Hallo allemaal,

Speciaal voor jullie beschreven:
3 dagen uit het leven van Anna, Freek en Marie(uitleg volgt).

Woensdag 13 november 2013
Vandaag stonden we om 06:30 uur bij de bus. Hopelijk hadden we nu meer kans op een bus, maar nee: nog steeds niet. We gingen dus maar aan de overkant van de weg staan en om 06:45 uur zaten we in de bus. Met nog ruim een uur zou het vast wel lukken om op school te komen…
Maar helaas, we stonden helemaal vast in het verkeer, vandaag waren er zelfs politieagenten ingezet om het verkeer te regelen. De reis duurde ontzettend lang en wij baalden natuurlijk flink. Doordat we helemaal vast stonden in het verkeer konden we niet op tijd komen bij de les aardrijkskunde.
Omdat we niet meer naar de aardrijkskundeles toe konden moesten we wachten op de volgende les: opvoedkunde. Na opvoedkunde hadden we kleuterpedagogiek: erg leuk om mee te maken en ik vond het best leerzaam. De studenten kregen alvast te horen dat ze volgende week hun ‘ideale kleuterschool’ moesten ontwerpen. Heel grappig, vorig jaar hebben wij ook die opdracht gekregen. Na een leuke les was het weer tijd om te vertrekken, dat was een hele korte ochtend.
Met de bus gingen we naar de stad toe. We waren alle drie al best een beetje gammel en dus gingen we een hapje eten bij Zus&Zo.
Na het voortreffelijke eten, het was echt heerlijk, was het tijd om een culturele actie te ondernemen: een tour boeken!
Volgende week zaterdag (23 november 2013) gaan we namelijk mee met de plantagetour van Cynthia Mc Leod (een bekende Surinaamse schrijfster). We gaan met een boot over de Surinamerivier en twee plantages bezoeken. Tanja en Herma gaan ook gezellig mee cultuursnuiven, we zijn erg benieuwd. We hebben ons laten vertellen dat je veel deet mee moet nemen en een lange broek aan moet doen, de muskieten op de plantages vinden het namelijk ook erg leuk om bezoekers aan te vallen… Ach ja, mijn benen zitten toch al helemaal onder de muskietenbeten, die paar ‘nieuwe’ zullen misschien wel niet eens opvallen.
Na een bezoekje aan de stad was het weer tijd om naar huis te gaan. En sorry voor alweer een toiletverhaal, maar onderstaande moet ik echt even aan jullie kwijt. Zo krijgen jullie namelijk een complete kijk op ons Surinaamse leventje.
Goed, ik ging dus naar het toilet. Toen ik door wou spoelen zag ik daar opeens 2 groene poten onder de toiletbril vandaag komen. Je raadt het al, het was een: KIKKER!!!
Het was dus bijna geweest: ’13 november kikker in je bil!’ Ik heb even een klein gilletje geslaakt, want een kikker in het toilet is wel het toppunt van ieuw!
Gelukkig is er verder niks gebeurd, maar elke keer als ik naar het toilet ga dan kijk ik eerst goed of er geen groene poten onder de toiletbril vandaan komen…
Verder was het een rustige middag en avond in Het Kruispunt. Om 22:00 uur was het tijd om te gaan slapen, alweer een dag die voorbij was gevlogen.
Donderdag 14 november 2013
- ‘Wie weet waar Willem Wouter woont? Willem Wouter woont waar hij wil.'
-‘Surinamers houden van Surinaams eten'
- ‘Ik heb een sociaal zusje’
- ‘Een wesp aan mijn gesp’
Logopedie. Daar begonnen wij vanochtend mee. Een hele leuke belevenis!
De leerkracht was een hele enthousiaste mevrouw en het was erg leuk om een les logopedie mee te maken. Omdat veel Surinamers natuurlijk met een accent praten of thuis een andere taal wordt er hier op school veel aandacht besteed aan een goede uitspraak van de Nederlandse taal. Super goed natuurlijk en eigenlijk snap ik niet waarom we in Nederland geen logopedie hebben op school. Ook voor ons was het nog heel leerzaam. Want wisten jullie dat je chauffeur uitspreekt als sjoo-feur? Het is van oorsprong namelijk een Frans woord en daarom zeg je sjoo-feur (met een ‘oo’). Ook het van oorsprong Griekse woord therapeut spreek je uit als thera-puit. Je leest een eu, maar je zegt een ui.
Na driekwartier was de les afgelopen en ik vond het gewoon echt jammer. Na de les logopedie gingen we naar geschiedenis. De leerkracht was alleen nog nergens te bekennen, maar na een klein half uurtje kwam ze dan toch nog. We hebben nog een kwartiertje geschiedenis gehad, jammer genoeg niet over de geschiedenis van Suriname, maar over de ontwikkeling van de mens.
De leerkrachten op het ACI zijn allemaal erg hartelijk en belangstellend en ik vind het echt leuk dat we zo een beeld krijgen van het onderwijs op de Surinaamse kweekschool. Na weer een leuk ochtendje op het ACI was het tijd om weer naar huis toe te gaan.
Omdat we geen zin hadden om weer zo lang te wachten op de bus (net als dinsdag…) gingen we maar gelijk met de bus naar de stad toe. Aangekomen bij de eindhalte stonden er gelukkig al een paar PLK bussen, we konden gelijk overstappen.
Thuis aangekomen wou Germa de was in de wasmachine stoppen, maar al gauw hoorden we een gil! Ieuw, hier zitten 3 (!) slangen! En jahoor, aan het hek bij ons terras zaten gewoon 3 slangen. Snel werden de hulptroepen ingeschakeld. 5 mannen die hier op het terrein aan het werk waren kwamen aanlopen met grote houten planken. Slang nummer 1 ging er in sneltreinvaart vandoor, slang nummer 2 kreeg er van langs met de plank en slang nummer 3 was nergens meer te bekennen: aaaaaaaah! Maar goed, als echte meisjes in de jungle van Lob Makandra gingen we maar gewoon verder met de dagelijkse bezigheden (en op het moment dat ik dit schrijf, vrijdag 15 november, zijn de slangen niet meer gesignaleerd). Dus na het slangenavontuur was het tijd om te koken. Na het eten was het weer eens tijd voor een siësta. Ik merk dat ik best wel moe ben van de afgelopen weken, al die nieuwe indrukken zijn heel leuk, maar best ook wel een beetje vermoeiend. Na een heerlijke, lange siësta (om 16:45 uur werd ik weer wakker) kwam er weer een beetje leven in het huis. Ook Germa was inmiddels weer wakker en Suzanne kwam ook uit de slaapkamer, terug van een mislukte poging slapen.
Met de meiden van de salsa hadden we afgesproken om naar Havana Lounge te gaan: drankje doen en wie weet ook nog met de voetjes van de vloer. Elke donderdag is het namelijk salsadansen bij Havana.
Natuurlijk was onze chauffeur (sjoo-feur) paraat om ons te brengen naar Havana. Eerst moet er nog even geld gepind worden, maar bij 2 pinautomaten kon ik geen geld opnemen. Onze held Patrick reed daarom kris-kras door de stad om een pinautomaat te zoeken waar ik geld kon pinnen. Na het pinavontuur konden we dan doorrijden naar Havana. De meiden van de salsa waren er al! Het salsadansen viel uiteindelijk een beetje tegen, maar verder was het een hele gezellige avond. Ik had ook totaal niet het idee dat ik in Suriname was, overal zag je Nederlandse stagiaires. ‘Net alsof er een blik Nederlandse stagiaires was opengetrokken’, aldus Germa. Na de salsamuziek kwam er ‘gewone’ muziek. Nu konden we wel gezellig dansi, dansi’s doen. En toen opeens, een heel apart moment…
Ik had al het gevoel dat ik in Nederland was, maar toen…
‘Heb je even voor mij… Maak wat tijd voor me vrij!’
Daar schalde Frans Bauer door de boxen! Echt heel apart, maar eigenlijk ook wel lachwekkend. Gelukkig duurde dat niet lang en daarna kwam weer de ‘gewone’ muziek.
Na een hele leuke avond was het weer tijd om Patrick te bellen. We moesten nog een half uurtje wachten en omdat het binnen zo warm was gingen we buiten maar wachten op onze taxi. Buiten kwam een jongen bij ons staan en na een heel erg slijmerig verhaal wou hij graag onze namen weten (maar die hoefde hij van ons niet te weten). Germa stelde zich voor als Anna, ik als Marie en Suzanne als: Freek!
O, wat heb ik gelachen! Vooral dat serieuze gezicht van Suus erbij, hahaha!
Gelukkig ging hij weg en kwam Patrick er al aanrijden. Na een geslaagde avond was het tijd om snel te gaan slapen: morgen (vrijdag) het laatste ‘verplichte dagje’!
Vrijdag 15 november 2013
Met verrassend weinig moeite kon ik vandaag uit bed stappen. Misschien lag het er wel aan dat vandaag het laatste ‘verplichte’ dagje zou zijn. Na vandaag hebben we gewoon nog 3 (!) week vakantie: heerlijk, heerlijk! Omdat er steeds geen bus komt opdagen en we dus steeds te laat komen op het ACI hadden we gisteravond Patrick gevraagd of hij ons vanochtend wou brengen. Om 10:15 uur stond hij weer voor de deur en zo konden we mooi op tijd komen op het ACI. Vandaag hebben we een presentatie gegeven aan VB1 (voorbereidend leerjaar 1) over het belang van samenwerkend leren in de kleuterklas. De studenten waren erg enthousiast en leergierig. Het was super leuk om te doen! Na het ophalen van voorkennis, een groepsdiscussie en een stukje theorie was het tijd om ze zelf een werkvorm te laten ervaren. De studenten deden goed mee en na afloop van de les gaven ze ook aan dat ze de presentatie leerzaam vonden en dat ze er zeker wat mee wilden gaan doen.
Na onze presentatie hadden we dan officieel VAKANTIE!
Best wel een gek idee dat nu alle ‘verplichte’ dingen zijn afgerond. Ik heb echt genoten van de speelweek, het kinderkamp, de stage en de lesweek op het ACI. Allemaal erg leerzaam en een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Nadat we een laatste foto hadden geschoten op het ACI was het weer tijd om naar huis toe te gaan (nieuwe foto's staan in de map 'Suriname september, oktober en november').
Na het eten was het tijd om te relaxen, de middag vloog om. Toen ik even aan het skypen was met Ate had ik niet eens door dat het al bijna 16:30 uur was. Ik zat met mijn gedachten bij 5 uur tijdsverschil met Nederland en dacht dus dat het 15:30 uur was. Ik dacht dus dat ik wel even tijd had om te skypen, maar na 10 minuten werd daar abrupt een einde aan gemaakt: het was al 16:30 uur en tijd voor de kinderclub op het terrein. Germa en ik zijn net terug van de kinderclub, het was erg leuk. Heel veel stagekindjes waren ook op de kinderclub. Echt leuk om ze weer even te zien. Chamiro (jongetje uit mijn stageklas: kleutergroep A) vroeg aan mij: ‘Juffrouw Anouk, was je ziek? Ik had je niet gezien op school.’ Super schattig! Ik realiseerde me opeens dat we echt al bijna weg gaan en dat we deze kinderen dus heel lang of misschien wel nooit meer zullen zien.
Vandaag precies over 3 weekjes zijn we alweer terug in het koude kikkerlandje. Tot die tijd gaan we hier nog optimaal genieten van 2 weekjes Suriname en een weekje Curaçao.
Voor jullie allemaal een heel fijn weekend en tot het volgende verhaal op m’n blog.

Liefs, Anouk