Hallo lieve allemaal,

Maandag 28 oktober 2013: ‘IJskoud bloemen op de ruiten, ijskoud pegels aan ’t kozijn’
Vandaag begonnen we met ons project ‘De winter in Nederland’. Met een inleidend verhaal, over een Surinaams jongetje dat naar Nederland ging en daar beleefde wat de winter was, werd ons project geïntroduceerd. De kinderen vonden het prachtig en de ronddwarrelende ‘sneeuwvlokken’’ (lees: wattenbollen) waren erg interessant. Veel kinderen hadden nog nooit van de winter gehoord en het was super leuk om ze te leren wat sneeuw is en wat je ermee kunt doen. Na de introductie was het tijd om de kinderen een winters liedje te leren. Erg grappig om in Suriname een winters liedje te zingen, terwijl het 32 graden is. Na een leuk dagje stage in kleutergroep A was het weer tijd om naar huis te gaan. Na een snelle boodschap bij de aardige Chinees gingen we, thuis aangekomen, gezellig met Yvonne skypen. Toen we met z’n vieren aan het skypen waren was het net of we gewoon weer met z’n viertjes aan tafel zaten, het was erg gezellig. Het weekend moesten we allemaal erg wennen dat we opeens niet meer compleet waren, het was echt een leeg gevoel. Gelukkig konden we dus even skypen met Yvonne en het gezellige geklets tussen ons vieren kan via skype gelukkig gewoon doorgaan. Na een middagje skypen, schoolwerk en nog een heleboel was het tijd om maar weer eens een hapje te gaan eten. Dit keer stonden pannenkoeken op het programma, van Koopmans welteverstaan! Alles moest wel snel, snel opgegeten worden want om 18:15 uur stond onze trouwe taxi chauffeur weer voor de deur: salsa les!
Salsa les was ook dit keer weer erg leuk, we hebben weer wat nieuwe pasjes geleerd. Jammer genoeg mochten we dit keer niet dansen met muziek en hoorde ik Cedric alleen maar zeggen: ‘links, rechts, links, rechts’. Op den duur erg lachwekkend en als je duizend keer dat woordje hoort realiseer je je pas hoe dom de woorden links en rechts zijn. Na een leuk uurtje salsa was het weer tijd om onze favoriete plek (’t Vat) weer te verlaten. Toen we bijna thuis waren vroeg Patrick aan ons of we ooit wel eens Dawet hadden gedronken. Dat hadden we nog niet en dus stopte hij bij een Warung (eethuisje) en kocht voor ons Dawet (roze Javaanse kokosdrank). Het was erg zoet en ik vond het niet erg lekker, maar wel leuk om ook dat eens geprobeerd te hebben.
Dinsdag 29 oktober 2013: ‘Hallo kleutergroep B, daar was ik weer!’
Vandaag zou ik mijn les Nederlands geven (behorende bij het project) aan de kinderen op stage. Toen ik aankwam in mijn stageklas (kleutergroep A) vroeg juffrouw Bihari naar mij, ze verzocht mij namens de directeur om in te vallen in kleutergroep B. De juf zou even naar de dokter gaan en zo snel mogelijk terugkomen. Er stond dus alweer een ochtendje invallen op het programma, maar gelukkig zou het voor een paar uurtjes zijn zodat ik toch nog mijn les kon geven in kleutergroep A.
‘Hallo kleutergroep B, daar was ik weer!’ Inmiddels heb ik bijna nog meer ingevallen in kleutergroep B dan les gegeven in mijn eigen stageklas. Omdat je zulk soort dagen dus nooit voor kunt bereiden is het improviseren geblazen en ik kan vertellen dat je na heel veel dagen plotseling invallen best creatief wordt. Leuk om te merken is dat de kinderen steeds meer beginnen te wennen aan mij en de gemaakte afspraken. Grappig om te zien dat ze ‘het stilteteken (vinger voor je mond en je hand omhoog) helemaal hebben overgenomen en echt proberen om dan ook stil te zijn. Ook de liedjes die ik ze heb geleerd hoor ik ze zingen met hun eigen juf als ik een keer niet hoef in te vallen of als de school uit is en de kinderen op het plein spelen. Omdat ik toch helemaal in de winterse sferen zat besloot ik maar om het project over ‘De winter in Nederland’ ook te draaien in kleutergroep B. Een jongetje wist al heel wat over de winter te vertellen en ook hier vonden ze de ronddwarrelende sneeuw erg interessant. Om 10:00 uur was de juf nog steeds niet terug. Ook om 11:00 uur niet. Omdat ik wel mijn les Nederlands moest geven besloot ik om die dan maar in kleutergroep B te geven. Erg lastig dat ik, doordat ik steeds moet invallen, geen beoordeling van mijn lessen kan krijgen. De les met de woordkaartjes ging heel goed en de kinderen vonden het leuk om een paar nieuwe woorden over de winter te leren. Toen om 12:00 uur de kinderen vrij waren was de juf er nog steeds niet en had ik dus de hele ochtend gedraaid.
Na stage was het weer tijd om te koken. Elke dag worden we een beetje meer Surinamer. We hebben zelf kousenband klaargemaakt met massala en rijst. Een beetje koken kunnen we dus wel, zelfs de rijst was goed te doen, helemaal niet hard deze keer! Dus mam, als ik weer terug ben kook ik wel een keer rijst of aardappels.
En papa, je hoeft nu niet meer bang te zijn als je later bij mij op bezoek komt. Ik kan nu best koken en het brandt echt niet meer zo vaak aan…
Aan het eind van de middag kwamen er twee meiden uit de gemeente van Lob Makandra om het haar van Suzanne en mij helemaal in te vlechten. Ik heb gewoon 3 uur (!) stil gezeten. Een hele overwinning al vind ik zelf, na 1 uur had ik het eerst wel gezien, maar ja al het haar moest worden ingevlochten. Het voelde nou niet heel erg fijn als ze flink aan je haar lopen te trekken, maar het resultaat was wel erg mooi. Echt knap dat ze zo mooi kunnen vlechten. Vandaag waren we dan nog een beetje meer ingeburgerd in Suriname.
Als halve Surinamers liepen we naar de plaatselijke Chinees toe. Toen we even naar Elly’s gingen zei de baas gelijk: ‘Jullie hebben je haar in laten vlechten? Mooi hoor!’
Na het avondeten, heel verrassend: tosti’s, was het tijd om de laatste dingetjes te doen voor stage: sneeuwpoppen knutselen, verslagen typen etc. En weer was er een dag om.
Woensdag 30 oktober: Het lijkt hier wel Nederland.
Regen, regen, regen! Allemaal regen vandaag en in de verte onweer.
Het leek wel even alsof we in Nederland waren. Met bakken viel het uit de lucht en er leek geen einde aan de komen. De afgelopen dagen hadden we sowieso al veel regenbuien gehad, maar het was nog nooit zo erg geweest als vandaag. En wij dachten nog wel dat we in de grote, droge tijd waren… De Surinamers vertelden ons al dat je er nu niet meer vanuit kunt gaan dat het echt droog is in de droge tijd en dat het veel regent in de regentijd. Ook hier is het allemaal in de war. Op een regenachtige dag is het heerlijk om lekker in bed te liggen met je laptop. De hele middag werd besteed aan school en ’s avonds hebben we heerlijk een filmpje gekeken op bed. Als toekomstige juffen keken we ‘De kleine zeemeermin’. Jeugdsentiment en best wel een beetje romantisch als je verliefd bent.
Donderdag 31 oktober 2013: ‘Hé, daar is die man van ‘Terug naar mijn roti’!
Ook vandaag moest ik weer onverwachts invallen in kleutergroep B. Natuurlijk vind ik het niet erg om in te vallen, maar de weken dat ik nu stage heb gelopen bestond voor het merendeel uit invallen. Ik heb bijna geen begeleiding gehad en moest steeds invallen. Erg leerzaam natuurlijk, maar een beetje begeleiding was wel fijn geweest. Omdat ik wel mijn project uit moet voeren switchte ik even van klas om in kleutergroep A sneeuwballen te gooien en te tellen. Daarna weer gauw door naar kleutergroep B. Van het schoolhoofd krijg ik geen dagplanning en moet ik zelf maar activiteiten verzinnen en dus kan ik het project ook mooi uitvoeren in kleutergroep B en de kinderen vinden het super leuk.
Na een intensief dagje stage was het weer tijd voor wat ontspanning. Omdat het toch al bijna weekend is gingen we met de bus naar de stad toe. Zo lijkt het alsof het bijna weekend is en het is gewoon erg relaxt! Toen we in de stad liepen zei Germa: ‘Oke meiden, niet gelijk omkijken, maar volgens mij zit die ene man daar van dat Surinaamse kookprogramma!’ Heel subtiel keken Suzanne en ik om. ‘Hé, daar is die man van ‘Terug naar mijn roti’! Naast Popey’s zat daar dus die man van ‘Terug naar mijn roti’. Heel grappig om een BN’er tegen te komen in Paramaribo. Alleen wisten we zijn naam niet mee, ik snel mama smsen en natuurlijk wist mama zijn naam wel: Ramon Beuk. Sorry mam, maar we hebben geen recepten meer gevraagd, wij kunnen nuzelf natuurlijk heel goed Surinaams koken!
Omdat ons vitaminepeil weer omhoog geschroefd moest worden gingen we naar 5 sterren restaurant M.A.C. D.O.N.A.L.D.S.
SALADETIJD! Nadat we weer pitamientjes tot ons hadden genomen liepen we weer naar de bus toe. Een hele belevenis en ik stond helemaal verbaasd.
Aangekomen bij de bussen was het een drukte van belang, alleen GEEN bus! Toen er een bus aankwam stormden de mensen echt letterlijk naar de bus. ‘Alsof ze allemaal afstormden op het laatste stukje brood van de wereld’, aldus Suzanne. De mensen die nog in de bus zaten kregen niet eens de ruimte om in de bus te stappen. Mensen gooiden door het raam hun tassen op de stoelen en er klom zelfs een man door het raam heen. De deur van de bus kon niet meer dicht en er hingen zo ongeveer mensen uit de bus.
En wij, wij stonden nog buiten…
Ik had ook niet graag in die bus willen zitten. Beetje jammer was wel dat we echt ontzettend nodig naar het toilet moeten. Maar ja, waar doe je dat? Omdat het hoge nood was besloten we om een gokje te wagen en het te vragen bij het casino. Met mijn allerliefste glimlach vroeg ik aan twee, grote mannen of we heel misschien wel even naar het toilet mochten. En jahoor, het mocht! Achteraf gezien enorm fijn, want uiteindelijk hebben we in totaal 2 uur staan wachten om een bus naar huis. Onze bus is helemaal niet meer op komen dagen en dus gingen we met de Sunnypoint bus. Gelukkig was het een erg aardige buschauffer en hij wou ons voor 1,25 srd meer wel afzetten bij Lob Makandra. Ook de busreis was een hele belevenis, maar teveel om op te schrijven in m’n blog. Natuurlijk moet ik, als ik straks weer terug ben in Nederland, ook nog wat te vertellen hebben. Om 21:00 uur waren we netjes afgezet voor het terrein van Lob Makandra. Omdat het natuurlijk bijna weekend was hebben we onder het genot van popcorn en chips weer film gekeken. Na een half uur was ik alleen in slaap gevallen en ik werd om 23:00 uur weer wakker van de andere twee meiden die naar bed toe gingen.
Vrijdag 1 november 2013: Het is weer weekend!
Vandaag kreeg ik te horen op stage of ik nog 1 dagje in wou vallen in kleutergroep B. Vanaf volgende week zou er vervanging geregeld zijn, maar ik kreeg het verzoek van het onderhoofd of ik nog 1 dagje in wou vallen. De juf van kleutergroep B is opgenomen in het ziekenhuis en het gaat dus niet zo goed. Ik besloot om samen met de kinderen maar iets moois te maken voor de juf om haar beterschap te wensen. De kinderen vonden dat ook een erg leuk idee. Kleutergroep B begint steeds mijn 'mijn klasje' te worden. Alhoewel het luisteren soms erg moeizaam gaat, de kinderen doen wel erg hun best. Het zijn allemaal lieve, enthousiaste kinderen en ik geniet echt van ze. Vandaag kreeg ik allemaal lieve complimenten van de kinderen. 'Juf, ik hou van u!' 'Juf, u bent mooi!', 'Juf, u bent lief!' Daar word je echt vrolijk van en door al die lieve kinderen realiseer ik me nog meer dat ik het (bijna) juf zijn echt enorm leuk vind!
Na stage was het tijd om weer heerlijk te chillen, het is natuurlijk weekend! Na een paar leuke skypegesprekken (Time flies when you’re having fun!) was het tijd om ons klaar te maken voor een gezellig avondje in de stad. Na een zeer geslaagde avond was het tijd om gauw te gaan slapen, want morgen (vandaag dus) staat een dagje boodschappen op het programma. Morgen is het 3 weken geleden dat we echt ‘grote’ boodschappen hebben gedaan dus is het wel hoogtijd. ‘We moeten goed aan de vitamientjes denken’, aldus Harm.
Zaterdag 2 november 2013: Huuuuuuh, heb ik me verslapen?
Vandaag schrok ik om 10:00 uur wakker. Huuuuuuh, heb ik me verslapen? Even dacht ik dat het vandaag een doordeweekse dag was en dus: stage! Ik zat gelijk overeind, maar toen realiseerde ik me dat het zaterdag is. Gelukkig!
Vandaag is het een über chill dagje. Heerlijk in mijn pyjama mijn blog typen en muziekjes luisteren. Zo meteen spring ik even lekker onder de douche en dan gaat het ‘zware gedeelte’ van de dag beginnen: boodschappen! Maar even flink wat (gezonds) inslaan zodat we er weer even tegenaan kunnen.
Zo, nu is mijn blog wel weer klaar! Want ja, het is alweer een heel verhaal geworden.
Voor jullie allemaal een heel fijn weekend en een WARME knuffel vanuit Suriname.

Veel liefs, Anouk