Een warm welkom in het koude Nederland

Lieve allemaal,

'Ijskoud, bloemen op de ruiten..'
Ja, even had ik weer een flashback naar het liedje dat ik de kinderen in Suriname had aangeleerd. Heel even was ik vergeten hoe KOUD het ook alweer kon zijn in Nederland: brrr!
Inmiddels ben ik alweer 4 dagen thuis en natuurlijk is het even wennen, maar toch is het heerlijk om weer thuis te zijn.
Vrijdagochtend om 06:45 zijn we veilig geland op Schiphol: terug op Nederlandse bodem. Toen we het vliegtuig uitstapten werden we gelijk geconfronteerd met het feit dat we weer terug waren: een koude regendruppel kwam terecht in m'n nek.
'Hallo Nederland, daar zijn we dan weer!'
Ach ja, zo wen je er misschien wel het snelste aan...
Alles ging heel snel vrijdag, we mochten overal zo doorlopen, wat het allerlangste duurde was de 'reis' naar de bagage: 'Mind your step, mind your step.'
Na ongeveer 10 minuten lopen(ik geloof echt dat het zolang duurde) waren we dan eindelijk aangekomen bij de bagageband. En jahoor, al snel zag ik daar mijn rode koffer shinen op de bagageband! Met een enorme smak werd mijn koffer op de Nederlandse bagageband geworpen, tsja hij woog ook ruim 23 kilo...
Toen we alledrie onze bagage hadden begon het toch wel echt te kriebelen. We waren er nu echt bijna en we beseften dat er aan onze reis nu echteen einde was gekomen. We hoefdenonze koffers gelukkigniet meer open te maken bij de douane. Misschien ook maar een geluk voor hun, 3 maanden aan bagage is niet niks...
Het moment dat we door de deur kwamen was dus eindelijk daar, spannend!
Toen ik door de deur kwam zag ik Ate, mama, Rutger en Genet aan komen rennen, net op tijd! Wat een heerlijk moment, na 3 maanden elkaar weer in het echt zien!
Ook Yvonne was op Schiphol met haar vader, echt heel bijzonder! Op Schiphol hoorden we dat de moeder van Yvonne de vorige nacht was overleden. Best een dubbele thuiskomst zo, maar enorm bijzonder dat Yvonne er was om ons op te halen van Schiphol. Met z'n vieren hebben we uitgebreid afscheid van elkaar genomen en werden de eerste souvenirtjes al uitgedeeld. De bende van ellende was weer even compleet en het was goed om elkaar weer te zien. In die drie maanden hebben we zoveel met elkaar meegemaakt en nu al kan ik zeggen dat het een enorm bijzondere en leerzame tijd is geweest. Van elk moment heb ik genoten en ik heb echt ervaren dat de Here met ons mee is gegaan en ons heeft bewaard.
Na een groepsknuffel was het tijd om weer naar huis te gaan, weer op weg naar Ureterp. Toen ik de deur uitstapte bij Schiphol merkte ik pas hoe enorm koud het echt was. Gelukkig had mama mijn winterjas meegenomen, maar toch dacht ik even dat ik wel weer terugwou naar het warme Suriname en Curaçao: brrr!
In de auto naar huis was het erg gezellig. Best gek om na drie maanden weer echt terug te zijn, maar enorm fijn! Thuis aangekomen werd ik ook warm verwelkomd. Eindelijk weer knuffelen metmijn allerliefste neefje en nichtje:Lucas en Roos. Tante 'Aou' was weer blij om hen te zien en andersom ook! Het was een warm welkom in het koude Nederland met mijn lieve familie en vrienden.
Het eerste weekend in Nederland is alweer een feit. En echt, het is voorbij gevlogen. Het was een heerlijk weekend en het went allemaal wel snel weer (behalve de kou). Ik heb nog niet echt last van een jetlag en zolang die er niet is maak ik me er ook niet druk om. Op dit moment ben ik alweer druk bezig met opdrachten voor school (in een dikke trui, lange broek, sloffen aan en een plaidje om), ook dat moet gebeuren.
Jullie allemaal wil ik nogmaals bedanken voor het 'meereizen' tijdens deze 3 maanden, op welke manier dan ook. Ik vond het altijd super leuk om de reacties onder mijn blogs te le lezen. Ook bedankt voor de lieve smsjes, FB-berichtjes, mailtjes, telefoontjes, skype-gesprekken etc.
In de toekomst hoop ik weer een keer naar Suriname toe te gaan, een stukje van mijn hart ligt in dat ontzettend mooie land! In die 11 weken ben ik echt van het land gaan houden en ik ga weer flink sparen om over een paar jaar weer een bezoekje te brengen aan papa's vaderland. Wie weet ga ik dan wel weer een blog bijhouden...
Adiossie Suriname!

Bossie en brasa, Anouk

Bon Bini op Curaçao!

Hallo lieve allemaal,

Daar zitten we dan: in het prachtige, met zonovergoten Curaçao!
Nadat we in Suriname afscheid hadden genomen van alle lieve mensen en dus veel brasa’s hadden uitgedeeld en ontvangen was het tijd om voor de aller laatste keer onze koffer te wegen en toen waren we er klaar voor! Onze laatste avond vierden we in stijl: bij ’t Vat! De laatste salsa les en natuurlijk de allerlaatste Surinaamse cocktail! Ook Patrick kwam even langs om nog even te genieten van de laatste uurtjes met zijn ‘taxidochters’! Na een geslaagde avond was het tijd om naar huis te gaan, snel de laatste dingen in de handbagage stoppen en wachten tot we konden vertrekken. Het was inmiddels 02:00 uur en er was nog geen enkel spoor te bekennen van David en Jonathan, die ons naar Zanderij zouden brengen. Suzanne heeft ze uiteindelijk maar uit bed gebeld en een paar minuten later konden we onze koffers in de auto ‘installeren’ en daar gingen we dan. Ik heb geprobeerd om alles in me op te snuiven, heel gek dat alles voorlopig voor de laatste keer was!
Aangekomen op Zanderij bleek dat we aardig vroeg waren: hadden we ons voor niks zo gehaast! De incheckbalie was nog niet eens open… Heel braaf bleven we dus wachten op de baliemedewerkster. Na een minuut of 10 konden we dan inchecken, nu kwam alles wel heel dichtbij… Nadat we hadden ingecheckt moesten we even wachten op de medewerkers van de ‘Immigration’. Daar zaten we dan, om 03:00 uur ’s nachts. Zonder maar 1 minuut slaap en aardig gammel. Natuurlijk waren onze srd’s bijna op en hadden we nog net genoeg geld om wat bananenchips te komen. Tsja, je moet toch wat eten om 03:00 uur ’s nachts. Toen we eindelijk naar binnen mochten bij ‘Immigration’ en we alle controles hadden doorlopen zaten we in de vertrekhal. Echt klein in vergelijking met Schiphol. Suzanne en Germa installeerden zich op een paar stoelen en probeerden een powernapje te doen: natuurlijk lukte dit niet! Gelukkig hadden we wifi en konden we fijn appen met de lieve mensen in Nederland, want daar was het inmiddels al 09:00 uur. Om 05:30 uur mochten we dan het vliegtuig in. Suzanne kon bijna niet geloven dat we daarin moesten, zó klein?! Inderdaad, echt een verschil met het grote vliegtuig van de KLM. We zaten alle drie nog maar net of mij ogen begonnen al dicht te vallen, pff best vermoeiend een hele nacht overslaan. Het opstijgen was best een raar moment, het besef kwam bij ons alle drie aardig te komen en metelkaars handen vast vlogen we dan Suriname uit: ‘Tot ziens!’ Best wel eventjes slikken, het klinkt best gek, maar Suriname is echt mijn tweede thuis geworden! In die 11 weken hebben we er zoveel meegemaakt en beleefd, raar dat het nu allemaal voorbij is! Maar gelukkig vlogen we naar een hele leuke bestemming: Curaçao!
In het vliegtuig heb ik heerlijk kunnen slapen, na een tussenstop in Trinidad en Tobago (die ik me maar vaag kan herinneren omdat ik nog half in slaap was) zag ik rond 08:45 uur (plaatselijke tijd) het eilandCuraçao al liggen vanuit de lucht. Wauw, wauw, wauw: blauwe zee en witte stranden! Na een goede vlucht waren we veilig geland op Hato, het vliegveld van Curaçao. Ook hier moesten we langs de douane en hebben we weer een mooi stempeltje gekregen in ons paspoort.
Nadat we onze koffers op hadden gehaald en geld hadden gepind liepen we naar buiten met onze bagage. Nergens was ‘onze’ auto te zien en/of de mensen van de autoverhuur. Maar na een minuut of 10 wachten zagen we daar toch een bordje: ‘Suzanne Wattel’. Gelukkig! Onze koffers konden in de ene auto en met z’n drieën en iemand van het autoverhuurbedrijf gingen we in de andere auto: op weg naar ons appartement. Na ongeveer een half uur rijden waren we aangekomen in ons appartement: wauw! Echt ontzettend mooi en heel netjes. Alles is schoon en geen kakkerlak of mier te bekennen. We moesten elkaar echt even knijpen, het leek wel een droom. Op de achtergrond hoorden we de zee, super mooi!
Nadat we ons hadden geïnstalleerd was het natuurlijk tijd om een kijkje te nemen bij de zee. Op nog geen 50 meter afstand van ons appartement ligt hij dan: een helderblauwe zee met daarvoor een wit strand: onbeschrijfelijk mooi! De eerste dag was verder heel relaxt, boodschappen gedaan en ook nog lekker geslapen. Na het avondeten waren we alle drie nog best wel moe en besloten we om niet zo laat te gaan slapen: ja, we worden met de dag verstandiger.
Vrijdag was ik al vroeg wakker, heerlijk met het geluid van de zee op de achtergrond! Dit is echt puur genieten, echt een vakantiegevoel. Na een verrukkelijk ontbijtje zijn we heerlijk naar ‘ons eigen’ strand toe geweest en zijn daar tot 15:00 uur gebleven. Aardig verkleurd en voor het allereerst in m’n leven een heel klein beetje verbrand… De zon is aardig fel en onsredelijk zongebruinde huidjewordt steeds bruiner, helemaal niet erg natuurlijk! Na een relaxt dagje strand was het tijd om een duik te nemen in het zwembad dat voor ons huis ligt: gewoon, omdat het kan! Ook vandaag zijn we niet al te laat gaan slapen, best vermoeiend hoor dagjes zon, zee en strand!
Vanochtend, zaterdag 20 november 2013, werden Germa en ik wakker van het vele lawaai van Suzanne: ‘Goeiemorgen Suzanne, het is 07:15 uur!’ Tsja, ze had haar oordoppen in en had niet door dat ze zoveel lawaai aan het maken was. Geeft niks natuurlijk, kon ik mooi verder lezen in het hilarische boek dat ik heb geleend van Marloes (haha, iedereen vindt het boek leuk Marloes). Na een gezond ontbijt met o.a. verse appels en sinaasappelsap was het weer tijd om onszelf in de bikini te hijsen. Een dagje Cas Abao stond op de planning! Eerst wat boodschappen gedaan bij de supermarkt en toen gingen we op weg naar Cas Abao. Wauw! Hier werden we echt even stil van, ook al ontzettend mooi! Cas Abao is een groot wit strand met echt een hele helderblauwe zee. We hebben een heerlijk dag gehad en rond 16:40 uur reden we weer terug naar ons appartement.
Ook vandaag hebben we het zoute water weer even van ons afgespoeld in het zwembad. Morgen gaan we een dagje met de boot naar klein Curaçao, ook daar moet het prachtig zijn! Maandag gaan we een kijkje nemen in Willemstad en dinsdag gaan we waarschijnlijk zwemmen bij de Grote Knip. Verder wil Suzanne nog een keer gaan duiken en gaan we nog een keer ‘bakken’ op ons eigen strand. Genoeg plannen dus, de week vliegt waarschijnlijk voorbij. Toch heb ik ook ontzettend veel zin om weer lekker thuis te zijn. Weer fijn bij Ate, mijn lieve familie en vrienden!
Voor nu: tot over 5 (bij ons nog 6) dagen, wij gaan nog lekker even genieten!
Jullie allemaal een fijn weekend verder!

En oja, ik weet dat Curaçao niet meer bij de Nederlandse Antillen hoort, maar op de een of andere manier staat het land Curaçao niet in het rijtje van landen die ik kan kiezen. Daarom maar de keuze: 'Nederlandse Antillen'. Maar jullie snappen wel welk land in bedoel, haha!

Veel liefs, Anouk

Tot ziens Switi Sranan!

Lieve allemaal,

Morgenochtend (donderdag 28 november) om 06:15 uur vertrekken we vanaf Zanderij naar Curaçao, dat betekent dat het avontuur in Suriname dus bijna afgelopen is. Wat is de tijd voorbij gevlogen!
Het moment dat ik het vliegtuig uitstapte, en de geur van 5 jaar geleden herkende, zou ik nooit meer vergeten. Het voelde echt een beetje als mijn tweede vaderland en vanaf dat moment heb ik ook elke dag genoten van dit prachtige land! Nu al kan ik zeggen dat de tijd in Suriname ontzettend leerzaam is geweest. Samen met de andere drie meiden hebben we een bijzondere tijd gehad, we hebben veel mooie momenten gedeeld met elkaar, maar ook verdrietige. Al die tijd hebben we ervaren dat onze hemelse Vader met ons mee is gegaan, hij heeft ons bewaard en heeft voor ons gezorgd! We hebben echt mogen genieten van Zijn prachtige schepping, ik heb ontzettend veel kippenvelmomentjes gehad.
Ook hebben we veel lieve mensen leren kennen die er ook voor hebben gezorgd dat we hier een fantastische tijd hebben gehad!
Jullie wil ik allemaal bedanken voor de vele lieve berichtjes op FB, mijn blog, mailtjes, smsjes, kaartjes en de skype gesprekken. Altijd erg leuk om te lezen en zo waren jullie toch een beetje bij mij in Suriname.
Voor nu: tot 6 december weer in Nederland, wij gaan nog even een week met onze ‘luie’ billen op het strand van Curaçao liggen!
En tegen Suriname zeg ik geen ‘dag!’, maar ‘tot ziens!’ Zeker weten dat ik een keer terug wil naar Suriname, er liggen hier te veel mooie verhalen en herinneringen.

Tot ziens:
Lieve Germa, Yvonne en Suzanne
Lob Makandra
Indrukwekkende en bijzondere kerkdiensten
Zeer aangenaam temperatuurtje
‘Feeling hot, hot, hot’
Suikermieren
’t Vat
Spinnen in de badkamer
Kleefkikkers op je voet, in de kastjes, de slaapkamer, de badkamer en onder het toilet
Kamerawindjes in huis
Trix limonade
‘Manja’s aan de bomen’
Surinaamse ‘W’
Sprinkhanen
Brulkikkers
Wasmachine waarin de was niet schoon wordt
'Heerlijk, heerlijk’
Big foot
Wespennesten op ons terras
Kakkerlakken in de bestekla of in de slaapkamer
Vogels die ’s ochtends met hun snavel op het raam tikken
Palmbomen
Schaafijs
Diepvriesgroenten
Readytex
Creolen (bos- en stadscreolen)
Javanen
Chinezen
Hindoestanen
Indianen
En alle andere bevolkingsgroepen
Cheeze sticks
Kokosnoten
Dawet, het Javaanse kokosdrankje
Lieve kinderen van de speelweek, het kinderkamp en de O.S. Santopolderweg school
Fernandes lekkernijen
Aardappelpuree met een kaassoufflé
Vitamine B pillen
Romantische films waar we steeds bijna van moesten huilen
Sjaak en Jannetje B
Hindoetempels
Moskeeën
Synagogen
BK-pan
Oregano
Sodabadjes van Yvonne
Bara
‘Wij houden van oranje’ pyjama
Reclames op de radio
Flessenwater
Zand in je bed
Salsa les bij ’t Vat
‘Aku seneng kowe’
Slapen onder een klamboe
Muskieten
En niet te vergeten: heel veel muskietenbeten
’s Avonds zwemmen
Heel vaak je benen scheren
Links rijden
PLK-bussen
Krupuk
Onafhankelijkheidsplein
Waterkant
Dansi, dansi’s doen
Gitaar spelen en liedjes zingen
Aloë vera
Zonnebrandcrème
Deet
Reclamespotjes opnemen met de meiden
Grote schoonmaak houden in ons huis
Berea en Bethanië
Sunnypoint
Het Kruispunt
Varen in een korjaal
Surinaamse pinautomaten
Briefjes op de koelkast
Elke dag in je zomerkleren lopen
Filmavondjes waar ik de helft van in slaap ben gevallen
Onze Chinese supermarkt Xiang Cheng
De aardige mevrouw van Chinees Lina
Dino’s warme worst
‘Wat een ellende!’
Schoen zetten onder de airco
Wentelteefjes
Dikke regen- en onweersbuien
SRD’s i.p.v. euro’s
Uren wachten op de bus totdat hij komt of hij vol is
Zand in huis
Boa constrictor Bertha en haar kroost
Zangvogeltjes
Vliegen over Paramaribo
Cambio
Bijzondere gesprekken met de meiden
Heerlijke Surinaamse liedjes en muziek
Het altijd levendige Paramaribo
Het woordje: ‘SANG!’
Lieve Surinaamse familie
Patrick, onze trouwe taxichauffeur
Harm, Jessica en hun 2 kinderen
Tanja en Herma
Mirjam en Geeske
Moreno, David en Jonathan met de pet
Eddy en Jennifer
Oma Sila
Onze held Radj en busvrienden Karan en Sohanna
Cynthia, Pauline en Jolanda: de salsa bakra’s
Lieve mensen van ‘In de ruimte’
Chillers
Sweet Merodia
Kousenband
Heerlijke cocktails van ’t Vat
Massala
Brasa's
Het verrukkelijke eten bij Zus&Zo
Het ‘psst, psst!’
Getoeter, gefluit en noem maar op
Toeterende mannen in de auto
Havana Lounge
Zsa Zsa Zsu
Airco
Aangebrand eten
Surinaams volkslied
Originele openingszinnen
Uitgevallen stroom en internet
Slangen op ons terras
Kaaimannen
Santopolderweg school
ACI
‘Zullen we witte chocola met bruine chocola mengen’ man
Shana
Vlaggenparade
Heerlijke avondjes buiten zitten
Chillen in de hangmat
Skypen met Nederland
Brulkikkers
Miereneter
Roopram
Vogelspinnen
Brownsberg
Kippenvelmomentjes
Het adembenemende binnenland van Suriname
Fernandes soft
Peperdure Canei
Peter Pan pindakaas
Bouillonblokjes
Roopram
Dettol
Markt
Slippers en sandalen
Mac Donalds
Watermeloen
Lieve kaartjes, smsjes, mailtjes en fb-berichtjes
Allemaal met ons laptopje op schoot bezig voor school
Links rijden, lopen en fietsen
Achterop de scooter door Suriname
Soatosoep
‘Appel, peer, banaan’
Gênante plasmomenten (van Germa)
Tosti’s kaas op elk moment van de dag
Roti
Subway
Palmentuin
Boris, de bandiet
’s Ochtends een gebakken eitje
Sjakalaka boem, boem en worship ai, ai, ai
Langzaam internet
Grill café Amsterdam
Babybillen doekjes
Leuke avondjes stappen met de meiden
Desinfecterende handgel
Hoge energierekening door de airco
TV-loos leven
Zanzibar
White beach
Pizzahut
Plakkerig zweet
Surinamers
Fietsen door Suriname
Paramaribo Zoo
Overbridge
Gekantelde maan
Touché
Rituals coffee
Bioscoop
Kofferstress
Intens genieten
Switi Sranan!

Aan al het moois komt langzamerhand een einde.

Hallo allemaal,

Aan al het moois komt langzamerhand weer een einde... Dit is alweer 1 van mijn laatste reisverhalen vanuit Suriname.

Woensdag 20 november 2013
Natuurlijk weten jullie allemaal dat we heerlijk vakantie hebben. En wat is er dan leuker om iets cultureels te ondernemen…
Haha, nee geen grap. Vandaag gingen we dus iets cultureels ondernemen en alle drie hadden we er zin in!
We pakten weer de staatsbus naar de stad. Vandaag gingen we naar Fort Zeelandia.
Aangekomen bij Fort Zeelandia kochten we een entreebewijs en liepen we wat rond. Ook hier was ik 5 jaar geleden geweest, maar toen namen we deel aan een rondleiding. Wij waren pas rond 11:45 uur op het Fort en dus waren er geen rondleidingen meer. Goed, zonder rondleiding zou het vast ook wel leuk worden. Eigenlijk al heel snel raakten we aan de praat met een hele lieve man die op een stoel zat bij 1 van de ingangen. Hij was heel belangstellend en vroeg aan ons hoe wij Suriname vonden. De man had de mooiste verhalen en in het kort gaf hij ons een beeld van het museum. Hij vertelde ons wat we absoluut moesten bekijken en gaf ons kort een geschiedenisles. Hadden we dus toch nog een soort van rondleiding. Als brave toeristen gingen wij natuurlijk het museum bekijken en volgden we de aanwijzingen op van de meneer op de stoel die bij 1 van de ingangen zat. Teruggekomen van 1 van de tentoonstellingen kwamen we weer de lieve meneer tegen. Hij vroeg ons hoe we het vonden en wijste ons de volgende tentoonstelling. Doordat hij ons van alles had verteld over de tentoonstellingen was het leuk om het te bekijken. Sinds kort was er ook een nieuwe tentoonstelling in het museum: Smart van een slavenschip – scheepsramp op de Marowijne.
Een hele indrukwekkende tentoonstelling over de scheepsramp van het slavenschip Leusden in 1738. Op de zolder van het museum konden we ervaren hoe weinig ruimte de slaven hadden op het slavenschip. Best indrukwekkend dus!
Toen we weer naar beneden liepen kwam de lieve meneer ons alweer tegemoet, hij had ons gezocht. Hij heeft ons nog iets verteld over de geschiedenis van het Fort en na een hele interessante ochtend was het weer tijd om te vertrekken.
Voor de afwisseling gingen we een broodje eten bij Tangelo (inderdaad, dit keer niet bij ’t Vat).
En toen was het tijd om te: shoppen! En dit keer geen kleren, souvenirs of what ever.
Nee. Sinterklaascadeautjes! Vanavond was namelijk de heugelijke avond dat wij, de echte meisjes uit de jungle van Lob Makandra, onze slipper/sandaal gingen zetten. Onder de airco, gewoon omdat het kan!
Bij Kirpalani hebben we ons opgesplitst en werd de jacht geopend om iets leuks voor elkaar te kopen: spannend!!!
Nadat we geslaagd waren was het alweer tijd om een hapje te eten bij Zus&Zo. Na het eten moesten we snel doorlopen naar ’t Vat want er stond weer salsa les op het programma. Na de salsa les werden we zoals altijd opgehaald door… (ik hoef het niet eens meer te vertellen).
Thuis aangekomen was het natuurlijk tijd om onze sinterklaasaanwinsten in te pakken en om niet te vergeten onze slipper/sandaal te zetten. En ja, ook wij hebben een sinterklaasliedje gezongen (in onze bikini)! Daar stonden ze dan, alle drie mooi op een rijtje onder de airco. Hopelijk kon piet daar doorheen komen, de kikkers kunnen het in ieder geval wel…
Ook vandaag sliepen we weer met z’n drieën op 1 kamer, gezellig!
Donderdag 21 november 2013
‘Meiden, kom!’
Ja hoor, Suzanne zat al rechtop in haar bed om 08:45 uur.
‘Zou er iets in onze slipper/sandaal zitten?’ Spannend!!!
In onze pyjamaoutfit liepen we naar onze slipper/sandaal. Het was piet gelukt om door de airco te komen, jippie! Ik ben goed verwend met een mooie roze nagellak, een masker en een spiegeltje.
Nadat we ons weer hadden gebaad en aangekleed gingen we weer met de bus naar de stad toe. De allerlaatste inkopen doen! Vandaag zijn we ook voor de eerste keer naar de markt toegeweest. Niet de centrale markt, maar een kleinere. Super goedkoop en daar hebben we lekker wat vers fruit en groente ingeslagen.
Thuis heb ik mijn kamer maar weer eens opgeruimd en alle spullen alvast gesorteerd voor volgende week woensdag, het einde komt langzamerhand in zicht…
Vrijdag 22 november 2013
Overbridge!
Dat stond vandaag op het programma, samen met Eddy, Jennifer, Mirjam en Geeske.
Om 09:57 uur hoorden wij al een toeter. Haasten, haasten. Wij dachten dat we namelijk nog 3 minuten hadden. In die tijd konden we dus snel een tosti in het apparaat leggen en op eten en de laatste spulletjes bij elkaar rapen. Snel, snel dus… Met een hele warme tosti in m’n hand stapte ik om 09:59 uur in de bus: ook nog op tijd!
Na anderhalf uur gereden te hebben kwamen we aan op Overbridge. Heerlijk!
Overbridge is te vergelijken met White Beach, maar de natuur is mooier en het is er groter. White Beach heeft alleen meer ‘strand’ en daar heb je meer ruimte om te zwemmen in de rivier. Maar ondanks dat, het was een heerlijk dagje. De zon liet het afweten, maar toch was het heerlijk vertoeven op onze badlaken en in de pinahut. We hebben samen een hele gezellige dag gehad en rond 19:15 uur waren we weer thuis.
Zaterdag 23 november 2013
Ook vandaag stond weer iets cultureels op de planning: plantagetour met de Sweet Merodia.
Ja, als dochter van een o.a. geschiedenisleraar moet je zulke dingen toch wel ondernemen, haha (grapje hoor pap!).
Om 08:20 uur stond onze trouwe chauffeur weer paraat. Ook Tanja en Herma gingen mee vandaag en met z’n vijven propten we ons in de auto van Patrick. Herma op schoot bij Germa en gaan met die banaan. Al snel raakten we in de file! Balen!
Juist vandaag hadden ze 2 (!) hele belangrijke wegen afgesloten voor een marathon… Het was dus een heel gestress in de auto want de boot zou om 09:00 uur vertrekken van de pier. Veel vertraging konden we dus niet gebruiken… We pleegden een belletje met de touroperator en we kregen op den duur het telefoonnummer van de Sweet Merodia.
Gelukkig is Patrick een goede en slimme chauffeur en na wat sluipweggetjes konden we de ergste file ontwijken. Suzanne hield inmiddels de Sweet Merodia op de hoogte en op de achterbank zaten wij, lichtelijk gestreste meiden.
Gelukkig (!) wou de Sweet Merodia op ons wachten en met uiteindelijk 10 minuten vertraging konden we vertrekken.
De eerste plantage heette Rust&Werk. Dit was vroeger een suikerriet plantage. Natuurlijk hebben wij dat ook nog even geproefd, het was best lekker. Op deze plantage wonen nu nog steeds mensen en ik vond niet dat je heel goed kon zien hoe de plantage er vroeger uit zag. Wel was het leuk om te zien en interessant om de verhalen te horen. Als echte aankomende juffen hebben we de school, die ook op de plantage zit, even bekeken. Super mooi en modern! Ook heb ik nog een schildpad vastgehouden, best wel zwaar zo’n dier.
Na het schildpad vasthouden en kaaiman bewonderen was het weer tijd om in te schepen. De volgende bestemming was: plantage Frederiksdorp. Onderweg hebben we nog heel veel dolfijnen gezien: wauw! Eerst zwommen ze voor onze boot uit, super leuk om te zien. Daarna zagen we nog een groepje naast onze boot, leuk om ze nu in het echt te zien i.p.v. het dolfinarium.
De tweede plantage was echt heel mooi en zag er uit zoals het vroeger was. Zo kregen we daar dus een goed beeld van.
Hier konden we lekker even chillen in de hangmat en schommelstoel. Toen we weer inscheepten kregen we heerlijk eten en daarna voeren we weer terug naar de pier. Het duurde echt super lang, dat had te maken met de hoogte van het water. Om 17:20 uur kwam Patrick weer aanrijden om ons weer op te halen.
’s Avonds hebben we gezellig gekletst met Moreno en Jonathan. Tanja en Herma kwamen gezellig bij ons film kijken en logeren. En toen was er ALWEER een dag voorbij. Voorbij gevaren dit keer.
Zondag 24 november 2013
Vandaag was het de laatste keer dat we naar de kerk toegingen. Zo gek, de tijd is echt voorbij gevlogen. De eerste keer in de kerk van Lob Makandra zou ik nooit vergeten en nu is het alweer (voorlopig dan) de laatste keer. Omdat het morgen Onafhankelijkheidsdag is was het een beetje een feestje in de kerk. Heel veel mensen hadden zich mooi aangekleed, sommigen in klederdracht. Toen wij aankwamen klonk het al heel gezellig en zongen ze super mooie liedjes. Een mooie ‘laatste’ dienst.
Na het zingen van de liedjes en de afkondigingen van oma Sila werden we naar voren geroepen, samen met Mirjam en Geeske. We kregen hele mooie en lieve woorden en kregen als bedankje een prachtige kalender van Suriname. Ontzettend lief!
Na de preek van oma Sila gingen we in groepjes van 3-4 bidden voor Suriname en voor elkaar. Heel bijzonder om dit met elkaar te doen.
Ik realiseerde me dat de tijd hier in Suriname echt bijzonder was. Ik heb van elk moment genoten en besef me wat voor mooie kans dit was. Het is een ervaring dat ik mijn hele leven meeneem. Na het bidden met elkaar gingen we samen het ‘Onze Vader’ zingen, echt ontroerend!
Zo. Wat ga ik dit land ontzettend missen!
Na een prachtige kerkdienst kregen we nog allemaal lieve woorden van gemeenteleden.
We waren uitgenodigd door oma Sila om bij haar te komen eten, het was heel gezellig!Verder hebben we vandaag een hele chille middag gehad.
Donderdag vliegen we om 06:00 uur naar Curaçao, dat wordt woensdag dus kofferstress. Maar daar gaan we nu nog niet aan denken, morgen is het Onafhankelijkheidsdag in Suriname, dus feest!
We gaan dus nog even flink genieten! Jullie succes allemaal deze week.

Bigi brasa, Anouk.

De stadsjungle verkennen met Freek, Willem en Bob

Hallo allemaal,

De afgelopen twee dagen hebben we weer een heleboel dingen gedaan: fietsen door Paramaribo, een bezoekje aan de Zoo, de palmen in de Palmentuin eens beter bekeken, chillen op de waterkant, salsa les en een bezoekje aan de vreemdelingenpolitie.

Maandag 18 november 2013
Na een hele relaxte zondag, die goed afgesloten werd met een filmpje en een logeerpartijtje bij Germa en Suzanne, werden we vanochtend uitgerust wakker. Het besef dat we nu echt vakantie hadden was goed tot ons doorgedrongen: heerlijk, heerlijk! Vandaag zouden we twee dingen van ons lijstje (ja, die hebben we!) af kunnen vinken: fietsen door Paramaribo en naar de Zoo.
Rond een uur of 11 liepen we op ons gemakje (het was namelijk 36 graden) naar de bus toe. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, al gauw kwam er een staatsbus aanrijden en konden we instappen. De staatsbus is relaxter dan de PLK-bussen, meer beenruimte! Na een aangename busreis waren we alweer aangekomen in de stad! Nog een voordeel van de staatsbussen is dat ze vlakbij de waterkant geparkeerd staan. En dat is dus ook meer in de buurt van Zus&Zo, waar we onze fietsen gingen huren. Op het heetst van de dag verplaatsen de echte meisjes uit de jungle van Lob Makandra zich naar Zus&Zo. Natuurlijk moesten we nog wel een stukje lopen door de stadsjungle van Paramaribo. Af en toe zeggen we tegen elkaar dat het zo fijn is dat we nog geen ongelukken hebben gehad, maar daar was vandaag bijna verandering in gekomen…
Omdat het in de stadsjungle altijd erg druk is met ‘psst’-fluisterende mannen, auto’s, bromfietsen, scooters, voetgangers, bussen, taxi’s en noem maar op en de stoep meestal vol staat met geparkeerde auto’s lopen we vaak achter elkaar. Zo ook vandaag.
Toen we bijna bij de Grote Combeweg gearriveerd waren kwam opeens: Zoeeeeeeef (!) een man op een scooter aangescheurd en Germa werd bijna van haar sandalen gereden. Alle drie schrokken we ontzettend, wauw dat ging bijna mis! Hij had ‘gelukkig’ alleen haar hand geraakt en verder niks. De zoefende scooterbestuurder zag dat wij heel erg schrokken en zei gelijk: ‘Sorry, sorry!’ Waarschijnlijk had hij onze boze blikken gezien want daarna stopte hij ook even. Zijn excuus: ‘Sorry hoor! Maar ja, jij zwaaide net met je arm op het moment dat ik langs reed.’
Oké?!
Gelukkig was het goed afgelopen en hopelijk zou het hier bij blijven. In elk geval waren we alvast voorbereid op ons fietsavontuur…
Na het scooteravontuur begon er natuurlijk weer een nieuw avontuur…
Aangekomen bij de fietsverhuur bij Zus&Zo liepen we gelijk maar naar de balie.
‘Hallo, we willen graag 3 fietsen huren (‘om de stad onveilig te maken’, maar dat zeiden we natuurlijk niet!). Natuurlijk kon dat. Maar of we ook een identiteitsbewijs mee hadden genomen. ‘Euh…’ Vlak voor we vertrokken hadden we nog gekeken op de website van fietsverhuur Suriname of er iets over een identiteitsbewijs stond en dat konden we er niet vinden. Als echte voorbereide toeristen hadden we die dus ook niet meegenomen. ‘Tsja, ik heb toch echt een ID-kaart, rijbewijs of iets dergelijks nodig meiden.’
Hmm, dat zou dan lastig worden. We zetten alle drie onze allerliefste glimlach op en keken de man met grote, verdrietige ogen aan. ‘Maar meneer, we logeren HELEMAAL op de Santopolderweg. Weet u wel hoe ver dat is van de stad?’ Ja, dat wist de meneer van de fietsen wel. En ach, hij zei: ‘Ik heb vandaag toch al een slechte dag (niemand anders wou namelijk ook de stad onveilig maken), jullie mogen gewoon zonder identiteitsbewijs een fiets huren!’
Opgelucht konden we weer ademhalen, fijn!!! Ik had gelukkig nog wel mijn pasje mee van de verzekering en zo konden we dus niet helemaal naamloos op weg. Na de nodige papieren en betalingen (gewoon 200 srd borg per fiets: wow!) konden we weer een wens in vervulling laten gaan. Alsof het voorbestemd was: er stonden al drie fietsen voor ons klaar! Al gauw werden ze door ons omgedoopt tot Freek, Willem en Bob.
Wel even wennen hoor, als je ruim 2 maanden niet gefietst hebt. Maar, fietsen verleer je nooit natuurlijk. Freek, Willem en Bob waren drie goede fietsen en daar zouden we mooi een tochtje op kunnen maken door de stadsjungle van Paramaribo.
Gelukkig zijn we het links rijden al helemaal gewend en probleemloos gingen we dus aan de linkerkant van de weg rijden met onze fietsen. Net als lopend heb je op de fiets veel bekijks. Ook nu konden we niet ontkomen aan het ‘ge-psst’ en het getoeter. Gelukkig kun je nu snel verder fietsen en heb je er dus weinig last van.
Nadat we de drukke waterkant zonder ongelukken voorbij waren gefietst maakten we een tussenstop bij de souvenirwinkel. Germa en Suzanne hebben de laatste souvenirs ingeslagen. Ik ben heel benieuwd hoe alles straks in onze koffers gaat passen…
Na het bezoekje aan Readytex vervolgden we onze weg naar ’t Vat. Even wat drinken en lunchen. Na een goede lunch stapten we weer op onze ijzeren vrienden met als bestemming: de Zoo.
Het fietsen door Paramaribo is 10 keer leuker dan in Nederland. Ik heb echt genoten van de fietstocht. Op de fiets zie je veel meer dan lopend en het verkoelende windje was ook meer dan aangenaam. Kortom: ik heb dus echt genoten van het fietsen!
Na een fietstochtje, zonder ongelukken, arriveerden we 20 minuten later bij de Zoo.
2 minuten eerder dacht ik dat we al bijna bij de Zoo aan waren gekomen. Ik zei tegen Germa: ‘Volgens mij hoor in de brulapen al, we zullen er dus al bijna zijn!’ Maar nee hoor, toen we even verder fietsen zagen we dat het geluid van een dierenasiel kwam...
Toen we naar rechts keken en een honderd meter verder fietsen zagen we daar dan: de Zoo!
Onze fiets mochten we parkeren en daarna kochten we een kaartje. We moesten 10 srd (€2,22) betalen, ontzettend weinig!
Voordat we de dieren uit de dierentuin gingen bewonderen moesten we eerst een beetje afkoelen, we hadden het namelijk WAAAARM! Op een bankje onder een boom konden we lekker even acclimatiseren. Suzanne moest ongelofelijk nodig naar het toilet (ja, nu was het een keer niet Germa). Het toilet was HELEMAAL aan de andere kant van de dierentuin. Moesten we ook nog een stuk lopen… Dachten we.
De dierentuin bleek best wel klein te zijn. We waren al een beetje geïnformeerd door papa en mama en het klopte allemaal. De dierentuin is qua grootte een beetje te vergelijken met een grote kinderboerderij. De hokken stellen niet zoveel voor (lees: gaas) en de meeste dieren hebben we in het wild gezien of zelfs vastgehouden. Maar desondanks, het was leuk om het allemaal te zien! Toch hebben we nog wel wat dieren gezien die we nog niet in Suriname hadden gezien: de tapir, ara’s, struisvogel, de jaguar en nog een paar andere dieren waarvan in de naam niet meer weet.
Suzanne heeft nog een paar hilarische filmpjes gemaakt. Natuurlijk gaan wij die filmpjes niet op de sociale media plaatsen, maar wil je ze echt graag zien, dan kan dat wel zodra ik weer in Nederland ben. Nadat je een contract hebt getekend waarbij je de inhoud niet openbaar maakt, haha.
We (naja, vooral Suus) deden waarschijnlijk zo gek dat we voor de weinige dierentuinbezoekers nog interessanter waren dan de dieren. We werden zelfs gefilmd door een man. ‘Hallo, de apen zijn rechts van u, niet voor uw neus!’ Tsja, Suzanne deed net aan aap na, maar ze zit toch niet achter het gaas ofzo.
Goed, na een heel gezellig dierentuinbezoekje was het weer tijd om onze ijzeren vrienden op te zoeken. Daar stonden ze dan: Freek, Willem en Bob, onze trouwe makkers! We stapten dus weer op de fiets en met een tevreden gevoel fietsten we weer naar Zus&Zo toe. Natuurlijk hadden we goed op onze fietsen gepast (en op onszelf natuurlijk) en dus kregen we onze borg weer terug.
Tegenover Zus&Zo zit de Palmentuin en dus zochten we nog even een mooi bankje op om nog even verder te genieten.
Na het bezoekje aan de Palmentuin vervolgden we onze weg naar de Waterkant. Daar ging het chillen gewoon verder. Zo, wat ga ik dat straks ongelofelijk missen. Het is half november en wij zitten gewoon te relaxen in onze ZOMERKLEREN terwijl jullie in Nederland een winterjas aan moeten: brr!
Vanavond stond natuurlijk weer salsa les op het programma. Eerst maar even een hapje eten bij ’t Vat en daarna door naar salsa. Het was weer heel leuk, lekker gedanst! Na de salsa les hebben we nog even geproost op onze vakantie met Cynthia (van salsa les). Natuurlijk werden we weer opgehaald door Patrick. Rond 23:30 uur trokken we de conclusie dat het een Heerlijk (met hoofdletter ‘H’) dagje was en vielen we dus tevreden in slaap (weer met z’n drieën in de kleinste kamer, gewoon omdat het kan).
Dinsdag 20 november 2013
Vandaag moest dan het aller, aller, aller laatste officiële dingetje gebeuren: de vreemdelingenpolitie.
Om 11:00 uur stonden we weer bij de bus (netjes gekleed, zoals het hoort als je naar de vreemdelingenpolitie toe gaat) en alweer kwam er binnen 5 minuten een bus: hoera! Nu moesten we overstappen op lijn 9, maar ook die kwam weer snel. Het liep allemaal vlekkeloos, hopelijk zou het vandaag de hele dag zo gaan. In tegenstelling tot de vorige keer stond de rij voor de vreemdelingenpolitie nu niet buiten. We konden zo doorlopen. Wel zat het vol in het kantoor, maar al die mensen waren aan het wachten op hun paspoort met stempel. Nadat wij onze paspoorten en retourticket (ja, we hebben hem eindelijk gekregen) hadden overhandigd mochten we weer plaatsnemen en dus kon het wachten beginnen… We hadden ons gewoon op het allerergste voorbereid, maar na driekwartier werd omgeroepen: ‘Oosterheerd’, ‘Soekhoe’, ‘Wattel’. Dat waren wij natuurlijk, dat was snel. Toen ik mijn paspoort aan wou nemen zei de vreemdelingenpolitiemeneer: ‘Heet jij Soekhoe?’ Ik zei natuurlijk: ‘Ja, Anouk Soekhoe.’ De vreemdelingenpolitiemeneer zei toen: ‘Huh, hoe dan?’ Haha, tot nu toe heb ik nog geen enkel officieel kantoor verlaten zonder een dergelijke vraag. Natuurlijk vertelde ik ook deze keer dat mijn vader uit Suriname komt. Hij vond het zo te zien erg leuk! Volgens de meiden heeft het misschien wel geholpen dat ik ‘Soekhoe’ heet, want binnen driekwartier stonden we weer buiten MET stempel. Haha, wie weet…
Alle officiële dingen zijn nu geregeld en deze ‘vreemdelingen’ kunnen 28 november het land legaal verlaten.
Natuurlijk moest dit ook even gevierd worden. De Hermitage Mall is vlakbij en daar hebben we maar even geluncht. Bij de Shana heb ik mijn legging maar even uitgedaan, best warm namelijk als het (alweer) 36 graden is buiten.
Nadat we, bij wijze van spreken, ongeveer rollend naar de Santopolderweg konden gaan besloten we om weer de bus te pakken naar huis. Thuis aangekomen hebben we maar even de was gedaan, want ja: ondanks dat we vakantie hebben gaat dat ook gewoon door.
Na de ‘kleine wasjes, grote wasjes’ hebben Suzanne en ik weer een verkoelende duik genomen in het zwembad. Na het zwemmen was het tijd om onszelf te verwennen: maskers! Ik rook, en nu nog steeds, naar aardbeien yoghurt en de andere twee meiden zagen eruit als spoken en ruiken naar kokos en olijf. Ook dit is weer vastgelegd op beeld, maar ook hierbij geldt: als je de beelden wilt zien zul je wel een contract moeten ondertekenen…
Alweer is mijn blog heel lang, sorry maar korter kan ik gewoon niet schrijven!
Morgen gaan we naar Fort Zeelandia , de Centrale markt en hebben we weer salsa les! En nog iets heel leuks: morgen gaan we alle drie op jacht naar sinterklaascadeautjes voor in de schoen. We gaan namelijk onze schoen zetten. En omdat we geen open haard hebben zetten we hem maar onder de airco. Ja, je moet toch wat in zo'n warm land: vervelend hoor!
Een volle dag dus, ik heb er zin in!

Veel liefs, Anouk

Terug naar papa’s Roti

Hallo allemaal,

Weer een verhaal vanuit Suriname!
De afgelopen 2 dagen heb ik weer genoeg beleefd om een blog over te schrijven.

Zaterdag 16 november 2013
Vandaag was dan eindelijk de dag aangebroken. Ik ging mijn Surinaamse familie bezoeken. Er wonen nog best wel veel neven, nichten en zelfs een tante van papa in Suriname.Een nicht van papa had al gezegd dat ze me een dagje zou komen halen en vandaag was het dan zover, ik was erg benieuwd!
Om 13:40 werd ik gebeld door tante Olga, (eigenlijk moet ik haar pooha, betekent ‘tante’ in het Hindoestaans, noemen) ze stond al op het terrein van Lob Makandra.
5 jaar geleden had ik haar voor het laatst gezien en ik wist niet meer precies hoe ze er uitzag. Toen ik vanaf het Kruispunt vertrok om haar tegemoet te lopen zag ik al een vrouw aan komen lopen. Ze moest al heel erg lachen en ik had al zo’n idee dat het mijn tante wel eens kon zijn. En jahoor, gelijk zei ze: ‘Zo, wat lijk jij op mijn neef (papa dus) zeg!’ Het was dus mijn tante. Tante Olga was gelijk super lief en het voelde helemaal niet ongemakkelijk. Heel gek is dat eigenlijk, maar ondanks dat je elkaar eigenlijk helemaal niet kent heb je wel gelijk een band. Ik kwam er achter dat er vlak bij Lob Makandra ook nog een nicht woont, maar een paar minuten rijden vanaf het terrein, daar zijn we ook nog even langs gereden.
Toen we nog maar net in de auto zaten vroeg tante Olga of ik wel eens bij restaurant Resa had gegeten. Ik hoefde niet eens wat te zeggen want gelijk stopte ze de auto al en gingen we dus een lekker hapje eten bij Resa: heerlijke soatosoep en een flensje met kokos. Bommetje vol stapte ik weer in de auto. We reden langs Leiding 11A, waar papa ook gewoond heeft, en tante Olga vertelde me van alles over vroeger. Echt super interessant en ik had echt het gevoel dat ik een beetje terug ging naar papa’s roti (papa’s roots dus. Een beetje als Ramon Beuk met het programma: 'Terug naar mijn Roti'). Ik kwam te weten dat de familie Jagernath vroeger echt een enorm perceel had. Jammer genoeg is dat nu niet meer van de familie, maar het was echt leuk om te zien. Ook heb ik de school gezien waar papa op school heeft gezeten. 5 jaar geleden hebben we dit ook allemaal bekeken, maar ik vond het interessant om het allemaal weer te zien. Echt bijzonder om zo met een ‘tante’ in de auto te zitten in Suriname, echt genieten.
We moesten snel doorrijden naar huis want we zouden naar een verjaardag gaan van een nichtje van tante Olga. We reden nog langs Welgedacht C (vlakbij de Soekhoeweg, waar de Soekhoe’s wonen). Aangekomen bij het huis van tante Olga werd ik hartelijk ontvangen door haar man en dochter, ook al super aardig en belangstellend. Tante Olga moest zich nog even snel omkleden (ze zag er super mooi uit) en toen gingen we door naar de verjaardag vanhet nichtje. Rond 16:00 uur waren we op de verjaardag. Eerst was het nog heel rustig, maar langzamerhand kwamen er meer gasten. Het was heel gezellig en ook de zoon en schoondochter van tante Olga kwamen langs. Ook haar zoon herkende ik niet echt meer van 5 jaar geleden, in 5 jaar tijd verander je dus echt veel. Met hen heb ik ook nog gezellig gekletst. Mijn neef kon me wel van alles vertellen over het uitgaansleven van Suriname, heel leuk en handig natuurlijk.
Rond 21:15 uur vertrokken we weer van de verjaardag. Omdat de andere meiden nog in de stad waren zou mijn neef me meenemen en gelijk naar de stad toe brengen. Tante Olga was, zoals het tante’s en oma’s (af en toe zei tante Olga dat ze ook m’n oma was) natuurlijk betaamd, heel bezorgd en ze drukte haar zoon wel 10 keer op het hart dat hij me veilig af moest zetten. Ontzettend lief en herkenbaar, alle tante’s en oma’s zijn dus blijkbaar zo.
Natuurlijk werd ik veilig afgezet bij, …. Je raadt het al: ’t Vat. De andere meiden zaten al gezellig aan een cocktail en ik kon gezellig aanschuiven om alle belevenissen te vertellen en natuurlijk hun nieuwe avonturen te horen.
We hebben het maar niet al te laat gemaakt, rond 23:45 uur werden we weer opgehaald door onze taxi. Tante Olga had me ’s middags verteld dat bijna heel Suriname morgen zonder stroom zou zitten, ze gingen weer ergens mee bezig! We wisten niet zeker of we dan wel water zouden hebben (en ja, hoe moet je dan het toilet doorspoelen en natuurlijk je handen wassen?). Een paar emmers en een teil werden gevuld met water, je weet het maar nooit natuurlijk…
Na een lange, indrukwekkende dag was het weer tijd om te gaan slapen. Ik ben als een blok in slaap gevallen, het was een leuke dag!
Zondag 17 november 2013
Voor de zekerheid had ik mijn wakker maar om 08:30 uur gezet. Vanaf 09:00 uur zou de stroom er namelijk af gaan en voor die tijd wou ik nog even douchen! Toen ik om 09:00 uur klaar was met douchen, aankleden etc. kon ik nog steeds internetten op mijn laptop en ook de airco stond nog aan. Om 10:00 uur was het tijd om naar de kerk toe te gaan. Het zingen met elkaar was weer erg mooi en indrukwekkend. Elke keer weer vind ik dat het mooiste gedeelte van de kerkdienst. Om 10:30 uur viel pats, boem ook de stroom uit in de kerk. Iets later dan gepland, maar dus toch echt. Gelukkig konden we wel gewoon doorzingen want de microfoons en instrumenten waren aangesloten op een noodgenerator. Alleen de lichten en ventilatoren deden het niet meer. Dat de lichten het niet meer deden was niet erg natuurlijk, maar op den duur werd het wel warm zonder ventilator…
Na de preek van Sila was het weer tijd om naar huis te gaan. Thuis aangekomen was er een aangename verrassing: er was wél water, joepie (we konden dus wel het toilet doorspoelen en onze handen wassen). Verder was er natuurlijk geen stroom en op het moment dat ik dit schrijf nog steeds niet. Het kan wel tot 17:00 uur vanmiddag duren! Het is dus een hele rustige zondag. We zitten alle drie maar buiten, want binnen is het nog veel warmer dan buiten. Rond 16:00 uur gaan we volleyballen met een paar mensen die hier ook op het terrein wonen. En Yvonne, jij weet als geen ander hoe goed (…) wij in volleybal zijn. Dat wordt dus hilarisch straks, ik ben benieuwd hoeveel ballen er over het net heen komen…
Deze week moeten we nog een bezoekje brengen aan de Vreemdelingenpolitie voor een stempel op ons visum, ik hoop dat het allemaal snel gaat. Verder gaan we nog een cultureel dagje doen: we gaan een bezoekje brengen aan fort Zeelandia, de houten kathedraal en de palmentuin. Ook gaan we deze of volgende week nog een dagje naar Overbridge met Jennifer en Mirjam en Geeske, dan kunnen we alvast wennen aan zee (naja, rivier) en strand!
Een heerlijk weekje dus! Voor jullie allemaal een fijne week en tot over 19 dagen!

En trouwens, van onze taxichauffeur hebben we geleerd wat ‘ik hou van jou’ betekent in het Javaans. Nou dat is als volgt: Aku seneng kowe. Je spreekt het uit als akoesenang kwe!
Weer een woordje voor in het woordenboek en zo hebben jullie ook weer een nieuw woordje geleerd.

Bigi brasa, Anouk

We hebben vakantie: heerlijk, heerlijk!

Hallo allemaal,

Speciaal voor jullie beschreven:
3 dagen uit het leven van Anna, Freek en Marie(uitleg volgt).

Woensdag 13 november 2013
Vandaag stonden we om 06:30 uur bij de bus. Hopelijk hadden we nu meer kans op een bus, maar nee: nog steeds niet. We gingen dus maar aan de overkant van de weg staan en om 06:45 uur zaten we in de bus. Met nog ruim een uur zou het vast wel lukken om op school te komen…
Maar helaas, we stonden helemaal vast in het verkeer, vandaag waren er zelfs politieagenten ingezet om het verkeer te regelen. De reis duurde ontzettend lang en wij baalden natuurlijk flink. Doordat we helemaal vast stonden in het verkeer konden we niet op tijd komen bij de les aardrijkskunde.
Omdat we niet meer naar de aardrijkskundeles toe konden moesten we wachten op de volgende les: opvoedkunde. Na opvoedkunde hadden we kleuterpedagogiek: erg leuk om mee te maken en ik vond het best leerzaam. De studenten kregen alvast te horen dat ze volgende week hun ‘ideale kleuterschool’ moesten ontwerpen. Heel grappig, vorig jaar hebben wij ook die opdracht gekregen. Na een leuke les was het weer tijd om te vertrekken, dat was een hele korte ochtend.
Met de bus gingen we naar de stad toe. We waren alle drie al best een beetje gammel en dus gingen we een hapje eten bij Zus&Zo.
Na het voortreffelijke eten, het was echt heerlijk, was het tijd om een culturele actie te ondernemen: een tour boeken!
Volgende week zaterdag (23 november 2013) gaan we namelijk mee met de plantagetour van Cynthia Mc Leod (een bekende Surinaamse schrijfster). We gaan met een boot over de Surinamerivier en twee plantages bezoeken. Tanja en Herma gaan ook gezellig mee cultuursnuiven, we zijn erg benieuwd. We hebben ons laten vertellen dat je veel deet mee moet nemen en een lange broek aan moet doen, de muskieten op de plantages vinden het namelijk ook erg leuk om bezoekers aan te vallen… Ach ja, mijn benen zitten toch al helemaal onder de muskietenbeten, die paar ‘nieuwe’ zullen misschien wel niet eens opvallen.
Na een bezoekje aan de stad was het weer tijd om naar huis te gaan. En sorry voor alweer een toiletverhaal, maar onderstaande moet ik echt even aan jullie kwijt. Zo krijgen jullie namelijk een complete kijk op ons Surinaamse leventje.
Goed, ik ging dus naar het toilet. Toen ik door wou spoelen zag ik daar opeens 2 groene poten onder de toiletbril vandaag komen. Je raadt het al, het was een: KIKKER!!!
Het was dus bijna geweest: ’13 november kikker in je bil!’ Ik heb even een klein gilletje geslaakt, want een kikker in het toilet is wel het toppunt van ieuw!
Gelukkig is er verder niks gebeurd, maar elke keer als ik naar het toilet ga dan kijk ik eerst goed of er geen groene poten onder de toiletbril vandaan komen…
Verder was het een rustige middag en avond in Het Kruispunt. Om 22:00 uur was het tijd om te gaan slapen, alweer een dag die voorbij was gevlogen.
Donderdag 14 november 2013
- ‘Wie weet waar Willem Wouter woont? Willem Wouter woont waar hij wil.'
-‘Surinamers houden van Surinaams eten'
- ‘Ik heb een sociaal zusje’
- ‘Een wesp aan mijn gesp’
Logopedie. Daar begonnen wij vanochtend mee. Een hele leuke belevenis!
De leerkracht was een hele enthousiaste mevrouw en het was erg leuk om een les logopedie mee te maken. Omdat veel Surinamers natuurlijk met een accent praten of thuis een andere taal wordt er hier op school veel aandacht besteed aan een goede uitspraak van de Nederlandse taal. Super goed natuurlijk en eigenlijk snap ik niet waarom we in Nederland geen logopedie hebben op school. Ook voor ons was het nog heel leerzaam. Want wisten jullie dat je chauffeur uitspreekt als sjoo-feur? Het is van oorsprong namelijk een Frans woord en daarom zeg je sjoo-feur (met een ‘oo’). Ook het van oorsprong Griekse woord therapeut spreek je uit als thera-puit. Je leest een eu, maar je zegt een ui.
Na driekwartier was de les afgelopen en ik vond het gewoon echt jammer. Na de les logopedie gingen we naar geschiedenis. De leerkracht was alleen nog nergens te bekennen, maar na een klein half uurtje kwam ze dan toch nog. We hebben nog een kwartiertje geschiedenis gehad, jammer genoeg niet over de geschiedenis van Suriname, maar over de ontwikkeling van de mens.
De leerkrachten op het ACI zijn allemaal erg hartelijk en belangstellend en ik vind het echt leuk dat we zo een beeld krijgen van het onderwijs op de Surinaamse kweekschool. Na weer een leuk ochtendje op het ACI was het tijd om weer naar huis toe te gaan.
Omdat we geen zin hadden om weer zo lang te wachten op de bus (net als dinsdag…) gingen we maar gelijk met de bus naar de stad toe. Aangekomen bij de eindhalte stonden er gelukkig al een paar PLK bussen, we konden gelijk overstappen.
Thuis aangekomen wou Germa de was in de wasmachine stoppen, maar al gauw hoorden we een gil! Ieuw, hier zitten 3 (!) slangen! En jahoor, aan het hek bij ons terras zaten gewoon 3 slangen. Snel werden de hulptroepen ingeschakeld. 5 mannen die hier op het terrein aan het werk waren kwamen aanlopen met grote houten planken. Slang nummer 1 ging er in sneltreinvaart vandoor, slang nummer 2 kreeg er van langs met de plank en slang nummer 3 was nergens meer te bekennen: aaaaaaaah! Maar goed, als echte meisjes in de jungle van Lob Makandra gingen we maar gewoon verder met de dagelijkse bezigheden (en op het moment dat ik dit schrijf, vrijdag 15 november, zijn de slangen niet meer gesignaleerd). Dus na het slangenavontuur was het tijd om te koken. Na het eten was het weer eens tijd voor een siësta. Ik merk dat ik best wel moe ben van de afgelopen weken, al die nieuwe indrukken zijn heel leuk, maar best ook wel een beetje vermoeiend. Na een heerlijke, lange siësta (om 16:45 uur werd ik weer wakker) kwam er weer een beetje leven in het huis. Ook Germa was inmiddels weer wakker en Suzanne kwam ook uit de slaapkamer, terug van een mislukte poging slapen.
Met de meiden van de salsa hadden we afgesproken om naar Havana Lounge te gaan: drankje doen en wie weet ook nog met de voetjes van de vloer. Elke donderdag is het namelijk salsadansen bij Havana.
Natuurlijk was onze chauffeur (sjoo-feur) paraat om ons te brengen naar Havana. Eerst moet er nog even geld gepind worden, maar bij 2 pinautomaten kon ik geen geld opnemen. Onze held Patrick reed daarom kris-kras door de stad om een pinautomaat te zoeken waar ik geld kon pinnen. Na het pinavontuur konden we dan doorrijden naar Havana. De meiden van de salsa waren er al! Het salsadansen viel uiteindelijk een beetje tegen, maar verder was het een hele gezellige avond. Ik had ook totaal niet het idee dat ik in Suriname was, overal zag je Nederlandse stagiaires. ‘Net alsof er een blik Nederlandse stagiaires was opengetrokken’, aldus Germa. Na de salsamuziek kwam er ‘gewone’ muziek. Nu konden we wel gezellig dansi, dansi’s doen. En toen opeens, een heel apart moment…
Ik had al het gevoel dat ik in Nederland was, maar toen…
‘Heb je even voor mij… Maak wat tijd voor me vrij!’
Daar schalde Frans Bauer door de boxen! Echt heel apart, maar eigenlijk ook wel lachwekkend. Gelukkig duurde dat niet lang en daarna kwam weer de ‘gewone’ muziek.
Na een hele leuke avond was het weer tijd om Patrick te bellen. We moesten nog een half uurtje wachten en omdat het binnen zo warm was gingen we buiten maar wachten op onze taxi. Buiten kwam een jongen bij ons staan en na een heel erg slijmerig verhaal wou hij graag onze namen weten (maar die hoefde hij van ons niet te weten). Germa stelde zich voor als Anna, ik als Marie en Suzanne als: Freek!
O, wat heb ik gelachen! Vooral dat serieuze gezicht van Suus erbij, hahaha!
Gelukkig ging hij weg en kwam Patrick er al aanrijden. Na een geslaagde avond was het tijd om snel te gaan slapen: morgen (vrijdag) het laatste ‘verplichte dagje’!
Vrijdag 15 november 2013
Met verrassend weinig moeite kon ik vandaag uit bed stappen. Misschien lag het er wel aan dat vandaag het laatste ‘verplichte’ dagje zou zijn. Na vandaag hebben we gewoon nog 3 (!) week vakantie: heerlijk, heerlijk! Omdat er steeds geen bus komt opdagen en we dus steeds te laat komen op het ACI hadden we gisteravond Patrick gevraagd of hij ons vanochtend wou brengen. Om 10:15 uur stond hij weer voor de deur en zo konden we mooi op tijd komen op het ACI. Vandaag hebben we een presentatie gegeven aan VB1 (voorbereidend leerjaar 1) over het belang van samenwerkend leren in de kleuterklas. De studenten waren erg enthousiast en leergierig. Het was super leuk om te doen! Na het ophalen van voorkennis, een groepsdiscussie en een stukje theorie was het tijd om ze zelf een werkvorm te laten ervaren. De studenten deden goed mee en na afloop van de les gaven ze ook aan dat ze de presentatie leerzaam vonden en dat ze er zeker wat mee wilden gaan doen.
Na onze presentatie hadden we dan officieel VAKANTIE!
Best wel een gek idee dat nu alle ‘verplichte’ dingen zijn afgerond. Ik heb echt genoten van de speelweek, het kinderkamp, de stage en de lesweek op het ACI. Allemaal erg leerzaam en een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Nadat we een laatste foto hadden geschoten op het ACI was het weer tijd om naar huis toe te gaan (nieuwe foto's staan in de map 'Suriname september, oktober en november').
Na het eten was het tijd om te relaxen, de middag vloog om. Toen ik even aan het skypen was met Ate had ik niet eens door dat het al bijna 16:30 uur was. Ik zat met mijn gedachten bij 5 uur tijdsverschil met Nederland en dacht dus dat het 15:30 uur was. Ik dacht dus dat ik wel even tijd had om te skypen, maar na 10 minuten werd daar abrupt een einde aan gemaakt: het was al 16:30 uur en tijd voor de kinderclub op het terrein. Germa en ik zijn net terug van de kinderclub, het was erg leuk. Heel veel stagekindjes waren ook op de kinderclub. Echt leuk om ze weer even te zien. Chamiro (jongetje uit mijn stageklas: kleutergroep A) vroeg aan mij: ‘Juffrouw Anouk, was je ziek? Ik had je niet gezien op school.’ Super schattig! Ik realiseerde me opeens dat we echt al bijna weg gaan en dat we deze kinderen dus heel lang of misschien wel nooit meer zullen zien.
Vandaag precies over 3 weekjes zijn we alweer terug in het koude kikkerlandje. Tot die tijd gaan we hier nog optimaal genieten van 2 weekjes Suriname en een weekje Curaçao.
Voor jullie allemaal een heel fijn weekend en tot het volgende verhaal op m’n blog.

Liefs, Anouk

'Juist toen we een geschikt bosje hadden gevonden…’

Lieve allemaal,

De afgelopen dagen hebben we weer genoeg blogwaardige avonturen beleefd en daarom heb ik ze weer voor jullie opgeschreven.

Zondag 10 november 2013
Om 06:30 uur ging hij dan weer…
De wekker!
Meestal heb ik een enorme hekel aan dat ding, maar vandaag was het anders.
Vandaag was dan eindelijk de dag aangebroken dat we heerlijk konden gaan zonnen!
Want… We gingen naar White Beach!
Om 07:30 uur werden we opgehaald door onze trouwe chauffeur, wat zouden we ook zonder hem moeten. Om 08:00 uur zouden we met een paar vrienden naar White Beach vertrekken. Ook al zijn we al aardig ingeburgerd hier in Suriname, toch waren we er stipt om 08:00 uur (als echte Nederlanders).
Natuurlijk nog niks te bekennen van de bus waar we mee zouden gaan.
Om 08:15 uur nog niet.
Om 08:30 uur nog niet.
En ga zo maar door…
Een probleempje was wel dat Germa ONTZETTEND nodig naar het toilet moest. Tsja, we stonden bij een tankstation en daar zouden ze vast wel een toilet hebben. Samen gingen we naar binnen om het heel beleefd te vragen aan het meisje achter de toonbank.
Het antwoord was: ‘nee.’
Na wat gemopper en gezucht liepen we dus weer naar buiten. Maar Germa moest echt ontzettend nodig en het was eigenlijk gewoon een beetje belachelijk dat ze niet naar het toilet mocht, terwijl er wel een toilet was… Na een paar minuten ging Germa gewoon weer de winkel in. Natuurlijk ging ik weer mee, ter begeleiding.
Misschien mocht ze wel naar het toilet als ze iets kocht. Maar nee, ook dat mocht niet.
‘Wat een ellende!’
Germa moest toch echt ongelofelijk nodig plassen en kon het echt niet meer ophouden…
De jacht naar een wc werd dus geopend. Als de echte meisjes in de stadsjungle van Suriname gingen we dus op zoek naar een toilet (Suzanne bleef veilig bij onze taxichauffeur Patrick).
We stapten een willekeurige Chinees binnen en vroegen of Germa misschien naar het toilet mocht. De Chinese mevrouw verstond jammer genoeg geen Nederlands en snapte dus niks van onze vraag. En tsja, hoe leg je dat ook uit met handen en voeten? We besloten om de jacht maar voort te zetten. Bij een restaurant was op de een of andere rare manier de wc kapot…
Germa had bijna de moed opgegeven, maar ja ze moest toch echt plassen. In mijn ooghoek zag ik een huisartsenpraktijk. Waarom zouden we het daar gewoon niet proberen? We liepen naar de deur toe… Maar helaas: de deur wou niet open.
Konden we dan nergens in de buurt gewoon even naar het toilet? Ellendig!
En dus besloten we om dan maar een mooi bosje te zoeken… Je moet toch wat als je echt HEEL nodig moet. De zoektocht naar een geschikt (lees: waar geen Surinaamse mannen op de loer liggen) bosje was nog een heel avontuur. Na 5 minuten gelopen te hebben hadden we dan eindelijk een bosje gevonden. En als ik er voor zou gaan staan dan zou het helemaal niet opvallen. Juist toen we daar naartoe liepen kwam daar Patrick aanrijden.
Sjongejongejonge, kon Germa dan niet gewoon in alle rust even plassen in, het net ontdekte, bosje?
Patrick riep: ‘Wat gaan jullie doen?’ ‘Euh, Patrick, Germa moet echt ongelofelijk nodig plassen en we hadden zojuist een mooi bosje gevonden.’
Omdat onze papa’s natuurlijk in Nederland zitten bekommert Patrick zich nog een beetje om ons (heel lief natuurlijk). En dus mochten we weer in de taxi stappen en zou hij ons naar een geschikt toilet (dus geen bosje) brengen. Ook dat was weer een heel avontuur. Jammer genoeg kan Patrick ook geen Chinees praten en dus kreeg hij het bij de Chinees ook niet voor mekaar dat Germa naar het toilet kon.
Na wat heen en weer rijden en rondvragen was daar dan EINDELIJK het moment aangebroken: bij een taxibedrijf mocht Germa dan eindelijk naar het toilet. Vraag alleen niet hoe het toilet eruit zag…
Van tevoren vroeg Germa nog of ik misschien ook nog naar het toilet wou gaan, gewoon voor de zekerheid. Maar toen ik haar gezicht zag, toen ze van het ‘toilet’ kwam wist ik genoeg: ik bedankte heel erg voor het aanbod.
Goed, het wc-verhaal is wel weer erg lang geworden. Ik zal verder gaan met waar ik gebleven was.
Inmiddels was de bus gearriveerd en konden we dus vertrekken naar onze bestemming. Althans, dat dachten we. Eerst moesten onze vrienden nog even wat boodschappen halen bij de plaatselijke Chinees (die van die vrouw die geen Nederlands kon en waar Germa dus niet naar het toilet kon).
Toen we allemaal in de bus zaten eneen stukje hadden geredenzag ik opeens staan: Houtzagerij Soekhoe en zonen.
‘Hé Suus, moet je eens kijken!’ riep ik. Tadaaaaaa: daar zag ik dan mijn achternaam staan. Het klinkt misschien heel stom, maar ik vond het gewoon leuk dat ik daar dan mijn/onze achternaam zag staan. In Nederland hebben ze altijd ontzettend veel moeite om onze achternaam te spellen en voor velen is het de eerste keer dat ze die achternaam horen. Hier in Suriname is het gewoon een bekende achternaam en hoef ik mijn achternaam, voor de verandering, niet te spellen. Natuurlijk moest ik dat ook even smsen aan papa en mama. En wat bleek: het is ook nog familie.Helemaal grappig natuurlijk.
Na een korte busreis waren we dan gearriveerd: White Beach. Zoals de naam zegt: een wit strand.
5 jaar geleden was ik er ook geweest en het was nog steeds hetzelfde. We hadden een pinahutje gehuurd waar we mooi onze spullen in konden zetten. Germa, Suzanne en ik besloten om gelijk een duik te nemen in de Suriname rivier: gewoon omdat het kon. In de rivier was een net gespannen, daarachter zwemmen namelijk piranha’s.
Geen idee of er echt piranha’s achter het net zwemmen, het lijkt me dat ze ook wel tussen of onder de netten door kunnen… Met onzegespikkelde benen(lees: ontzettend veel muskietenbeten) zouden we dus best een lekker maaltje kunnen zijn voor de piranha’s.
Maar natuurlijk waren wij helemaal niet bang. We hebben heerlijk gezwommen in het water, echt ontspannen. Daarna hebben we lekker gechilld op het strand. Gewoon op ons handdoekje en bruin bakken maar.
Het resultaat: 2 rode garnaaltjes en 1 bruintje beer (ja mam, Suzanne noemt mij nu ook zo).
Als halve Surinamer ben ik nog nooit van mijn leven verbrand en was ik, in tegenstelling tot Germa en Suzanne dus niet verbrand. Mijn 2 rode vriendinnetjes zochten verkoeling bij de ijsblokjes… Aai!
Na een heerlijk dagje White Beach vertrokken we rond 17:00 uur weer. Patrick kwam ons weer ophalen en bracht ons weer veilig naar huis. Rond 21:00 uur lagen we alle drie uitgeput in bed, best vermoeiend zo’n dagje niks doen.
Maandag 11 november 2013
05:00 uur was een heeeeeeel pittig moment. Daar was hij dan weer.
De wekker. En nu was ik echt helemaal niet blij met dat ding.
Vandaag stond een dagje ACI op het programma. Omdat de school daar om 07:00 uur begint (jullie mogen medelijden met ons hebben) stonden we om 06:00 uur bij de plaatselijke Chinees te wachten op lijn PLK. Het was gewoon nog donker en dus konden we de zon zien opkomen. Eerst was het nog aardig rustig bij de bus en even dachten we dat we de enige zouden zijn die zo vroeg (!) met de bus zouden gaan. ‘Misschien is het wel gewoon een grap, Bananasplit ofzo’ aldus Suzanne. Maar nee, een paar minuten later was het al veel drukker bij de plaatselijke Chinees.
Er kwam gewoon binnen 10 minuten een bus, wauw! Bij de Metaalstraat stapten we weer uit de bus en vervolgden onze weg met de benenwagen.
Om 06:45 uur stonden we dan voor het ACI: ‘Hallo!’
Een aardige meneer wees ons de weg naar de directeur. We werden hartelijk ontvangen door haar. Omdat het maandag was werd ook hier de vlag gehesen en het volkslied gezongen. Alle leerlingen hadden zich al verzameld op het plein. Na de vlaggenparade werden wij naar voren geroepen door de directeur. We moesten ons voorstellen aan alle leerlingen van het ACI, ja toen voelden we ons wel even staan…
Na het voorstellen en een hartelijk woord van mevrouw Oliviera (de directeur) gingen we naar binnen. Van de onderdirecteur kregen we een rondleiding door de school. Het was een hele aardige man en hij vertelde ons van alles over de school. Na de rondleiding hebben we gekeken welke lessen we deze week gaan volgen op het ACI.
Na eenochtendje ACI gingen we weer op weg naar huis. We waren alle drie nog ontzettend moe en dus besloten we om maar weer lekker in bed te kruipen, ook gewoon omdat het kon!
Net toen ik wou gaan slapen ging het onweren en regenen, ik waande me even weer in Nederland en met het geluid van de regen op de ramen viel ik heerlijk in slaap. Na 2,5 uur werd ik weer wakker van mijn lange ‘powernapje’. Het regende nog steeds en nu nog veel harder. Ook de stroom was uitgevallen en dus deed niks het meer, zelfs het tostiapparaat niet.
We gaan echte naar de kleine regentijd toe, de laatste paar dagen heeft het bijna elke dag wel geregend. Zo kunnen we alvast een beetje wennen aan Nederland.
Omdat het rond 16:00 uur nog steeds zo hard regende (gelukkig hadden we wel weer stroom), besloten we om Patrick maar weer eens te bellen. Want ja, we moesten toch naar salsa les. Aangekomen bij ’t Vat hebben we weer een hele gezonde salade gegeten. Om 19:00 uur begon onze salsa les, het was weer heel erg leuk en ook vandaag hebben we weer nieuwe dingen geleerd.
Rond 21:45 uur was het weer helemaal rustig in Het kruispunt.
Dinsdag 12 november 2013
Vandaag zouden we lessen gaan volgen op het ACI. Iets later dan gisteren, rond 07:30 uur stonden we weer bij de bus. Het duurde nu best lang voor er een bus kwam. Hoe later het is, hoe minder kans je hebt op een bus. Morgen gaan we dus eerder heen, zo hebben we meer kans op een bus.
Aangekomen op het ACI liepen we naar lokaal 2 toe: tekenen.
Het was echt heel leuk om te zien hoe ze hier tekenlessen krijgen. De studenten moesten een wascotekening maken en in die tekening moesten ze een kranten- of tijdschriftenknipsel verwerken. Met behulp van verschillende technieken moest het knipsel helemaal zijn opgenomen in de tekening. Hele mooie tekeningen werden er gemaakt, echt super knap. Ik vond het echt interessant om deze les bij te wonen. Na afloop van de les gaf de leerkrachtons nog wat uitleg over de tekenlessen op het ACI en hij liet ons zien hoe je ruimtelijk moest tekenen. Erg leerzaam. Na tekenen wouden we naar handvaardigheid, maar de leerkracht was met verlof en dus ging de les niet door.
Na een kort ochtendje op het ACI besloten we om weer naar huis te gaan.
Wij maar wachten en wachten op de bus, maar niks geen PLK. Na anderhalf uur (!) was er nog steeds geen bus. Toen we daar eindelijk een PLK bus zagen reed de buschauffeur gewoon door… Balen!
We besloten om dan maar naar de stad toe te gaan. Na een heerlijke lunch bij Popey’s werd ook de Shana weer verblijd met een bezoekje. Daarna liepen we weer naar het busstation toe.Gelukkig kwam de bus naar huis sneller. Het was weer een geprop van jewelste, niet normaal hoe graag sommige mensen in de bus willen. Ellebogen in m’n rug, kniën: asociaal.
Gelukkig konden wij nog wel zitten en drie kwartier later waren we weer thuis.
Na weer een heerlijke duik in het zwembad was het tijd om de boel hier eens schoon te maken. De vuilniszak was namelijk aangevallen door mieren. Zelfs het buitenterras werd gedweild. Verder was het vandaag een rustige dag, totdat: ‘Whaaaaaaaaaaaaaaa!’
Een noodkreet van mijn kant: ‘Germa, kom gauw: een kikker!’ Jahoor, daar zat hij dan. Een kikker. En dit keer niet een kleine kleefkikker (want die kennen we wel inmiddels en worden zonder pardon het huis uit gezet), nee het was best een grote kikker. Met behulp van de bezem werd de kikker de deur gewezen.
Nog geen 5 minuten later: ‘Whaaaaaaaaaaaaaaa!’ en dit keer was ik het niet. Het was Germa: er zat namelijk een HELE grote sprinkhaan in de slaapkamer. En hij deed zijn naam eer aan, hij sprong namelijk heeeeeeel vaak heen en weer. Een gegil van jewelste was te horen in de wijde omtrek. Na een paar minuten durfde Germa de kamer weer te betreden en sloeg de sprinkhaan genadeloos neer. Zo, daar hebben we geen last meer van.
Zometeen gaan we lekker film kijken. Morgen een lange ochtend ACI, ik heb er zin in.
Een fijne week verder en tot het volgende verhaal.

Bigi brasa, Anouk.