdje vervolgden we onze weg weer om een bezoek te brengen aan een iets grotere waterval: de Irene Val.
De weg naar de Irene Val was wel een stukje steiler, we moesten vooral veel dalen. Met de prachtige natuur om heen voelden we ons pas echt de Echte meisjes in de jungle. ‘Wat een ellende!’ was een zinnetje dat vandaag vaak herhaald werd (aldus Michella van Echte meisjes in de jungle). We besloten om onszelf de Bende van ellende te noemen (hierbij dus de uitleg). Natuurlijk vonden we het helemaal NIET ellendig, maar het klinkt gewoon erg leuk en vooral met het accent van Michella erbij (voor wie weet wie Michella is en hoe ze dat altijd uitsprak). De Bende van ellende en Harm liep dus gewoon heel flink verder.
De mooiste bomen, lianen, planten en grappigste dieren kwamen we tegen. Harm heeft echt oog voor de natuur en zo hebben wij ook veel verschillende dieren gezien: een babyschorpioen, hele grote tor en een dikke larf, boomkikker(s), leguaan, hagedis etc.
Na anderhalf uur lopen kwamen we dan aan bij de Irene Val, nog een keer WAUW! De Irene Val was een stukje groter dan de Leo Val. Super, super mooi! Bij de Irene Val was een groep Hindoestaanse jongens/mannen aan het zwemmen. Wij hadden ons nog niet omgekleed en omdat er in de buurt nou niet bepaald een plekje was waar we ons ongegeneerd konden omkleden besloten we om dan maar lekker pootje te baden. Na ongeveer 30-45 minuten begonnen we weer aan onze terugreis. Het eerste stukje moesten we gelijk al een heel stuk klimmen, dan pas merk je hoe ‘goed’ je conditie is. En papa, het klopt wel een beetje wat jij altijd zegt: ‘Echte Surinamers zweten niet!’ Ik had het wel warm, maar het was niet zo dat het zweet als een waterval langs mijn lichaam liep! Helpt het dus toch wel een beetje dat ik een halve Surinamer ben en moet je nagaan als jij deze tocht zou trotseren… Vast helemaal geen zweet, haha!
De toch terug naar ons beginpunt ging verder helemaal prima. Oke, één keertje zat ik een beetje vast met mijn voet in een op de grond liggende liaan (erg lachwekkend), maar gelukkig viel het mee want behendig en snel werd mijn voet bevrijd door Herma.
Omdat we de heenreis naar de Irene Val veel stukken hadden waarin we moesten dalen, moesten we nu vooral veel klimmen en klimmen en klimmen…
Ook zijn we nog een hele groep brulapen en nog vele andere dieren tegengekomen, erg leuk om te zien.
Rond 3 uur kwamen we weer aan bij de parkeerplaats en alle leden van de Bende van ellende hadden heelhuids en geheel zonder blaren de tocht overleefd, alle dank aan onze gids Harm! Nadat we een heerlijke Snicker bij het plaatselijke restaurantje/winkeltje hadden verorberd was het weer tijd om terug te keren naar huis. Toen we weer terug reden vanaf de berg hebben we onze vogelspin wederom verblijd met een bezoekje en dit keer kwam hij/zij, met een beetje hulp van Harm, wel uit zijn/haar holletje. We konden de spin nu erg goed bewonderen.Daarna vervolgden we onze weg weer en onderweg hebben we nog heerlijke roti gegeten bij Roopram, een lekkere afsluiter van de dag.
Morgen weer een dagje stage, ik ben erg benieuwd of we ook spierpijn krijgen.Nu maargauw gaan slapen want morgen gaat de wekker alweer om 05:45 uur.

Veel liefs, Anouk

Time flies when you're having fun!

Hallo lieve volgers,

Inmiddels is het alweer zondag en hebben we weer tijd om (alweer) een nieuwe blog te schrijven!
Ook het weekend hebben we weer ontzettend veel beleefd.
Nadat we woensdag terugkwamen van stage en lekker pannenkoeken hadden gegeten hebben we verder relaxt gedaan, dat houdt in: laptoppen, skypen, tijdschriften lezen en/of zwemmen! Op het terrein staat een chill zwembad en als we even een verfrissende duik nodig hebben lig je in een paar seconden in het heerlijk verkoelende water.
Toen we lekker aan het ‘relaxen’ waren kwam de loodgieter van het terrein om de sleutel te vragen van Berea (voor wie het nog niet wist: ons appartement). Al vanaf het begin staan wij ’s avonds te baden (oftewel; douchen) in het water waarin we ons ’s ochtends ook hebben gebaad! Het afvoerputje van de douche is namelijk hoger dan de rest: SLIM! De loodgieter heeft dit nu verholpen en inmiddels kunnen wij jullie allen melden dat we heerlijk kunnen douchen zonder dat je tot je enkels (oke, klein beetje overdreven…) in het water staat!
Omdat we donderdag vrij zouden zijn (Dag der Marrons) besloten we om woensdagavond lekker weg te gaan: pizza eten in de stad! We hadden afgesproken dat we met onze Surinaamse vrienden naar de stad zouden gaan, maar we moesten nog even op ze wachten… en wachten… en wachten… Inmiddels begon het al best een beetje laat te worden. Rond een uur of 9 was er dan eindelijk leven in de brouwerij, joepie! Omdat we niet met z’n allen in de auto konden was dan daar EINDELIJK het moment aangebroken: we moesten ZELF, ja helemaal ZELF met de auto gaan! Onze held Yvonne was de bestuurster voor vanavond, met Moreno ernaast als onze MorenoMoreno (TomTom) moest het helemaal goed gaan. En jahoor, zelfs in het donker reed Yvonne de sterren van de hemel! Het omschakelen naar het links rijden ging als vanzelf! Onze Surinaamse vrienden zouden achter ons aan rijden, maar toen wij gearriveerd waren bij de pizzahut was er nog geen spoor van ze te bekennen. Inmiddels was het 21:40 uur en begon onze maag toch al wel te knorren. Toen we naar binnen gingen bij de pizzahut was het er bomvol! Een medewerker vertelde ons dat er geen plek meer was voor ons en dat we alleen nog maar pizza’s mee konden nemen! Geen probleem natuurlijk, wij maar snel pizza’s besteld (in de hoop dat ze snel zouden komen...)
Zoals ik al eerder verteld had gaat veel hier op de Surinaamse tijd, maar dit duurde wel een beetje erg lang. Rond 23:00 uur was daar dan eindelijk bestelling 99 klaar, jaaaa aanvallen! We hadden geen zin om nog een keer een driekwartier te wachten voordat we konden eten en dus besloten we om onze pizza maar lekker op te eten in de auto.
Donderdag 10 oktober: *vrij*
Vandaag waren we dus vrij van stage, daar houden we zo van! In Suriname houden ze erg van feesten en natuurlijk hebben wij daar absoluut GEEN problemen mee, wij feesten graag met ze mee! ’s Middags besloten we dus om maar even een kijkje te nemen in de stad, samen met David en Moreno. Aangekomen in de stad was het tijd om, … je raadt het al …
Een hapje te eten! Bij Fa Tai (een Chinees restaurant) hebben we heerlijke bami en nasi gegeten. Na het eten besloten David en Moreno om weer terug te keren naar huis, maar wij niet natuurlijk! In de stad was genoeg te zien en te beleven. We hebben even een kijkje genomen in de Palmentuin, hier waren allemaal kraampjes met eten en er was live muziek. Hier hadden we het al gauw gezien en dus namen we maar een kijkje bij het onafhankelijkheidsplein. Het was eigenlijk best rustig in de stad, helemaal niet zo druk dan dat we hadden verwacht. Er waren nog wat leuke kraampjes waar je pangi’s en sieraden kon kopen! Toen we uitgekeken waren gingen we even een bezoekje brengen aan de waterkant. Bij daglicht hadden we de waterkant nog niet gezien, dus hebben we letterlijk even gechilld OP de waterkant. Omdat het wel aardig op temperatuur was buiten besloten we om ons stamterras (’t Vat) te verblijden met een bezoekje. Na een gezellig avondje werden we weer opgehaald en toen was het tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 11 oktober: *gaap, gaap, gaap*
Mwuaaaah (ik weet niet zo goed hoe ik moet opschrijven hoe het klinkt als je je uitrekt, maar ik hou het maar op mwuaaaah)! De wekker ging natuurlijk weer vroeg want vandaag stond gewoon weer een dagje stage op het programma! Na een goed ontbijtje verplaatsten we onze benen dus naar de OS Santopolderweg school. Het lopen naar school wordt eigenlijk elke dag steeds leuker, onderweg is het heel gezellig en alle kinderen die we tegenkomen groeten we vriendelijk en zij ons. Zo begint onze dag natuurlijk al heel goed! Vandaag (vrijdag 11 oktober) liep ik weer een dagje stage in leerjaar 1. De ochtend ging dit keer best snel en voordat ik het wist was het dus al 12:00 uur. Om 13:00 uur waren ook de andere meiden klaar met stage en kregen we weer een lift van juffrouw Bihari! Thuis begonnen we aan een experiment: patat bakken in de koekenpan. Om een lang verhaal kort te maken, frituren in de frituurpan kost minder tijd en is lekkerder. Niet voor herhaling vatbaar dus, weten we dat ook weer. Omdat het weekend was aangebroken moest dat natuurlijk ook gevierd worden! Toen we op de bus stonden te wachten (die maar niet kwam…) werd ons een lift aangeboden door de bazin van Heavenly Sweets (winkel waar koekjes en gebakjes worden verkocht). Echt super aardig, we werden keurig afgezet bij ’t Vat! Zoals altijd was het weer een gezellig avondje met de meiden, we hebben ons hier in Suriname nog geen moment verveeld!
En toen was het alweer zaterdag 12 oktober: *voor de verandering naar de STAD*
Vandaag stond op de planning, heel origineel: een bezoekje aan de stad.
Toen we allemaal klaar stonden om naar de stad toe te gaan en al bijna naar de bus wouden lopen zei oom Otje tegen ons: ‘Jullie kunnen wel met ons meerijden naar de stad, oma Helen en ik moeten ook in de stad zijn.’ Absoluut niet verkeerd natuurlijk, de auto gaat stukken sneller dan de bus. Met z’n viertjes zaten we mooi op de achterbank in de auto van oom Otje en oma Helen. Nu kregen we ook eens de andere kant van de stad te zien, dan is de stad eigenlijk nog best wel groot. We reden langs straten die ik nog vaag herkende van 5 jaar geleden, alles krijgt nu meer een plekje in m’n hoofd en ik weet nu ongeveer wel weer waar alles is etc.
Na een rondleiding van oom Otje was de gezellige autorit ten einde gekomen en werden we afgezet vlakbij onze bestemming: de maagdenstraat (waar alle chinese winkels op een rijtje zitten en je heerlijk kunt winkelen). Dit keer ben ik wel geslaagd, eindelijk! Een nieuwe broek voor stage en een mooi armbandje. Ook nu was het weer tijd om onze buiken weer te vullen: eten bij Popey’s! Toen we wouden opstaan om een plasje te plegen en daarna te vertrekken begon weer een nieuw avontuur...
Met onze dienbladen in de hand werden we opeens aangesproken door Kenneth, een fotograaf in dienst van Surinam Airways, die op zoek was naar stagiaires in Suriname voor een interview in een magazine. Na een vragenvuur van onze kant (‘Heeft u ook een kaartje?’ ‘Kunt u er wat meer over vertellen?’ En ja, we hebben hem gegoogled…), we zijn natuurlijk extra op onze hoede, besloten we om hier aan mee te werken. We komen dus in het tijdschrift van Surinam Airways met een paar foto’s en een klein stukje tekst over het leven van stagiaires in Suriname. Begin november komt het tijdschrift uit, we zijn erg benieuwd! ’s Avonds gingen we voor de verandering wéér naar de stad toe en dit keer gingen Tanja en Herma ook gezellig mee. Onze vaste taxi (Patrick, zit bij ons in de kerk) heeft ons afgezet en ook weer opgehaald.
Zondag 13 oktober: *kerkdienst, verder lekker even niks!*
Om 10:00 uur zaten we weer in de kerk, toen ik in de kerk zat besefte ik pas hoe snel de dagen hier gaan.Dit was al de vijfde zondag hier inSuriname: time flies when you’re having fun!
Het zingen was zoals gewoonlijk weer erg mooi! De liedjes in het Sranan Tongo beginnen we steeds beter te begrijpen en ook de uitspraak gaat steeds beter. Na de afkondigingen (die ook nog dik 30 minuten duren) was het tijd voor de preek. Broeder Wilbert (uit Nederland) preekte over Mattheüs 5:41.
Na de kerk was het tijd om eten te koken, inmiddels was het al 12:30 uur. Jullie zullen ons misschien wel allemaal voor gek verklaren, maar we hebben NEDERLANDS gegeten: heerlijke GEKOOKTE aardappels. Ja, we worden steeds gezonder hier. Aardappels met een klontje boter en oregano, bloemkool, worteltjes, broccoli en sla! Über gezond natuurlijk!
Verder hebben we het, zoals elke zondag eigenlijk, lekker rustig aan gedaan. Morgen weer een dagje stage en dan dinsdag (dan zijn we alweer vrij) naar Brownsberg toe met Harm!
Alweer is het een heel verhaal geworden, sorry maar het kan gewoon niet korter!
Tot het volgende verhaal weer en een fijne week allemaal. Ten slotte wil ik iedereen nogmaals bedanken voor alle lieve berichtjes, erg leuk om te lezen altijd!

Veel liefs, Anouk

Adembenemend!

‘U bent adembenemend, eindeloos mooi…’ (http://www.youtube.com/watch?v=PuapPfdU2ZA)
Wauw, wauw, wauw! Bovenstaand nummer kwam in me op toen we in de korjaal zaten naar onze bestemming: vakantie-eiland Isadou! Wat is de natuur daar ontzettend mooi, adembenemend!
Woensdag 2 oktober begon het grote avontuur! Om 08:45 uur precies stonden de 6 echte meisjes uit de jungle van Lob Makandra klaar met als bagage: allemaal maar 1 rugzak! Wauw, wat zouden papa en mama trots op me zijn! Het was ons allemaal gelukt om al onze bagage in 1 rugzak te proppen, we leren het nog wel! Als echte avonturiers compleet met pet, hoed, zonnebril en een voortreffelijk lunchpakket (broodjes omelet met Hollandse kaas, chips, koek en water) stonden we dan te wachten voor het huis van Gloria.
Inmiddels zijn we wel gewend dat we altijd eventjes moeten wachten omdat we meestal iets later vertrekken, gezellig zaten we met z’n zessen op het muurtje op de bus te wachten. Om 09:00 uur zou de bus aankomen, wij maar wachten en wachten…
09:15 uur, 09:30 uur, nog steedsgeen bus… Op een gegeven moment komt er iemand naar ons toe die ons vertelt dat de bus een probleempje heeft! De buschauffeur had om 09:00 uur vanochtend gekeken of de bus helemaal in orde was en wat bleek: de bus had een probleem met de banden! Na een paar waterijsjes kwam rond 10:00 uur toen eindelijk de bus aanrijden, joepie!
Met 15 mensen gingen we op weg naar Atjoni (de opstapplaats van onze boot). De busreis duurde 3 uur, met z’n zessen hebben we ons prima vermaakt! Heerlijk tijdschriften gelezen, gezongen en gekletst! Zodra je de stad uit bent is de natuur al heel anders, wauw wat is Suriname mooi!
Aangekomen bij Atjoni kopen we nog gauw wat drinken en dan stappen we in de korjaal. We moeten ongeveer 40 minuten varen naar onze bestemming: vakantie-eiland Isadou!
Adembenemend: zo mooi is alles! Ik kreeg gewoon bijna kippenvel van de prachtige natuur en het liedje ‘Adembenemend’ kwam direct in me op. Elk moment was echt intens genieten, zo bijzonder om dit mee te maken. We vaarden over de Gran Rio, een rivier met allemaal rotsen die de stroming bepaalden, het ging best snel in de korjaal en voor we het wisten waren we al aangekomen bij het eiland Isadou.
Na het uitpakken van de korjaal konden we onze hutjes/huisjes bewonderen. Het waren 4-8 persoonshuisjes, er stonden 4 tweepersoonsbedden in en wij hadden het voorrecht dat we nog een eigen douche en toilet hadden: hier zouden we het wel 3 dagen vol kunnen houden. Nadat we het eiland een beetje verkend hadden besloten we om een duik te nemen in het heerlijk uitziende water, een paar meter lopen van ons huisje, wat wil je nog meer?
Het leek echt op een subtropisch zwemparadijs, maar dan nog véél mooier! Op de rotsen kun je heerlijk liggen of je kunt heerlijk in de kleine watervalletjes zitten, dit is pas genieten!
We hebben lekker gezwommen en ‘gechilld’ op de rotsen. Na het zwemmen was het tijd om te eten, Nancy (onze kok) had verrukkelijke nasi voor ons gemaakt. Germa, Suzanne en ik waren zo aardig om de afwas te doen, nadat we alles triomfantelijk hadden afgeruimd (Hoppa, alle restjes in de vuilniszak!) stond Germa al lekker borden te wassen. Oeps, opeens kwamen ze erachter dat ze geen afdroogdoeken mee hadden genomen. Dan maar om de beurt een paar borden wassen en de natte borden maar in de kast terug zetten (bah!). De rest van de Isadou bemanning was niet zo spraakzaam en des te enthousiaster werden wij zessen… Om de rest maar even wat rust te gunnen besloten wij om maar weer een duik te nemen in de prachtige rivier, gewoon omdat het kon!
Teruggekomen bij onze hut/huis of hoe je het maar noemen wilt waren we aardig moe. En toen gebeurde er iets wat in de 3 weken dat we hier nu zitten nog NOOIT was gebeurd…
Om half 8 gingen de snaveltjes toe en de luikjes dicht: rust in huize pinahut!
De volgende ochtend om 7 uur werden we wakker van de wekker en de kou: aai, aai, aai helemaal stijf van de kou en het harde matras. Desondanks wel heel lekker en lang geslapen, we konden er weer even tegenaan! Na een douche (een hele koude, brrr) zaten we braaf om 08:00 uur aan het ontbijt, die was ontzettend goed verzorgd. Allemaal Nederlands beleg en zelf pindakaas dat bijna nog lekkerder was dan Calvé pindakaas (speciaal voor papa: Peter Pan pindakaas is echt bijna net zo lekker als Calvé). Donderdag 3 oktober stond er een bezoek aan 2 basisscholen op het programma. Rond half 9 vertrok de korjaal met de Isadou bemanning aan boord. De eerste school die we gingen bezoeken was de Obed en Alexander school in Abenaston, het was ongeveer een kwartiertje varen. Leuk om even een kijkje te nemen op een school in het binnenland van Suriname. We werden vriendelijk ontvangen door het hoofd van de school.
In één klas was er nog geen leerkracht, de kinderen hebben allemaal wel leerplicht dus moeten ze eigenlijk voor niks naar school toe. Echt sneu voor de kinderen en niet leuk om te zien. We besloten om gezellig liedjes met de kinderen te gaan zingen, ze deden allemaal erg enthousiast mee! De kinderen kregen allemaal het boekje ‘Reach for life’, het Nieuwe Testament, maardanmodern uitgelegd. Na het zingen van een paar liedjes en het uitreiken van de boekjes gingen we een kijkje nemen in de kleuterklas, super schattig! De kleuters hebben weer een ander uniform aan dan de andere kinderen op school. Gloria ging de kleuters een nieuw liedje aanleren, de kinderen vonden het geweldig! Ik krijg nu steeds meer zin in m’n LIO stage. Na het bezoekje bij de kleuters werd er aan het schoolhoofd een kinderbijbel overhandigd entoengingen we op weg naar de kapitein van Abeneston (de kapitein is de burgemeester van het eiland) om hem een Bijbel te overhandigen. De mensen in het binnenland van Suriname leven echt totaal anders dan wij in Nederland. Er is wel stroom, maar dan alleen ’s avonds en ze leven grotendeels buiten. Vooral veel kleine hutjes met een dak van bananenbladeren. De mensen hier leven eigenlijk bij de rivier, alles wordt er in gedaan: ze wassen zichzelf erin, de was wordt gedaan en ja, ook de behoeften worden gedaan in de rivier (of het komt uit in de rivier). Ik vond het bijzonder om te zien hoe de vrouwen hier hun was doen; ze hebben een bakje met zeep en dan smeren ze wat zeep op een grote steen en dan wassen ze hun kleren op de steen en spoelen het daarna uit in de rivier. Als ze helemaal klaar zijn zetten ze de grote, zware wasmand op hun hoofd en lopen ze naar huis toe. Volgens mij is het best gezellig om met z’n allen de was of de afwas te doen, voor een keertje lijkt het me ook best leuk om te doen (maar toch ben ik erg blij dat we in Nederland en op het terrein van Lob Makandra een wasmachine hebben…).
Na het bezoekje aan Abeneston stappen we weer in onze korjaal en gingen we op weg naar het volgende dorp voor een bezoekje aan Jaw-Jaw.
Om bij de school van Jaw-Jaw te komen moesten we 10 minuten lopen, het hoofd van de Pater Voorbaak school verwelkomt ons enthousiast en heet ons welkom. Hij zoekt een geschikte klas uit om liedjes mee te zingen en doet zelf ook gezellig mee. Door het bezoeken van de verschillende scholen krijgen we een goed beeld van het onderwijs in Suriname. De Pater Voorbaak school zag er weer heel anders uit dan de Obed en Alexander school, veel gezelliger en meer ingericht. Natuurlijk moesten we ook even met het hoofd op de foto (leuk voor de GH). Natuurlijk moesten we hier ook even een kort bezoekje aan de kapitein van het eiland brengen om hem een Bijbel te overhandigen. Suzanne, Germa en ik hebben nog een pangi gekocht in Jaw-Jaw (een creoolse omslagdoek die je kunt dragen als jurk of rok). We voelen ons nu echt wel Surinaamse junglemeisjes… Eigenlijk moet ik als halve hindoestaan een mooie sari kopen, maar die ben ik tot nu toe nog niet tegengekomen, misschien komt dat nog. Een volle ochtend en we hadden het er erg warm van gekregen dus we besloten om te… Tsja, je raadt het al…ZWEMMEN!
Om 12:00 uur was het tijd om te eten, nasi met bakabana en kroepoek, ja we verhongeren hier niet! Na het eten besloten de andere meiden om nog even lekker te zwemmen, maar Germa en ik waren zo moe van alle indrukken dat we besloten om heerlijk even te vertoeven in ons pinahutje. Eindelijk even tijd om een tijdschrift te lezen en lekker te relaxen onder de klamboe (in quarantaine zoals we het zelf noemen). Om 15:00 maakten we onszelf weer even klaar om fris en fruitig te verschijnen op de vergadering met de andere pinahuttenbewoners (oftewel de Isadou bemanning) over het kinderfeest dat we die middag zouden geven op het eiland Karpati. Onder het genot van koekjes, snoepjes en fruit, VERS FRUIT bespraken we de rollenverdeling van het kinderfeest. Al gauw werd het tijd om in onze korjaal te stappen en te varen naar het eiland Karpati. In de verte zien we al allemaal kindertjes op de steiger staan en als we uitstappen gaat het al snel de ronde dat het kinderfeest bijna zou beginnen. Eigenlijk is Karpati een heidens eiland, dit kon je zien doordat er aan het begin van het eiland een poortje stond met franje eraan. Best een uitdaging dus om hier een christelijk kinderfeest te houden.
We werden in elk geval vriendelijk onthaald door de kinderen van het eiland, ze hadden er zin in (en wij ook natuurlijk). Al gauw zat het gebouw waar we het feest hielden helemaal vol met kinderen. Het feest was te vergelijken met een kampdienst: veel zingen, spelletjes, een verhaal, Bijbeltekst aanleren etc. De kinderen vonden het geweldig! Ook veel moeders waren meegekomen en zij deden ook gezellig mee. Echt leuk om zo’n feest te organiseren, hopelijk heeft het feest ook nog een ander effect op de bevolking van het eiland. Ook in Karpati gingen we langs bij de kapitein van het eiland. Hij groette ons vriendelijk, wel heel vriendelijk… De kapitein had al aardig wat Parbobiertjes achterover geslagen… Toch was hij nog in staat om even op de foto te gaan en om ons te bedanken. Voor ons was het weer tijd om terug te gaan naar ons tijdelijke paradijsje: Isadou! Op de rotsen hebben we onze nieuwe pangi’s maar even geshowd aan het fototoestel (jammer genoeg lukt het uploaden van foto’s op mijn blog niet meer, maar die houden jullie nog te goed)! Nadat we een paar leuke kiekjes voor in het plakboekhadden geschoten gingen we heerlijk eten.
Ook vandaag besloten we om vroeg te gaan slapen, ja ja we worden nog wel eens verstandig. Jammer genoeg was mij een goed nachtje slapen niet gegund, mijn bed en klamboe hadden zin om ruzie met mij te maken. ’s Ochtends werd ik wakker in een heel klein rondje (mijn klamboe zat zo ongeveer helemaal om me heen) en mijn kussen had geen sloop meer en ook mijn matrashoes was ver te zoeken. Tsja, na zo’n nachtje deed een koude (!) douche me natuurlijk wel erg goed, ahum! Toch zaten we alle zes om half 8 fris gedoucht en erg wakker (…) aan het ontbijt. Vrijdag 4 oktober was alweer de laatste dag in de prachtige rimboe van Suriname! Vandaag stond op het programma: school bezoeken op het eiland New Aurora en zwemmen bij grote stroomversnellingen. Voor de verandering was onze korjaal aan de andere kant van het (kleine) eiland aangemeerd. Onze bootsman zei dat we de zwemvesten aan moesten doen omdat de stroming erg sterk kon worden.
Spanneeeeeend!
De eerste paar minuten voeren we door rustig water en ik had bijna besloten om mijn zwemvest uit te doen (ik had echt het gevoel dat ik een Michelin poppetje was), maar voordat ik dat kon doen hing onze korjaal door de sterkte stroming helemaal naar links (ra, ra aan welke kant zat ik?). Aaaaaaaaaaaaa, dat was wel even spannend! Gelukkig had ik mijn Michelin zwemvest nog om. Natuurlijk was onze bootsman erg ervaren en voeren we zonder natte broek door de stroomversnelling: applaus!!!
Onderweg heb ik weer ontzettend genoten van de prachtige natuur, ik kan het zo vaak zeggen maar het is echt zo geweldig mooi! Om je heen zie je van alles: verschillende vogels, bomen etc.
Later (als ik groot ben, haha) wil ik zeker weten weer terug naar Suriname. Toen ik in de korjaal zat heb ik er echt even over nagedacht om in Suriname te blijven (voor een tijdje), maar dan wel onder de voorwaarde dat mijn geliefde(n) hier natuurlijk ook gezellig komen wonen!
Ik had niet lang de tijd om de dromen over een bestaan hier in Suriname want na een half uurtje bereikten we het eiland New Aurora. Gelijk viel op dat dit eiland iets moderner is dan de andere eilanden die we bezocht hebben. De huizen/hutjes zijn hier wat groter en meer ingericht. Geheel in stijl: in onze pangi’s lopen we naar de Johannes Arabie school toe. Eerst kwamen we aan bij de kleuterafdeling van de school (de kleuters zitten altijd gescheiden van de andere klassen).
Mijn hart brak toen we een kijkje namen bij de kleuters… Een klas zat zonder leerkracht (de zoveelste school die onderbezet was). De kinderen zitten dus gewoon heel de ochtend niks te doen, zo ontzettend zielig! We zagen dat een juf een kind sloeg met een liniaal en een klein meisje was aan het huilen en werd, zonder te vragen waarom ze huilde, in de deuropening gezet door de juf: Verschrikkelijk om te zien (het meisje had geen eten en drinken mee en daarom huilde ze zo erg, maar de juf zette haar, zonder te vragen waarom ze huilde, gewoon in de deuropening). Ik had echt de neiging om het meisje even op schoot te nemen en om haar wat van mijn eten en drinken te geven, maar ik realiseerde me ook dat we ons gewoon nergens mee konden bemoeien omdat de juf anders echt boos zou worden. Alle zes hadden we de neiging om les te geven aan de klassen die geen leerkracht hadden, jammer genoeg moesten we al gauw weer verder. Wel werd er ons nog een baan aangeboden, inclusiefkost en inwoning, haha eerst onze studie in Nederland maar afmaken! Na het bezoek aan de Johannes Arabie school moest iedereen weer inschepen en gingen we weer verder!
‘Varen, varen over de baren!’
Weer door de sterke stroomversnellingen, aaaaaaaaa! Ook dit keer ging het natuurlijk weer goed. Het plan was om te gaan zwemmen bij een grote stroomversnelling waar ook kleine watervalletjes zouden zijn, maar onze bootsman was verkeerd gevaren (goed hè Ate, dit keer typ ik niet gereden!). Jammer, maar gelukkig konden we nog heerlijk even ontspannen in de rivier bij ons vakantie-eiland Isadou. Met z’n zessen gingen we op avontuur, we klommen over de grote rotsen en manoeuvreerden ons door de bosjes en het water. De heenreis ging zonder ongelukken en we konden RUSTIG ontspannen in het water. Al gauw gilde Germa, er zat een visje aan haar voet te knabbelen (Dr. Fish, maar dan gratis). We besloten om maar weer terug te gaan, onderweg nog een valpartij: Yvonne viel op een gladde rots, aai! Gelukkig kon ze nog 'gewoon' teruglopen en daarna hebben we nog lekker even gechilld in het water aan de andere kant. Na het zwemmen was het tijd om te eten en toen was het alweer tijd om onze tassen te pakken.
Weer in de korjaal, voor de laatste keer voeren we langs de eilandjes! Van elk moment heb ik extra genoten, daaaag binnenland!
Aangekomen in Atjoni gingen we weer in de bus terug. In Paranam, tegenover Suralco (waar onze opa heeft gewerkt) hebben we soato soep en bakabana gegeten. Thuis aangekomen hebben we als echte schoonmaakmiepjes de was gedaan en ’s avonds zijn we WEER vroeg gaan slapen.
Het weekend, zaterdag en zondag, hebben we lekker relaxt gedaan. Gisteren, zaterdag 5 oktober, zijn we ’s avonds gezellig even naar ’t Vat geweest. Vandaag, zondag 6 oktober zijn we ons vooral aan het voorbereiden op onze stage, morgen beginnen we op de OS Santopolderwegschool. Ik ben zeer benieuwd, morgen om kwart over 7 gaan wij enthousiast beginnen aan onze wandeling van ruim 20 minuten! Het schoolhoofd heeft ons vorige week hartelijk ontvangen ende andere leerkrachten ook, het moet vast helemaal goedkomen!
Het is alweer een heeeeeeeel lang verhaal geworden!
Ik wens jullie allemaal weer een fijne week toe, tot het volgende verhaal.

Liefs, Anouk

De Surinaamse zusters vermaken zich prima!

‘Kom gauw stagiaires!’
Gisteren (zaterdag) werden we geroepen door een paar mannen op het terrein van Lob Makandra. We keken allemaal op van onze laptop, boek, tijdschrift… en toen…
Daar stond Harm: een paar meter van ons verwijderd met een mega lange boa constrictor om z’n nek! Wauw, wat was dat beest groot! Toen we het gevaarte eens hadden bekeken bleek dat Bertha de boa (ja, ja alle dieren hebben hier een naam) ook nog 10 kleintjes had! Die waren natuurlijk ook meegekomen en zij zaten ‘veilig’ in een emmer! Natuurlijk moesten de heldhaftige meisjes uit de jungle van Lob Makandra het 2 meter lange beest ook even aaien en daarna heel stoer vasthouden! Gelukkig hield Harm zijn kop vast, want die tanden waren nou niet bepaald bot…
Bertha was zo zwaar dat we haar niet alleen vast konden houden en ook rook ze niet bepaald naar roosjes, dus allemaal een stukje en lachen voor de camera van Yvonne! Harm heeft mama Bertha en haar kroost daarna weggebracht naar een bos ver bij ons vandaan, ze kan dus niet meer onverwachts op bezoek komen! We hebben ons alleen laten vertellen dat papa boa (Bert) hier nog ergens op het terrein kan zijn, brr!
Verder zijn we deze week geen rare dieren meer tegengekomen, de meeste dieren zijn nu wel een beetje bekend en vinden we (meestal) niet meer eng!
De afgelopen dagen op Lob Makandra vlogen ook weer voorbij, zoals ik al had verteld was er een speelweek georganiseerd voor de kinderen uit de buurt! Woensdag gingen we met de kinderen hengelen (vissen) en vlot bouwen. Ik blijf het zeggen, maar ik vind het zo bijzonder om te zien hoe blij de kinderen hier zijn met de kleine dingen. Veel kinderen kwamen naar ons toe en zeiden dat ze het echt leuk vinden als we met ze gaan knutselen, vissen, vlot bouwen etc. Echt mooi dat we deze week mee konden helpen om de kinderen een leuke week te geven. De kinderen hier noemen ons ook allemaal ‘zuster’. Erg grappig, je hoort de hele tijd: ‘Zuster, wil je me helpen?’, ‘Zuster, mag ik een koekje?’, ‘Zuster, moet je eens kijken!’ Ook in de kerk spreken ze iedereen aan met ‘broeder’ of ‘zuster’. Inmiddels zijn we er al aan gewend en het klinkt eigenlijk ook wel heel grappig.
Donderdag gingen we met de kinderen windmolentjes maken van plastic flessen. Heel simpel, maar ontzettend leuk! Er waren ook een paar kinderen van stichting ‘Uit de ruimte’ (kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking) en ook zij kwamen gezellig meeknutselen. Met een paar jongens hebben we een rolstoelrace gehouden en ze gierden het echt uit van het lachen! Echt genieten om te zien dat ze het zo ontzettend leuk vonden. Na het knutselen plonsden we lekker in het zwembad op het terrein: heerlijk! Onder het genot van leuke muziekjes hebben we ons prima vermaakt, echt een vakantiegevoel! ’s Avonds hadden we een verjaardag van Joshua (die ook hier op het terrein woont), hij werd 15 en wij waren ook allemaal uitgenodigd! Super aardig dat wij ook mochten komen, we hebben lekker gebarbecued en gekletst met de andere verjaardagsgasten.
Vrijdag was de laatste dag van de speelweek. Het plan was dat we met de kinderen film gingen kijken en lekker popcorn zouden eten en stroop (limonade) zouden drinken, maar de beamer kon niet worden aangesloten en dus gingen we zwemmen met de kinderen! Wij hesen ons allemaal in onze bikini en sprongen in het water, al gauw zat het bad vol en hingen er allemaal kindjes om onze nek: de helft kon natuurlijk niet zwemmen! De kinderen vonden het echt heerlijk om even af te koelen met dit warme weer. Wij werden voor een uurtje even zwemjuffen en probeerden de kinderen een beetje te leren zwemmen. Sommige kinderen hadden echt al gauw door hoe je je handen moest gebruiken en met een beetje hulp van ons kwamen ze een paar slagen vooruit. Na het zwemmen moesten we gauw douchen en omkleden, we moesten namelijk naar de vergadering van de kampweek van stichting ‘Weid mijn lammeren’ in de stad! Morgen (maandag) gaan we namelijk op kamp tot donderdag! Gloria (de zus van Jennifer) is van stichting ‘Weid mijn lammeren’ (projecten m.b.t. evangelisatie) en zij had ons via Jennifer gevraagd of wij zessen (wij vieren enHerma en Tanja)mee wouden met de kampweek van 23 t/m 26 september. Er gaan 105 kinderen mee en we gaan naar het plaatsje Zanderij 1, vlakbij het vliegveld. Het wordt een week vol leuke activiteiten: zingen, toneel, spelletjes, sport, zwemmen en noem maar op… Allemaal worden we leider van een groepje, ik ben erg benieuwd! Vanmiddag hebben we bijna alles al ingepakt dus we zijn er wel klaar voor! De bedoeling is dat we donderdagmiddag weer terugkomen op Lob Makandra, in mijn volgende blog hoop ik jullie uitgebreid te vertellen over onze avonturen op het kinderkamp! Gisteren (zaterdag) hadden we overdag een relaxte dag, heerlijk skypen met het thuisfront en Ate, echt fijn om hen allemaal ook even te zien! ’s Avonds zijn we met David (zoon van Gloria) en twee vrienden van hem: Moreno en Jonathan naar de stad toegeweest: lekker een terrasje pakken! We zijn naar ’t Vat toegeweest, lekker gegeten en cocktails gedronken: heerlijk zo’n vakantie! Daarna zijn we nog even met ‘I love SU’ op de foto geweest en een ritje over de Weidenbosch brug gemaakt, aaaaa dat ding is hoog, heel hoog! Ik was er 5 jaar geleden ook overheen geweest, maar ik was even vergeten hoe steil hij ook weer was! We joelden zo in de auto dat het wel leek of we bij Walibi World waren…
Vandaag (zondag) hebben we een lekkere relaxte dag! Vanochtend vroeg werden we al om half 7 (!) wakker gezongen (lees: wakker geblazen door het enorme kabaal) door de mensen naast ons in het appartement! Met m’n vingers in m’n oren heb ik nog even door kunnen slapen tot 8 uur! Toen was het tijd om ons klaar te maken voor de kerk. De kerk is echt bijzonder om mee te maken! Het begon om 10 uur en het was al aardig druk toen we aankwamen, veel drukker nog dan vorige week. Eerst is het altijd 3 kwartier zingen. Wauw, vandaag had ik echt een paar kippenvelmomentjes. Het zingen met elkaar is echt zo mooi en indrukwekkend!
We zingen veel liedjes in het Sranan Tongo, bijvoorbeeld Gado Bun: ‘God is goed’, maar ook liedjes in het Engels en Nederlands. Vandaag zongen we opwekkingslied ‘De rivier’ en daar kreeg ik echt kippenvel van, zo mooi! Zuster Sila had daarna een preek over ‘De ware wijnstok’.
Na de kerk (die ongeveer 2,5 uur duurde) hebben we lekker gegeten en daarna gingen we weer in de ‘chillstand’. Vanavond gaan we ons letterlijk en figuurlijk ‘geestelijk’ voorbereiden op de kampweek: we gaan ons verdiepen in de verhalen die we gaan behandelen met de kinderen. Alle Bijbelverhalen worden uitgebeeld en ik heb ook nog een rol gekregen: engel (haha). Vanmiddag maar wat witte kleren bij elkaar gezocht en dan vanavond maar even kijken wat we allemaal moeten voorbereiden.
Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat, veel succes in elk geval deze week!
Tot het volgende verhaal op m’n blog!

Veel liefs vanuit het zonnige Suriname!

Daar zijn we dan!

Goeiemorgen allemaal!

Op het moment dat ik dit schrijf is het bij ons in Suriname 05:45 uur, bij jullie is het dus 10:46 uur.
Gisteren zijn we veilig geland op Zanderij, het vliegveld hier in Suriname. Vanochtend was ik al om 03:40 uur (08:40uur Nederlandse tijd) wakker, helemaal klam van de warmte en lek geprikt door de muskieten! Gisteren was een dag vol indrukken, maar de dag ging zo snel dat het besef dat we in Suriname zitten langzamerhand begint te komen...

Daar stonden we dan gisteren op Schiphol, eindelijk was het 12 september!
Met maar 4 uurtjes slaap stapte ik gisteren om half 6 mijn bedje uit, voorlopig voor de laatste keer!Om kwart over 8 hadden we afgesproken met de andere meiden op Schiphol! Toen ik met Ate en Mama in de auto naar Schiphol zat besefte ik nog niet echt dat ik dan nu echt zou vertrekken, maar toen ik de vliegtuigen allemaal zag staan en we met de bagage naar de vertrekhal liepen kwam het besef steeds meer.
Nadatwe afscheid hadden genomen van onze familiesliepen we naar de incheckbalie! Onze families stonden nog de hele tijd na te zwaaien en de mensen achter ons in de rij hadden prima vermaak, wij zwaaiden namelijk steeds uitbundig terug met veel lawaai en gelach.
Na het tax-free shoppen, de bagagecontrole en het fouilleren konden we doorlopen naar het vliegtuig, wow wat is dat ding groot! We zaten met z'n viertjes gezellig naast elkaar en de gadgets die op ons schermpje zaten waren al snel ontdekt! De service in het vliegtuig was echt helemaal top, onze steward had voor ons zelf neusdruppels geregeld voor als we gingen landen! Met z'n vieren zaten we druk te snuiven in het vliegtuig, de druppels wouden namelijk niet goed uit het pipetje! De snuifgeluiden waren erg onsmakelijk, maar heel erg grappig! We hadden veel bekijks in elk geval, haha!
Maar dank aan onze steward, want de neusdruppels hielpen geweldig, geen last gehad van het landen!
Toen we uit het vliegtuig stapten kwam de warmte ons al tegemoet, voor mij voelde het echt een beetje als thuiskomen! De geuren de warmte herkende ik meteen, volgens mij is dat iets wat je gewoon nooit vergeet! Bij de douane, waar we een uur moesten wachten(!), zei de douanier nog: 'He, Soekhoe! Heb je hier familie?' Heel gek, maar het voelt gewoon een beetje als mijn tweede vaderland!
Onze bagage stond al op ons te wachten en we werden hartelijk ontvangen door 4 mensen van Lob Makandra, het terrein waar we verblijven! Het was nog een uurtje rijden naar Lob Makandra, we hebben echt genoten van de prachtige natuur om ons heen! We zaten in de auto met 2 neefjes van Jennifer (onze contactpersoon), onder het genot van Surinaamse muziek vertelden zei ons van alles over de omgeving!
Samen met Suzanne zit ik in het appartement 'Berea', het ruikt hier erg naar schimmel, maar gelukkig is het tot 5 oktober want dan gaan we verhuizen naar het vierpersoonsappartement!
Gisteren had een mevrouw lekker roti voor ons gemaakt en omdat ons gasfornhuis het niet doet en de oven ook niet (en bij Germa en Yvonne ook niet) hebben we aangebeld bij een mevrouw (we noemen haar oma) en die heeft het voor ons even lekker opgewarmd! Om half 1 Nederlandse tijd zaten wij dus nog even lekker aan de roti!
Hier op Lob Makandra is er een profetische dansconferentie en op dit moment zijn er allemaal vrouwen Surinaamse christelijke liedjes aan het zingen (dus als we nog niet wakker waren werden we dat nu wel)! Het klinkt wel heel gezellig, jammer genoeg kunnen we het niet verstaan!
Vandaag krijgen we van Jennifer een rondleiding op het terrein, verder gaan we even boodschappen doen bij de chinees (supermarkt) en verder heb ik nog geen idee! Gelukkig doet het internet hier prima, gisteren heb ik al even geskyped met Rutger en de verbinding valt me helemaal mee! Nou, ik ga verder genieten van het gezang van de profetische dansconferentie, zometeen even lekker douchen en aankleden!

Als laatste nog: ik wil iedereen bedanken voor de vele lieve kaartjes, foto's, berichtjes enzo! Echt superleuk, zo zijn jullie toch nog een beetje bij me in Suriname!
Tot het volgende verhaal en jullie allemaal veel succes met alles!

Heel veel liefs, Anouk

Nog 8 dagen!

Lieve allemaal,

Volgende week donderdag is het dan eindelijk zover: Om 11:15 uur hoop ik samen met Germa, Suzanne en Yvonne (en vast nog heel veel andere mensen)naar Suriname te vliegen!
Het komt nu steeds dichterbij en de'kriebels' beginnen nu te komen! Ik heb er al zolang naartoe geleefd en van mij mag het nu ook wel komen.
Deze stage voelt voor mij wel extra bijzonder omdat papa in Suriname is geboren en wij er in 2008 met het hele gezin 2,5 week naartoe zijn geweest! Papa's roots ligt daar en tegelijk ook een beetje die van mij! In elk geval hoef ik onze achternaam daar vast niet zo vaak te spellen als hier in Nederland!

Vandaag heb ik samen met mama een nieuwe koffer gekocht, een knalrode! Die valt in ieder geval wel op en met de knalroze bagagelabel en -riem moet hij wel te herkennen zijn op de bagageband! Vandaag ga ik dan maar eens beginnen om mijn koffer in te pakken, de spulletjes die ik nu niet meer nodig heb kan ik alvast inpakken! Poeh, wat moet er ook veel mee! Als ik 's avonds in bed lig komt het regelmatig voor dat ik me opeens bedenk dat ik echt niet moet vergeten om dit mee te nemen, of dat... Gelukkig heb ik nog een week om dat allemaal te bedenken!

Het laatste weekje ga ik nog even enorm genieten van allevrienden en familiehier in Nederland,de week zitnu alweer volgepland met allemaal leuke dingen!Mijn volgende verhaal zal vast uit Suriname zijn, ik hoop dat de internetverbinding goed is zodat ik mijn blog een beetje kan bijhouden!

Tot het volgende verhaal en tot ziens over 12, nu nog 13, zaterdagen (zoals ik zelf altijd zeg)!

Liefs, Anouk