Hallo allemaal,

De afgelopen twee dagen hebben we weer een heleboel dingen gedaan: fietsen door Paramaribo, een bezoekje aan de Zoo, de palmen in de Palmentuin eens beter bekeken, chillen op de waterkant, salsa les en een bezoekje aan de vreemdelingenpolitie.

Maandag 18 november 2013
Na een hele relaxte zondag, die goed afgesloten werd met een filmpje en een logeerpartijtje bij Germa en Suzanne, werden we vanochtend uitgerust wakker. Het besef dat we nu echt vakantie hadden was goed tot ons doorgedrongen: heerlijk, heerlijk! Vandaag zouden we twee dingen van ons lijstje (ja, die hebben we!) af kunnen vinken: fietsen door Paramaribo en naar de Zoo.
Rond een uur of 11 liepen we op ons gemakje (het was namelijk 36 graden) naar de bus toe. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, al gauw kwam er een staatsbus aanrijden en konden we instappen. De staatsbus is relaxter dan de PLK-bussen, meer beenruimte! Na een aangename busreis waren we alweer aangekomen in de stad! Nog een voordeel van de staatsbussen is dat ze vlakbij de waterkant geparkeerd staan. En dat is dus ook meer in de buurt van Zus&Zo, waar we onze fietsen gingen huren. Op het heetst van de dag verplaatsen de echte meisjes uit de jungle van Lob Makandra zich naar Zus&Zo. Natuurlijk moesten we nog wel een stukje lopen door de stadsjungle van Paramaribo. Af en toe zeggen we tegen elkaar dat het zo fijn is dat we nog geen ongelukken hebben gehad, maar daar was vandaag bijna verandering in gekomen…
Omdat het in de stadsjungle altijd erg druk is met ‘psst’-fluisterende mannen, auto’s, bromfietsen, scooters, voetgangers, bussen, taxi’s en noem maar op en de stoep meestal vol staat met geparkeerde auto’s lopen we vaak achter elkaar. Zo ook vandaag.
Toen we bijna bij de Grote Combeweg gearriveerd waren kwam opeens: Zoeeeeeeef (!) een man op een scooter aangescheurd en Germa werd bijna van haar sandalen gereden. Alle drie schrokken we ontzettend, wauw dat ging bijna mis! Hij had ‘gelukkig’ alleen haar hand geraakt en verder niks. De zoefende scooterbestuurder zag dat wij heel erg schrokken en zei gelijk: ‘Sorry, sorry!’ Waarschijnlijk had hij onze boze blikken gezien want daarna stopte hij ook even. Zijn excuus: ‘Sorry hoor! Maar ja, jij zwaaide net met je arm op het moment dat ik langs reed.’
Oké?!
Gelukkig was het goed afgelopen en hopelijk zou het hier bij blijven. In elk geval waren we alvast voorbereid op ons fietsavontuur…
Na het scooteravontuur begon er natuurlijk weer een nieuw avontuur…
Aangekomen bij de fietsverhuur bij Zus&Zo liepen we gelijk maar naar de balie.
‘Hallo, we willen graag 3 fietsen huren (‘om de stad onveilig te maken’, maar dat zeiden we natuurlijk niet!). Natuurlijk kon dat. Maar of we ook een identiteitsbewijs mee hadden genomen. ‘Euh…’ Vlak voor we vertrokken hadden we nog gekeken op de website van fietsverhuur Suriname of er iets over een identiteitsbewijs stond en dat konden we er niet vinden. Als echte voorbereide toeristen hadden we die dus ook niet meegenomen. ‘Tsja, ik heb toch echt een ID-kaart, rijbewijs of iets dergelijks nodig meiden.’
Hmm, dat zou dan lastig worden. We zetten alle drie onze allerliefste glimlach op en keken de man met grote, verdrietige ogen aan. ‘Maar meneer, we logeren HELEMAAL op de Santopolderweg. Weet u wel hoe ver dat is van de stad?’ Ja, dat wist de meneer van de fietsen wel. En ach, hij zei: ‘Ik heb vandaag toch al een slechte dag (niemand anders wou namelijk ook de stad onveilig maken), jullie mogen gewoon zonder identiteitsbewijs een fiets huren!’
Opgelucht konden we weer ademhalen, fijn!!! Ik had gelukkig nog wel mijn pasje mee van de verzekering en zo konden we dus niet helemaal naamloos op weg. Na de nodige papieren en betalingen (gewoon 200 srd borg per fiets: wow!) konden we weer een wens in vervulling laten gaan. Alsof het voorbestemd was: er stonden al drie fietsen voor ons klaar! Al gauw werden ze door ons omgedoopt tot Freek, Willem en Bob.
Wel even wennen hoor, als je ruim 2 maanden niet gefietst hebt. Maar, fietsen verleer je nooit natuurlijk. Freek, Willem en Bob waren drie goede fietsen en daar zouden we mooi een tochtje op kunnen maken door de stadsjungle van Paramaribo.
Gelukkig zijn we het links rijden al helemaal gewend en probleemloos gingen we dus aan de linkerkant van de weg rijden met onze fietsen. Net als lopend heb je op de fiets veel bekijks. Ook nu konden we niet ontkomen aan het ‘ge-psst’ en het getoeter. Gelukkig kun je nu snel verder fietsen en heb je er dus weinig last van.
Nadat we de drukke waterkant zonder ongelukken voorbij waren gefietst maakten we een tussenstop bij de souvenirwinkel. Germa en Suzanne hebben de laatste souvenirs ingeslagen. Ik ben heel benieuwd hoe alles straks in onze koffers gaat passen…
Na het bezoekje aan Readytex vervolgden we onze weg naar ’t Vat. Even wat drinken en lunchen. Na een goede lunch stapten we weer op onze ijzeren vrienden met als bestemming: de Zoo.
Het fietsen door Paramaribo is 10 keer leuker dan in Nederland. Ik heb echt genoten van de fietstocht. Op de fiets zie je veel meer dan lopend en het verkoelende windje was ook meer dan aangenaam. Kortom: ik heb dus echt genoten van het fietsen!
Na een fietstochtje, zonder ongelukken, arriveerden we 20 minuten later bij de Zoo.
2 minuten eerder dacht ik dat we al bijna bij de Zoo aan waren gekomen. Ik zei tegen Germa: ‘Volgens mij hoor in de brulapen al, we zullen er dus al bijna zijn!’ Maar nee hoor, toen we even verder fietsen zagen we dat het geluid van een dierenasiel kwam...
Toen we naar rechts keken en een honderd meter verder fietsen zagen we daar dan: de Zoo!
Onze fiets mochten we parkeren en daarna kochten we een kaartje. We moesten 10 srd (€2,22) betalen, ontzettend weinig!
Voordat we de dieren uit de dierentuin gingen bewonderen moesten we eerst een beetje afkoelen, we hadden het namelijk WAAAARM! Op een bankje onder een boom konden we lekker even acclimatiseren. Suzanne moest ongelofelijk nodig naar het toilet (ja, nu was het een keer niet Germa). Het toilet was HELEMAAL aan de andere kant van de dierentuin. Moesten we ook nog een stuk lopen… Dachten we.
De dierentuin bleek best wel klein te zijn. We waren al een beetje geïnformeerd door papa en mama en het klopte allemaal. De dierentuin is qua grootte een beetje te vergelijken met een grote kinderboerderij. De hokken stellen niet zoveel voor (lees: gaas) en de meeste dieren hebben we in het wild gezien of zelfs vastgehouden. Maar desondanks, het was leuk om het allemaal te zien! Toch hebben we nog wel wat dieren gezien die we nog niet in Suriname hadden gezien: de tapir, ara’s, struisvogel, de jaguar en nog een paar andere dieren waarvan in de naam niet meer weet.
Suzanne heeft nog een paar hilarische filmpjes gemaakt. Natuurlijk gaan wij die filmpjes niet op de sociale media plaatsen, maar wil je ze echt graag zien, dan kan dat wel zodra ik weer in Nederland ben. Nadat je een contract hebt getekend waarbij je de inhoud niet openbaar maakt, haha.
We (naja, vooral Suus) deden waarschijnlijk zo gek dat we voor de weinige dierentuinbezoekers nog interessanter waren dan de dieren. We werden zelfs gefilmd door een man. ‘Hallo, de apen zijn rechts van u, niet voor uw neus!’ Tsja, Suzanne deed net aan aap na, maar ze zit toch niet achter het gaas ofzo.
Goed, na een heel gezellig dierentuinbezoekje was het weer tijd om onze ijzeren vrienden op te zoeken. Daar stonden ze dan: Freek, Willem en Bob, onze trouwe makkers! We stapten dus weer op de fiets en met een tevreden gevoel fietsten we weer naar Zus&Zo toe. Natuurlijk hadden we goed op onze fietsen gepast (en op onszelf natuurlijk) en dus kregen we onze borg weer terug.
Tegenover Zus&Zo zit de Palmentuin en dus zochten we nog even een mooi bankje op om nog even verder te genieten.
Na het bezoekje aan de Palmentuin vervolgden we onze weg naar de Waterkant. Daar ging het chillen gewoon verder. Zo, wat ga ik dat straks ongelofelijk missen. Het is half november en wij zitten gewoon te relaxen in onze ZOMERKLEREN terwijl jullie in Nederland een winterjas aan moeten: brr!
Vanavond stond natuurlijk weer salsa les op het programma. Eerst maar even een hapje eten bij ’t Vat en daarna door naar salsa. Het was weer heel leuk, lekker gedanst! Na de salsa les hebben we nog even geproost op onze vakantie met Cynthia (van salsa les). Natuurlijk werden we weer opgehaald door Patrick. Rond 23:30 uur trokken we de conclusie dat het een Heerlijk (met hoofdletter ‘H’) dagje was en vielen we dus tevreden in slaap (weer met z’n drieën in de kleinste kamer, gewoon omdat het kan).
Dinsdag 20 november 2013
Vandaag moest dan het aller, aller, aller laatste officiële dingetje gebeuren: de vreemdelingenpolitie.
Om 11:00 uur stonden we weer bij de bus (netjes gekleed, zoals het hoort als je naar de vreemdelingenpolitie toe gaat) en alweer kwam er binnen 5 minuten een bus: hoera! Nu moesten we overstappen op lijn 9, maar ook die kwam weer snel. Het liep allemaal vlekkeloos, hopelijk zou het vandaag de hele dag zo gaan. In tegenstelling tot de vorige keer stond de rij voor de vreemdelingenpolitie nu niet buiten. We konden zo doorlopen. Wel zat het vol in het kantoor, maar al die mensen waren aan het wachten op hun paspoort met stempel. Nadat wij onze paspoorten en retourticket (ja, we hebben hem eindelijk gekregen) hadden overhandigd mochten we weer plaatsnemen en dus kon het wachten beginnen… We hadden ons gewoon op het allerergste voorbereid, maar na driekwartier werd omgeroepen: ‘Oosterheerd’, ‘Soekhoe’, ‘Wattel’. Dat waren wij natuurlijk, dat was snel. Toen ik mijn paspoort aan wou nemen zei de vreemdelingenpolitiemeneer: ‘Heet jij Soekhoe?’ Ik zei natuurlijk: ‘Ja, Anouk Soekhoe.’ De vreemdelingenpolitiemeneer zei toen: ‘Huh, hoe dan?’ Haha, tot nu toe heb ik nog geen enkel officieel kantoor verlaten zonder een dergelijke vraag. Natuurlijk vertelde ik ook deze keer dat mijn vader uit Suriname komt. Hij vond het zo te zien erg leuk! Volgens de meiden heeft het misschien wel geholpen dat ik ‘Soekhoe’ heet, want binnen driekwartier stonden we weer buiten MET stempel. Haha, wie weet…
Alle officiële dingen zijn nu geregeld en deze ‘vreemdelingen’ kunnen 28 november het land legaal verlaten.
Natuurlijk moest dit ook even gevierd worden. De Hermitage Mall is vlakbij en daar hebben we maar even geluncht. Bij de Shana heb ik mijn legging maar even uitgedaan, best warm namelijk als het (alweer) 36 graden is buiten.
Nadat we, bij wijze van spreken, ongeveer rollend naar de Santopolderweg konden gaan besloten we om weer de bus te pakken naar huis. Thuis aangekomen hebben we maar even de was gedaan, want ja: ondanks dat we vakantie hebben gaat dat ook gewoon door.
Na de ‘kleine wasjes, grote wasjes’ hebben Suzanne en ik weer een verkoelende duik genomen in het zwembad. Na het zwemmen was het tijd om onszelf te verwennen: maskers! Ik rook, en nu nog steeds, naar aardbeien yoghurt en de andere twee meiden zagen eruit als spoken en ruiken naar kokos en olijf. Ook dit is weer vastgelegd op beeld, maar ook hierbij geldt: als je de beelden wilt zien zul je wel een contract moeten ondertekenen…
Alweer is mijn blog heel lang, sorry maar korter kan ik gewoon niet schrijven!
Morgen gaan we naar Fort Zeelandia , de Centrale markt en hebben we weer salsa les! En nog iets heel leuks: morgen gaan we alle drie op jacht naar sinterklaascadeautjes voor in de schoen. We gaan namelijk onze schoen zetten. En omdat we geen open haard hebben zetten we hem maar onder de airco. Ja, je moet toch wat in zo'n warm land: vervelend hoor!
Een volle dag dus, ik heb er zin in!

Veel liefs, Anouk