Lieve allemaal,

De afgelopen dagen hebben we weer genoeg blogwaardige avonturen beleefd en daarom heb ik ze weer voor jullie opgeschreven.

Zondag 10 november 2013
Om 06:30 uur ging hij dan weer…
De wekker!
Meestal heb ik een enorme hekel aan dat ding, maar vandaag was het anders.
Vandaag was dan eindelijk de dag aangebroken dat we heerlijk konden gaan zonnen!
Want… We gingen naar White Beach!
Om 07:30 uur werden we opgehaald door onze trouwe chauffeur, wat zouden we ook zonder hem moeten. Om 08:00 uur zouden we met een paar vrienden naar White Beach vertrekken. Ook al zijn we al aardig ingeburgerd hier in Suriname, toch waren we er stipt om 08:00 uur (als echte Nederlanders).
Natuurlijk nog niks te bekennen van de bus waar we mee zouden gaan.
Om 08:15 uur nog niet.
Om 08:30 uur nog niet.
En ga zo maar door…
Een probleempje was wel dat Germa ONTZETTEND nodig naar het toilet moest. Tsja, we stonden bij een tankstation en daar zouden ze vast wel een toilet hebben. Samen gingen we naar binnen om het heel beleefd te vragen aan het meisje achter de toonbank.
Het antwoord was: ‘nee.’
Na wat gemopper en gezucht liepen we dus weer naar buiten. Maar Germa moest echt ontzettend nodig en het was eigenlijk gewoon een beetje belachelijk dat ze niet naar het toilet mocht, terwijl er wel een toilet was… Na een paar minuten ging Germa gewoon weer de winkel in. Natuurlijk ging ik weer mee, ter begeleiding.
Misschien mocht ze wel naar het toilet als ze iets kocht. Maar nee, ook dat mocht niet.
‘Wat een ellende!’
Germa moest toch echt ongelofelijk nodig plassen en kon het echt niet meer ophouden…
De jacht naar een wc werd dus geopend. Als de echte meisjes in de stadsjungle van Suriname gingen we dus op zoek naar een toilet (Suzanne bleef veilig bij onze taxichauffeur Patrick).
We stapten een willekeurige Chinees binnen en vroegen of Germa misschien naar het toilet mocht. De Chinese mevrouw verstond jammer genoeg geen Nederlands en snapte dus niks van onze vraag. En tsja, hoe leg je dat ook uit met handen en voeten? We besloten om de jacht maar voort te zetten. Bij een restaurant was op de een of andere rare manier de wc kapot…
Germa had bijna de moed opgegeven, maar ja ze moest toch echt plassen. In mijn ooghoek zag ik een huisartsenpraktijk. Waarom zouden we het daar gewoon niet proberen? We liepen naar de deur toe… Maar helaas: de deur wou niet open.
Konden we dan nergens in de buurt gewoon even naar het toilet? Ellendig!
En dus besloten we om dan maar een mooi bosje te zoeken… Je moet toch wat als je echt HEEL nodig moet. De zoektocht naar een geschikt (lees: waar geen Surinaamse mannen op de loer liggen) bosje was nog een heel avontuur. Na 5 minuten gelopen te hebben hadden we dan eindelijk een bosje gevonden. En als ik er voor zou gaan staan dan zou het helemaal niet opvallen. Juist toen we daar naartoe liepen kwam daar Patrick aanrijden.
Sjongejongejonge, kon Germa dan niet gewoon in alle rust even plassen in, het net ontdekte, bosje?
Patrick riep: ‘Wat gaan jullie doen?’ ‘Euh, Patrick, Germa moet echt ongelofelijk nodig plassen en we hadden zojuist een mooi bosje gevonden.’
Omdat onze papa’s natuurlijk in Nederland zitten bekommert Patrick zich nog een beetje om ons (heel lief natuurlijk). En dus mochten we weer in de taxi stappen en zou hij ons naar een geschikt toilet (dus geen bosje) brengen. Ook dat was weer een heel avontuur. Jammer genoeg kan Patrick ook geen Chinees praten en dus kreeg hij het bij de Chinees ook niet voor mekaar dat Germa naar het toilet kon.
Na wat heen en weer rijden en rondvragen was daar dan EINDELIJK het moment aangebroken: bij een taxibedrijf mocht Germa dan eindelijk naar het toilet. Vraag alleen niet hoe het toilet eruit zag…
Van tevoren vroeg Germa nog of ik misschien ook nog naar het toilet wou gaan, gewoon voor de zekerheid. Maar toen ik haar gezicht zag, toen ze van het ‘toilet’ kwam wist ik genoeg: ik bedankte heel erg voor het aanbod.
Goed, het wc-verhaal is wel weer erg lang geworden. Ik zal verder gaan met waar ik gebleven was.
Inmiddels was de bus gearriveerd en konden we dus vertrekken naar onze bestemming. Althans, dat dachten we. Eerst moesten onze vrienden nog even wat boodschappen halen bij de plaatselijke Chinees (die van die vrouw die geen Nederlands kon en waar Germa dus niet naar het toilet kon).
Toen we allemaal in de bus zaten eneen stukje hadden geredenzag ik opeens staan: Houtzagerij Soekhoe en zonen.
‘Hé Suus, moet je eens kijken!’ riep ik. Tadaaaaaa: daar zag ik dan mijn achternaam staan. Het klinkt misschien heel stom, maar ik vond het gewoon leuk dat ik daar dan mijn/onze achternaam zag staan. In Nederland hebben ze altijd ontzettend veel moeite om onze achternaam te spellen en voor velen is het de eerste keer dat ze die achternaam horen. Hier in Suriname is het gewoon een bekende achternaam en hoef ik mijn achternaam, voor de verandering, niet te spellen. Natuurlijk moest ik dat ook even smsen aan papa en mama. En wat bleek: het is ook nog familie.Helemaal grappig natuurlijk.
Na een korte busreis waren we dan gearriveerd: White Beach. Zoals de naam zegt: een wit strand.
5 jaar geleden was ik er ook geweest en het was nog steeds hetzelfde. We hadden een pinahutje gehuurd waar we mooi onze spullen in konden zetten. Germa, Suzanne en ik besloten om gelijk een duik te nemen in de Suriname rivier: gewoon omdat het kon. In de rivier was een net gespannen, daarachter zwemmen namelijk piranha’s.
Geen idee of er echt piranha’s achter het net zwemmen, het lijkt me dat ze ook wel tussen of onder de netten door kunnen… Met onzegespikkelde benen(lees: ontzettend veel muskietenbeten) zouden we dus best een lekker maaltje kunnen zijn voor de piranha’s.
Maar natuurlijk waren wij helemaal niet bang. We hebben heerlijk gezwommen in het water, echt ontspannen. Daarna hebben we lekker gechilld op het strand. Gewoon op ons handdoekje en bruin bakken maar.
Het resultaat: 2 rode garnaaltjes en 1 bruintje beer (ja mam, Suzanne noemt mij nu ook zo).
Als halve Surinamer ben ik nog nooit van mijn leven verbrand en was ik, in tegenstelling tot Germa en Suzanne dus niet verbrand. Mijn 2 rode vriendinnetjes zochten verkoeling bij de ijsblokjes… Aai!
Na een heerlijk dagje White Beach vertrokken we rond 17:00 uur weer. Patrick kwam ons weer ophalen en bracht ons weer veilig naar huis. Rond 21:00 uur lagen we alle drie uitgeput in bed, best vermoeiend zo’n dagje niks doen.
Maandag 11 november 2013
05:00 uur was een heeeeeeel pittig moment. Daar was hij dan weer.
De wekker. En nu was ik echt helemaal niet blij met dat ding.
Vandaag stond een dagje ACI op het programma. Omdat de school daar om 07:00 uur begint (jullie mogen medelijden met ons hebben) stonden we om 06:00 uur bij de plaatselijke Chinees te wachten op lijn PLK. Het was gewoon nog donker en dus konden we de zon zien opkomen. Eerst was het nog aardig rustig bij de bus en even dachten we dat we de enige zouden zijn die zo vroeg (!) met de bus zouden gaan. ‘Misschien is het wel gewoon een grap, Bananasplit ofzo’ aldus Suzanne. Maar nee, een paar minuten later was het al veel drukker bij de plaatselijke Chinees.
Er kwam gewoon binnen 10 minuten een bus, wauw! Bij de Metaalstraat stapten we weer uit de bus en vervolgden onze weg met de benenwagen.
Om 06:45 uur stonden we dan voor het ACI: ‘Hallo!’
Een aardige meneer wees ons de weg naar de directeur. We werden hartelijk ontvangen door haar. Omdat het maandag was werd ook hier de vlag gehesen en het volkslied gezongen. Alle leerlingen hadden zich al verzameld op het plein. Na de vlaggenparade werden wij naar voren geroepen door de directeur. We moesten ons voorstellen aan alle leerlingen van het ACI, ja toen voelden we ons wel even staan…
Na het voorstellen en een hartelijk woord van mevrouw Oliviera (de directeur) gingen we naar binnen. Van de onderdirecteur kregen we een rondleiding door de school. Het was een hele aardige man en hij vertelde ons van alles over de school. Na de rondleiding hebben we gekeken welke lessen we deze week gaan volgen op het ACI.
Na eenochtendje ACI gingen we weer op weg naar huis. We waren alle drie nog ontzettend moe en dus besloten we om maar weer lekker in bed te kruipen, ook gewoon omdat het kon!
Net toen ik wou gaan slapen ging het onweren en regenen, ik waande me even weer in Nederland en met het geluid van de regen op de ramen viel ik heerlijk in slaap. Na 2,5 uur werd ik weer wakker van mijn lange ‘powernapje’. Het regende nog steeds en nu nog veel harder. Ook de stroom was uitgevallen en dus deed niks het meer, zelfs het tostiapparaat niet.
We gaan echte naar de kleine regentijd toe, de laatste paar dagen heeft het bijna elke dag wel geregend. Zo kunnen we alvast een beetje wennen aan Nederland.
Omdat het rond 16:00 uur nog steeds zo hard regende (gelukkig hadden we wel weer stroom), besloten we om Patrick maar weer eens te bellen. Want ja, we moesten toch naar salsa les. Aangekomen bij ’t Vat hebben we weer een hele gezonde salade gegeten. Om 19:00 uur begon onze salsa les, het was weer heel erg leuk en ook vandaag hebben we weer nieuwe dingen geleerd.
Rond 21:45 uur was het weer helemaal rustig in Het kruispunt.
Dinsdag 12 november 2013
Vandaag zouden we lessen gaan volgen op het ACI. Iets later dan gisteren, rond 07:30 uur stonden we weer bij de bus. Het duurde nu best lang voor er een bus kwam. Hoe later het is, hoe minder kans je hebt op een bus. Morgen gaan we dus eerder heen, zo hebben we meer kans op een bus.
Aangekomen op het ACI liepen we naar lokaal 2 toe: tekenen.
Het was echt heel leuk om te zien hoe ze hier tekenlessen krijgen. De studenten moesten een wascotekening maken en in die tekening moesten ze een kranten- of tijdschriftenknipsel verwerken. Met behulp van verschillende technieken moest het knipsel helemaal zijn opgenomen in de tekening. Hele mooie tekeningen werden er gemaakt, echt super knap. Ik vond het echt interessant om deze les bij te wonen. Na afloop van de les gaf de leerkrachtons nog wat uitleg over de tekenlessen op het ACI en hij liet ons zien hoe je ruimtelijk moest tekenen. Erg leerzaam. Na tekenen wouden we naar handvaardigheid, maar de leerkracht was met verlof en dus ging de les niet door.
Na een kort ochtendje op het ACI besloten we om weer naar huis te gaan.
Wij maar wachten en wachten op de bus, maar niks geen PLK. Na anderhalf uur (!) was er nog steeds geen bus. Toen we daar eindelijk een PLK bus zagen reed de buschauffeur gewoon door… Balen!
We besloten om dan maar naar de stad toe te gaan. Na een heerlijke lunch bij Popey’s werd ook de Shana weer verblijd met een bezoekje. Daarna liepen we weer naar het busstation toe.Gelukkig kwam de bus naar huis sneller. Het was weer een geprop van jewelste, niet normaal hoe graag sommige mensen in de bus willen. Ellebogen in m’n rug, kniën: asociaal.
Gelukkig konden wij nog wel zitten en drie kwartier later waren we weer thuis.
Na weer een heerlijke duik in het zwembad was het tijd om de boel hier eens schoon te maken. De vuilniszak was namelijk aangevallen door mieren. Zelfs het buitenterras werd gedweild. Verder was het vandaag een rustige dag, totdat: ‘Whaaaaaaaaaaaaaaa!’
Een noodkreet van mijn kant: ‘Germa, kom gauw: een kikker!’ Jahoor, daar zat hij dan. Een kikker. En dit keer niet een kleine kleefkikker (want die kennen we wel inmiddels en worden zonder pardon het huis uit gezet), nee het was best een grote kikker. Met behulp van de bezem werd de kikker de deur gewezen.
Nog geen 5 minuten later: ‘Whaaaaaaaaaaaaaaa!’ en dit keer was ik het niet. Het was Germa: er zat namelijk een HELE grote sprinkhaan in de slaapkamer. En hij deed zijn naam eer aan, hij sprong namelijk heeeeeeel vaak heen en weer. Een gegil van jewelste was te horen in de wijde omtrek. Na een paar minuten durfde Germa de kamer weer te betreden en sloeg de sprinkhaan genadeloos neer. Zo, daar hebben we geen last meer van.
Zometeen gaan we lekker film kijken. Morgen een lange ochtend ACI, ik heb er zin in.
Een fijne week verder en tot het volgende verhaal.

Bigi brasa, Anouk.